Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 οι μηχανικοί που εργάζονταν στον δημόσιο τομέα έκαναν μεγάλης κλίμακας κινητοποιήσεις με αίτημα την αύξηση των αμοιβών τους.
Κάποιοι αναρωτιόντουσαν τότε πως είναι δυνατόν η αμοιβή να αυξάνεται πάνω από την παρεχόμενη εργασία.
Οι κινητοποιήσεις πέτυχαν και οι μισθοί αυξήθηκαν.
Προσλήφθηκαν μάλιστα και πολλοί νέοι υπάλληλοι.
Κι’ έτσι η ζωή κυλούσε όμορφα.
Ήρθαν μάλιστα και διάφορα «πακέτα»:
ΑΤΑ στους μισθούς, Μεσογειακά Προγράμματα, Πακέτα Ντελόρ –πολλά πακέτα Ντελόρ, όσπου ήρθε το μνημόνιο. Και η Μέρκελ. Κι’ όλοι οι άλλοι.
Και το έδαφος κάτω από τα πόδια μας άρχισε να φαίνεται πως δεν είναι στέρεο.
Δεν ρητορεύω και απεχθάνομαι τη ρητορική σαν μέσο επιβολής ιδεών.
Όμως η αναφορά στα τελευταία 30 χρόνια είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να σχεδιάσουμε το μέλλον, τουλάχιστον από δώ και ‘μπρός.
Τούτες τις μέρες οι μηχανικοί συζητούν δυό θέματα:
Την κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών και τις αλλαγές στους όρους δόμησης εκτός σχεδίου.
Θα πώ εν συντομία και απερίφραστα τα εξής:
Η συζήτηση για τις ελάχιστες αμοιβές είναι ένα συντεχνιακό ζήτημα, όχι επιστημονικό.
( Ούτε τα συμφέροντα ούτε τα αντικείμενα όλων των μηχανικών – μελών του ΤΕΕ είναι κοινά. Η οικοδομή δεν είναι η μόνη δραστηριότητα των μηχανικών. Το γεγονός οτι πολιτικοί μηχανικοί και αρχιτέκτονες αποτελούν περίπου το 50 % των μελών του ΤΕΕ δεν μπορεί να συνιστά μέτρο κρίσης των επιστημονικών θεμάτων. Για την ισχύ του 5000λ στις τοπογραφικές εργασίες δεν έχω δεί κανένα σχόλιο μέχρι τώρα. Αδιαφορία; Στρουθοκαμιλισμός; Ανηθικότητα; Όλα μαζί; ... )
Η
«ελάχιστη ποιότητα» και πως θα επιτευχθεί είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί το ΤΕΕ.
Η «ελάχιστη ποιότητα» δεν επιτυγχάνεται με ελάχιστες κοινές αμοιβές.
Εν όψει των επερχόμενων συνθηκών της αγοράς προέχει η οργάνωση του κλάδου για παραγωγή έργου ποιότητος ανταγωνιστικά πρός αυτό που παρέχεται στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Προς την κατεύθυνση αυτή στόχοι για το ΤΕΕ θα πρέπει να είναι η δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για τη σύσταση εταιρικών σχημάτων, έρευνα και προτάσεις για τον αριθμό εισακτέων ανά ειδικότητα στις πολυτεχικές σχολές της χώρας, η σύσταση ενεργών μητρώων τεχνικών ( μηχανικών, υπομηχανικών, εργοδηγών, εργοληπτών ) και άλλα πολλά.
Ένα εταιρικό σχήμα είναι πολύ ποιό δύσκολο να εμπλακεί σε «αυθαίρετα» και πολύ ποιό δύσκολα υποκύπτει στις όποιες άνομες και εκβιαστικές τακτικές των ιδιοκτητών.
Η ορθολογική κατανομή των ειδικοτήτων των μηχανικών θα απέτρεπε φαινόμενα «επικάλυψης» αρμοδιοτήτων ( δεν είναι δυνατόν στον όρο «πολιτικός μηχανικός» να περιλαμβάνονται τα πάντα ).
Είναι δε, κοινά αποδεκτή η βελτίωση της ποιότητας της εργασίας με τη θέσπιση ενός καλά οργανωμένου μητρώου τεχνικών.
Το one-man-show δεν είναι ούτε ανταγωνιστικό ούτε οικονομικό ούτε εγγυάται ποιότητα.
Να σταματήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα κοντόφθαλμα ή μέσα από διάφορα «φίλτρα».
Να σταματήσουμε να βλέπουμε γύρω μας συνωμοσίες, κακόβουλους γείτονες και συμμάχους που θέλουν τον αφανισμό μας και που όλοι αυτοί μαζί ευθύνονται για όλα μας τα δεινά.
Η θεωρία «...να βολετούμε σήμερα κι’ αύριο βλέπουμε...», είναι μέγα σφάλμα το οποίο πληρώνουμε συνεχώς.
Άτολμα, και με έλλειψη επαγγελματισμού ( εξ’ άλλου η γυναίκα ακτιβίστρια είναι, δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός ), η υπουργός περιβάλλοντος σπεύδει να ψηφίσει το ν/σ για την εκτός σχεδίου δόμηση, εν μέρει, έστω.
Αντί να πρωτοστατούμε στην άμεση κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης, στην κύρωση των δασικών χαρτών, στην έγκριση των χωροταξικών σχεδίων όλης της χώρας, στην επίσπευση του Ε.Κ., στην ρύθμιση των όρων δόμησης εντός σχεδίου με όρους σύγχρονους –κάποιος πρέπει να πεί στους πολεοδόμους οτι έχει εφευρεθεί το αυτοκίνητο και οι γάϊδαροι είναι μουσειακό είδος-, προσπαθούμε να συνεχισθεί η ακινησία, η αναρχία και το μπάχαλο.
Φυσικά οι ρυθμίσεις γύρω από τις χρήσεις γής φέρνουν μεγάλη κοινωνική αναστάτωση αφού άλλοι χάνουν κι’ άλλοι κερδίζουν.
Αλλά έτσι είναι ζωή.
Να συζητηθεί πως θα ζημειωθούν λιγότερο οι χαμένοι; Σωστό.
Όχι όμως εις βάρος της ανάπτυξης της χώρας και της υποθήκευσης του μέλλοντος των παιδιών μας.
Ας είναι οι μηχανικοί εκείνοι που θα αρθρώσουν ορθό λόγο για πρώτη φορά σ’ αυτή τη χώρα.
Ας τολμήσουμε !
