Ο Ξηρός στο Εθνικό Θέατρο.

Όταν ένα λάθος προσπαθείς να το διορθώσεις μ’ ένα άλλο λάθος τότε περιμένεις, και πολύ ορθά, ν’ ακούσεις να σου λένε:  « το δίς εξαμαρτείν ούκ ανδρός σοφού ».

Υπήρξε, ενδεχομένως, λάθος η παρουσίαση του έργου της κ. Δημητρακοπούλου στο Εθνικό Θέατρο με κείμενα του Ξηρού, και για την διόρθωση του λάθους  αυτού γίνεται ένα άλλο, ακόμη μεγαλύτερο,  δηλαδή απαγόρευση των παραστάσεων.

Δεν έχω δεί το έργο, αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι η χρήση και η οποιαδήποτε προβολή του «έργου» του Ξηρού, κάθε «Ξηρού».

Τα καλλιτεχνικά έργα ανθρώπων «τύπου Ξηρού» είναι απαραίτητο να μένουν θαμμένα στην αφάνεια ανεξάρτητα της «καλλιτεχνικής» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αξίας τους.

Θα τολμούσε κανείς να οργανώσει έκθεση των «πινάκων» του Χίτλερ;

Σίγουρα όχι για τα επόμενα χίλια χρόνια τουλάχιστον. Γιατί μόνο τότε θα είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα κινδυνεύει η ανθρωπότητα από τις συγκεκριμένες ιδέες.

Προσπαθώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου περιστατικά των περιόδων δράσης της 17Ν και των απογόνων της.

Για όποιον δεν θέλει να υποκρίνεται στον εαυτό του και διαθέτει μνήμη λίγο μεγαλύτερη απ’ αυτήν του χρυσόψαρου, θυμάται ασφαλώς τα σχόλια της «αγοράς», δηλαδή στον δρόμο, γύρω του, στην παρέα του, αμέσως μετά κάθε δολοφονία: «Καλά του ‘κανε του πούστη», όπου «πούστης» ήταν ένας «κακός» πλούσιος, κάποιος αντίπαλος πολιτικός ή τέλος πάντων κάποιος «μη δικός μας».

Ταύτιζε δηλαδή η «αγορά» τους τρομοκράτες με τον Ρομπέν των δασών.

Αυτή ήταν τότε, αλλά ακόμα και τώρα, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Ο αριστερός λαϊκισμός γρήγορα αγκάλιασε αυτήν την στάση προς άγραν ψήφων.

Το αποτέλεσμα είναι οι σημερινές δηλώσεις βουλευτή του Ελληνικού Κοινοβουλίου, του κυρίου Μπαλαούρα, και η αναισθησία των υπολοίπων μελών της Βουλής που δεν απαίτησαν την άμεση παραίτησή του.

Είναι λάθος λοιπόν η εμπλοκή του Ξηρού στο Εθνικό Θέατρο από την κ. Δημητρακοπούλου.

Πολύ μεγαλύτερο όμως λάθος είναι η παύση των παραστάσεων που παραπέμπει σε πολύ σκοτεινές εποχές, ενώ παρέχει άλλοθι για την εκάστοτε κατά το δοκούν «αδειοτότηση» καλλιτεχνικών εκφράσεων.

Η κ. Δημητρακοπούλου, προς τιμήν της, ανέλαβε την πλήρη ευθύνη της πράξης της.

Αυτή είναι λοιπόν που έπρεπε να κριθεί.

Να κληθεί να εξηγήσει -όχι να απολογηθεί, να εξηγήσει- τους λόγους που την οδήγησαν στο ανέβασμα αυτού του έργου.

Τότε θα μπορούσαμε όλοι να σχηματίσουμε σφαιρική άποψη για το θέμα.

Γιατί μέχρι τότε, κ. Δημητρακοπούλου, ναι, υπάρχει κίνδυνος από τους Ξηρούς.

( Αναφέρομαι στις δηλώσεις της ίδιας, όπου μεταξύ άλλων είπε οτι δεν κινδυνεύουμε πλέον από τους Ξηρούς).

 ΥΓ:

Τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί ο Δ/ντής της Πειραματικής Σκηνής Π. Τσιρικόνης, εμπνευστής καθώς φαίνεται της ιδέας του έργου, είναι τουλάχιστον ανεπιτυχή. Και άσχετα. Πρώτον γιατί ουδεμία σχέση έχει ο λαϊκισμός στην Ελβετία ή στην Σουηδία μ’ αυτόν στην Ελλάδα, και δεύτερον γιατί τόσον ο «Αγών μου» όσο και το βιβλίο του Μπρέϊβικ, έχουν «μαύρη» απόχρωση, και όχι «ερυθρά».

Και ως γνωστόν η «μαύρη» απόχρωση είναι καθολικά καταδικαστέα, σε αντίθεση με την «ερυθρά».