Που υπάρχουν λεφτά ;

Το "κράτος" ψάχνει για λεφτά, και θέλει να
βάλει νέους φόρους...

Του "λείπουν" μερικά δις...

Αντί να βάλει νέους φόρους, μήπως πρέπει να ψάξει
τα δις που πληρώνουμε ως πρόστιμα στην ΕΕ γιατί
δεν έχουμε φτειάξει χωματερές, γιατί δεν κάναμε καλά
το κτηματολόγιο, γιατί δεν προσαρμόσαμε διάφορους
νόμους κλπ, κλπ...

Μήπως να εισπράξει τα πρόστιμα που το ίδιο έβαλε
σε καναλάρχες, εργολάβους κλπ...

Και μήπως θα πρέπει να ασκήσει αγωγές για τις φθορές
που έγιναν στα πανεπιστήμια κατ' αυτών που ενώ
μπορούσαν και όφειλαν να τις αποτρέψουν, ουδέν έπραξαν
με αποτέλεσμα σήμερα να πρέπει να τις (ξανα)πληρώσουμε
εμείς ;

Αρκετά η κοροϊδία !

Υπαρκτός Αναρχισμός...

Ελλάς ! Η χώρα του υπαρκτού αναρχισμού !
Μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε, αρκεί να δηλώστε
συνδικαλιστής !
( ή να κάμετε μια παρέα από 7 - 8 άτομα, κατά
προτίμηση με δικαίωμα ψήφου... )

Το Μαχαίρι και το Κόκαλο.

Ή το μαχαίρι είναι πολύ μικρό,
ή το κόκαλο είναι πολύ βαθιά.

Χιλιάδες θύματα κάθε χρόνο στους δρόμους από τα τροχαία.
Το μαχαίρι προχωράει ακόμη προς το κόκαλο...

Η παιδεία υπό το μηδέν, χρόνια τώρα. Ανώτατη και Μέση.
Το μαχαίρι προχωράει ακόμη προς το κόκαλο...

Η δημόσια ¨διοίκηση" πού μόνο διοίκηση δεν είναι, οκνιρή,
ανίκανη, διεφθαρμένη, σκέτο βάρος στον κορμό του κράτους
( ποιανού κράτους θα πείτε... ).
Το μαχαίρι προχωράει ακόμη προς το κόκαλο...

Τα πλοία βουλιάζουν την ώρα που στη γέφυρα παρακολουθούν
με αγωνία το "ντέρμπυ"...
Το μαχαίρι προχωράει ακόμη προς το κόκαλο...

Η εκκλησία κάνει business...
Το μαχαίρι προχωράει ακόμη προς το κόκαλο...

Οι υπουργοί χρηματίζονται και διαφθείρονται από εταιρείες.
Το μαχαίρι προχωράει ακόμη προς το κόκαλο...

Πρωθυπουργοί αναλαμβάνουν "πολιτικές ευθύνες" χωρίς
να παραιτούνται. ( Δηλαδή, τί ; )

Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες.
Μόνο μία:
Μπορούν να εφαρμοσθούν οι νόμοι -οι όποιοι νόμοι- σ' αυτή τη χώρα ;
Όλα τ' άλλα είναι τρίχες !

Do it Well, or Do Not Do it !

Η ξεφτίλα των πολιτικών μας, παντός χρώματος, είναι αξεπέραστη.
Είναι φανερό πώς πρέπει να εξαφανιστούν.
Απέτυχαν!
Μη φοβάστε! Δεν χάθηκαν οι άξιοι! Υπάρχουν παντού!
Είναι μεταξύ όλων αυτών που δεν μιλούν γιατί απλά δεν
έχουν κάτι να πούν.
Για την ακρίβεια, έχουν πολλά να πούν αλλά είναι ανώφελο
να τα πούν σε ώτα μή ακουόντων.
Για να γίνει αυτό, για να αναδειχθούν οι άριστοι, πρέπει
πρώτα να φύγουν κλωτσιδόν όλοι ετούτοι. Όλοι!

"Διάλογος με τα παιδιά"
Μα είμαστε σοβαροί ;
Από τα παιδιά περιμένουμε να κυβερνήσουν ;
Στα παιδιά έχουμε υποχρέωση να διαμορφώσουμε περιβάλλον
ασφαλές, να δώσουμε εργαλεία γνώσης, οπου διαμέσου μιας
ανατροφοδοτούμενης διαδικασίας ( "Κυβερνητική, ή ο έλεγχος
και επικοινωνία στα ζώα και στις μηχανές", Norbert Wiener 1948 )
να μπορέσουν τα ίδια να προχωρήσουν τον κόσμο
ένα βήμα μπροστά.
Δεν κάναμε τίποτα.
Δεν υπάρχει "φαύλος κύκλος".
Ο κύκλος ξεκινά από τους ηγέτες. Απέτυχαν.
Και πρέπει να πληρώσουν την αποτυχία τους αυτή.

Συντρίμμια η "Αθηναϊκή Δημοκρατία".

Οι ταραχές είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας απογοητευμένης από τις αποτυχίες της πολιτικής.
Εφηβοι που πετούν πέτρες, αυτοκίνητα και κτίρια πυρπολημένα και η ελληνική αστυνομία να εκτοξεύει δακρυγόνα.
Αυτές είναι οι εικόνες της Ελλάδας που προβλήθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η αναταραχή όμως άρχισε καιρό πριν ο πυροβολισμός της αφροσύνης σκοτώσει τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο - Ανδρέα Γρηγορόπουλο.

Η Ν.Δ. έδωσε μεγαλόσχημες υποσχέσεις περί μεταρρυθμίσεων για να ξανακερδίσει τις εκλογές, ύστερα από τις καταστροφικές πυρκαγές του 2007.
Στη συνέχεια, όμως, οι ψηφοφόροι κατακλύσθηκαν από σκάνδαλα, το ένα μετά το άλλο, είδαν εκατομμύρια ευρώ των φορολογουμένων να χάνονται.
Είδαν την εγκληματικότητα στη βίαιη μορφή της να αυξάνεται και ένα σύστημα που αντί να διασφαλίζει την ευνομία, την τάξη και την ασφάλεια σε ένα κράτος δικαίου, να καθιστά αδύνατη την απονομή δικαιοσύνης.
Η κακοδιαχείριση και η κακοδιοίκηση ευθύνονται για την ουσιαστική ατιμωρησία που απολαμβάνουν οι καταδικασθέντες βουλευτές, οι τρομοκράτες, οι βιαστές και πολλοί δολοφόνοι, που εκμεταλλεύονται την καθυστέρηση στην απόδοση δικαιοσύνης.

Πρόκειται για μια κυβέρνηση που δεν προστατεύει, δεν υπηρετεί, δεν σέβεται καν τον λαό της. Είναι κυβέρνηση για τον εαυτό της, εξ ου και ο κόσμος απαντά αναλόγως.
Φοροδιαφεύγει, αρνείται να καταβάλει τις εισφορές για την περίθαλψη, μολύνει το περιβάλλον, εμπαίζει τους νόμους, δωροδοκεί, εποφθαλμιά θέσεις στο Δημόσιο, κάνει ό,τι τού αρέσει και μένει ατιμώρητος.

Κυβέρνηση και μέσα ενημέρωσης σπεύδουν να ονοματίσουν όποιον κατεβαίνει στους δρόμους. Είναι «ακροαριστερός» ή και «αυτοαποκαλούμενος αναρχικός», μολονότι οι νεαροί αυτοί είναι κατά κύριο λόγο κακοποιά στοιχεία, κουκουλοφόροι ή βαριεστημένα πλουσιόπαιδα, με την ίδια νοοτροπία του χούλιγκαν που συναντά κανείς σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, και αγνοούν αυτόν καθεαυτό τον ορισμό της λέξης αναρχία.

Οταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο ή κάποιος αθώος πεθαίνει, τότε η κυβέρνηση μεταθέτει την ευθύνη στους υφισταμένους - εν προκειμένω στους δύο αστυνομικούς.
Ενας υπουργός υποβάλλει παραίτηση, κανείς όμως δεν επιβάλλει αποτελεσματικά μέτρα, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τη δυσαρέσκεια και την απόγνωση, που πυροδότησαν αυτήν ή προηγούμενες βίαιες ταραχές.
Κοντολογίς, το ελληνικό κράτος αδυνατεί να ελέγξει τους διαδηλωτές και αιτία είναι ο συνδυασμός διεφθαρμένης πολιτικής και χαλαρής πειθαρχίας που τους δημιούργησε.

Ο υπουργός Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλος απηύθυνε έκκληση για την επάνοδο στην τάξη, είπε ότι η αστυνομία θα τηρήσει αμυντική στάση, δηλαδή σχεδόν ομολόγησε ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί το θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη, την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης για την προστασία αθώων ανθρώπων που φοβούνται για την ασφάλειά τους, την περιουσία τους, το βιος τους.
Η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής είναι κάτι που δεν συγχωρείται στη δημοκρατία, είπε ο κ. Παυλόπουλος.
Μια χώρα, όμως, που ανέχεται την παρατεταμένη βία, δεν μπορεί να προστατέψει ή να τιμήσει την ελευθερία.
Αλλο πράγμα οι διαδηλώσεις και άλλο η σκόπιμη στρατολόγηση μέσω Διαδικτύου, οι εκρήξεις βομβών, οι απαγωγές και οι ομηρείες.

Η «Καθημερινή» χαρακτήρισε τις ταραχές «τις χειρότερες από την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974».
Από τη διαπίστωση πηγάζει το ερώτημα αν η δημοκρατία υφίσταται πραγματικά στη χώρα που ισχυρίζεται ότι είναι το λίκνο της.
Ενίοτε, στις πραγματικές δημοκρατίες ο λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει.

( The Guardian )

Αντιστοιχίες

Φυσικά υπάρχει μια προβληματική σχέση ενός μέρους της Αριστεράς με τη βία.
Δεν έχει ξεκαθαρίσει τα όρια της «επαναστατικής βίας».
Δεν μας έχει πει αν η «δυναμική αντίδραση στο σύστημα» περιλαμβάνει το σπάσιμο μιας τζαμαρίας, ή την πυρπόληση μιας βιβλιοθήκης.

Δεν κάνει εμφανές πού σταματά η ωμή βία και πού αρχίζει η επανάσταση, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα εννοιολογικό χυλό όπου οι «μπαχαλάκηδες» ταυτίζονται με τους Ζαπατίστας, οι τρομοκράτες με τους απελπισμένους, η «17 Νοέμβρη» με τους αντιστασιακούς της χούντας, η επίθεση σε ένα υποκατάστημα τραπέζης με την επίθεση στα Χειμερινά Ανάκτορα και ο αδικοχαμένος δεκαπεντάχρονος με τον Παπαφλέσσα!

Υπάρχει, ταυτόχρονα μια μεταμοντέρνα ρητορεία που βάφτισε «τρομοκρατία» τις επιχειρήσεις εξάρθρωσης της τρομοκρατίας, «χαφιεδισμό» την ενημέρωση των διωκτικών αρχών για έκνομες πράξεις και παράνομους, «δικτατορία» την αστική δημοκρατία, «λαϊκή δημοκρατία» την κομμουνιστική δικτατορία, «δουλεία» την εργασία, «εξαθλίωση» την ανεργία, και «τανκς των φτωχών» την ισλαμική τρομοκρατία.

Με δεδομένη την εννοιολογική θολούρα, η αιτιολόγηση κοινωνικών καταστάσεων εύκολα γίνεται δικαιολόγηση έκνομων μέχρι αιματηρών αντιδράσεων, και η εξήγηση κάποιων πράξεων γλιστρά ακόμη πιο εύκολα σε αθώωση των δραστών.

Αν προσθέσουμε σ’ αυτή τη θολούρα και το διαχρονικό, διαπαραταξιακό και διαταξικό νεοελληνικό απόφθεγμα «ε, τι να κάνουν τα παιδιά...» τότε κάθε πράξη είναι εκ προοιμίου δικαιολογημένη και κάθε δράστης εκ προοιμίου αθώος.

Προσοχή: Το «ε, τι να κάνουν τα παιδιά...» δεν αφορά μόνο τα παιδιά που είναι στους δρόμους. Αφορά πια το σύνολο των δρώντων στην ελληνική κοινωνία: αφορά τα «παιδιά της αστυνομίας» που παραβαίνουν τους νόμους και τραβούν πιστόλι χωρίς τον φόβο της τιμωρίας, αφορά μέχρι τους ταξιτζήδες (οι οποίοι «ε, τι να κάνουν τα παιδιά. Αν δεν παραβούν λίγο τον ΚΟΚ, πώς θα βγάλουν μεροκάματο;»), αφορά μέχρι και τους βουλευτές οι οποίοι παραβιάζουν τους νόμους εντός του κοινοβουλίου που ψηφίστηκαν (ε, τι να κάνουν τα παιδιά της εξεταστικής επιτροπής; Αν δεν δουν το παρανόμως αποκτηθέν DVD πώς θα φτάσουν στην αλήθεια;).

( αποτελεί απόσπασπα άρθρου ).

Σκέψεις της ημέρας...

Το κράτος, παραλυμένο και απολογούμενο, έκανε στην άκρη.
Πρώτα δεν προστάτεψε ένα παιδί από τη σφαίρα αστυνομικού, μετά δεν προστάτεψε τις περιουσίες των πολιτών.
Ετσι εξευτελίστηκε δις.

Βλέπουν οι πολίτες.
Στη δημοκρατία υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία ότι το θηρίο –το εκλογικό σώμα– ανέχεται τις αδυναμίες των κυβερνώντων έως ότου τους κρίνει πάλι στις εκλογές.
Αρκεί οι κυβερνήτες να τηρούν τουλάχιστον τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους.
Το περασμένο Σάββατο, αυτή η συμφωνία διαταράχθηκε.

Ναι, κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ. Ιδίως οι εμφύλιοι

" Σαν αρχαία τραγωδία "

Κάποτε θα ερχόταν το αποτρόπαιο και το τραγικό. Ολοι το περιμέναμε ότι θα ερχόταν με ακρίβεια φυσικού φαινομένου. Μερικοί έλεγαν «ένας νεκρός θα τα αλλάξει όλα». Δεν περιμέναμε όμως ο νεκρός να είναι παιδί δεκαπέντε ετών, που δεν πρόλαβε να χάσει την αθωότητά του.
Ηρθε, και ήταν παιδί δεκαπέντε ετών! Και επειδή ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα έρθει και δεν κάναμε απολύτως τίποτα για να μην έρθει, μου φαίνονται ανώφελες και υποκριτικές όλες οι εκ των υστέρων αντιδράσεις. Μερικές και εκ του πονηρού. Ανώφελη και υποκριτική η περίπου λυγμική απολογία του αρμόδιου υπουργού Εσωτερικών και η καταφανώς εικονική παραίτηση του ιδίου και του υφυπουργού, του πολιτικού υπευθύνου της αστυνομίας. Υποκριτικές και οι δηλώσεις για την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Υποκριτικές και οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, μερικές κινούνταν στα όρια της γραφικής και ανεύθυνης αμετροέπειας.
Θα πω όμως και τούτο. Ακόμα και η γνήσια και αυθόρμητη αγανάκτηση των πολιτών, αυτή που ξέσπασε τόσο βίαια ανάμεσα σε αποπνικτικά δακρυγόνα, σε τυφλούς εμπρησμούς και στον πάταγο από τη θραύση των υαλοπινάκων (επειδή η σκέψη είναι ανεξέλεγκτα συνειρμική, αναβίωσαν εικόνες από τη χιτλερική «Νύχτα των Κρυστάλλων»), ακόμα και αυτή η αγανάκτηση, που από πολλούς παραποτάμους διογκώθηκε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, μου φαίνεται κι αυτή ανώφελη και υποκριτική. Κοινωνία είμαστε και δεν κάναμε τίποτα για να μην έρθει το κακό. Εγκλωβισμένοι στην εύκολη και αμέριμνη ή στη δύσκολη και αγχώδη καθημερινότητα, αφήναμε να διαμορφώνοναι καταστάσεις που ωθούσαν αναπότρεπτα θύτη και θύμα στη μοιραία συνάντηση, γωνία της οδού Μεσολογγίου.
Οχι μόνο η σημερινή κυβέρνηση, αλλά όλες των τελευταίων δεκαετιών έπλασαν το παραμύθι του «αναρχοαυτόνομου χώρου», των «αντιεξουσιαστών» και των «κουκουλοφόρων». Μερικοί προσπάθησαν και προσπαθούν να του δώσουν και πολιτική υπόσταση. Διαμόρφωσαν ένα «γκέτο» στην κοινωνία και ένα «γκέτο» στην πόλη, τα Εξάρχεια. Δεν είμαι βέβαιος για τους επιδιωκόμενους σκοπούς. Είναι όμως βέβαιο το αποτέλεσμα. Εκτονώνουν την κοινωνική διαμαρτυρία σε τυφλές και προκλητικές καταστροφές και ταυτόχρονα τη διαβάλλουν και την περιχαρακώνουν στο περιθώριο.
Και αφού έπλασαν αυτό το παραμύθι και διαμόρφωσαν αυτό το κοινωνικό και... πολεοδομικό «γκέτο», ανέθεσαν στην αστυνομία την πολιτική διαχείριση. Το ίδιο έκαναν και σε άλλες περιπτώσεις. Δεν είχαν ποτέ πολιτική για τους μετανάστες και ανέθεσαν στην αστυνομία να τη διαμορφώσει και να την εφαρμόσει, με τα δικά της γνωστά κριτήρια και τα γνωστότερα μέσα. Δεν είχαν καμιά πολιτική για τα ναρκωτικά (δύσκολο και περίπλοκο πρόβλημα) και την ανέθεσαν στην αστυνομία, στους δικαστές και στις φυλακές. Ετσι καλλιεργήθηκαν η αντιπαλότητα και το μίσος ανάμεσα στην αστυνομία και στα διάφορα «γκέτο»: των κουκουλοφόρων, των μεταναστών, των τοξικομανών, των καταληψιών, των οικολόγων ακτιβιστών και πλήθος άλλων κοινωνικών μορφωμάτων που είναι φυσικό να διαμορφώνονται σε χαώδεις πόλεις και σε ασταθείς κοινωνίες.
Και το πιο σημαντικό. Καμιά κυβέρνηση δεν θέλησε ή δεν τόλμησε να διαμορφώσει συνολική πολιτική για την ασφάλεια των πολιτών και για την προστασία των δραστηριοτήτων και των περιουσιών. Και ακόμα για την προστασία της δημόσιας περιουσίας, από τις αρπαγές του Βατοπεδίου ώς τις καταστροφές και τις λεηλασίες από ποικιλώνυμους καταληψίες.
Η ασφάλεια των πολιτών και η προστασία της περιουσίας και των δραστηριοτήτων όχι μόνο δεν παραβιάζουν τα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα, αλλά αντιθέτως τα εμπλουτίζουν με συγκεκριμένο κοινωνικό περιεχόμενο. Ολα τα άλλα είναι ύποπτο κομματικό λαθρεμπόριο των πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων.
Δεν θα πω τίποτα για τον θύτη.
Σε αυτές τις προκατασκευασμένες συγκρουσιακές καταστάσεις, θύτης και θύμα είναι τυχαία πρόσωπα, όπως στις αρχαίες τραγωδίες...

( Aντώνης Kαρκαγιάννης ).

( οι υπογραμμίσεις δικές μου ... )

Χωρίς ελπίδα ...

... "Ισως μέσα από αυτή την απελπισία και αφού περάσουμε και μία δύο ακόμη αδιέξοδες κυβερνήσεις να βρούμε τον μοντέρνο Ελευθέριο Βενιζέλο ή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που επειγόντως χρειαζόμαστε. Εναν ηγέτη, δηλαδή, που θα δαμάσει τον λαϊκισμό, θα επανιδρύσει κανονικά το πτωχευμένο ελληνικό κράτος και θα εμπνεύσει. Δεν τον βλέπω στον ορίζοντα, αλλά επειδή η ιστορία απεχθάνεται το κενό ίσως να χρειάζονταν το σοκ και η κρίση αυτών των ημερών για να αρχίσουμε τουλάχιστον να συνειδητοποιούμε πως το μεταπολιτευτικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό έχουν χρεοκοπήσει, από κάθε άποψη."

( από σχόλιο του Αλ. Παπαχελά ).

( οι υπογραμμίσεις, δικές μου ).

για τα "ΜΜΕ" ...

από τον Ηλία Μακρή......πρός κάθε αποδέκτη.