Η Ανατολή Μπότσαρη, η ηρωΐδα του βιβλίου της Σώτης Τριανταφύλλου "Για την αγάπη της γεωμετρίας", είναι γόνος μιάς αριστερής, ακραία συντηρητικής, μεσοαστικής ( μ' αυτήν την σειρά ) οικογένειας στην Αθήνα της περιόδου '60, 70 κάτι...
Η Ανατολή που έχει μεγαλώσει με μια νεαρή αγγλίδα νταντά, έχει μάθει άψογα αγγλικά, μπορεί να ακούει και να καταλαβαίνει ρόκ μουσική, να διαβάζει Τ.Σ.Έλιοτ στο πρωτότυπο, και να συνδιαλέγεται με αγγλόφωνους το ίδιο εύκολα και σωστά όπως και στα ελληνικά.
Ο πατέρας της, -ίσως όχι άδικα- πιστεύει ότι "... από τη στιγμή που μαθαίνεις αγγλικά αρχίζουν τα προβλήματα", κι' έτσι εξηγεί την επανάσταση της Ανατολής και την απόρριψή του απ' αυτήν.
Σκοπός μου δεν είναι η κριτική στο -πολύ καλό κατά τη γνώμη μου- βιβλίο της Σώτης, αυτό είναι δουλειά άλλων.
Όμως μ' αυτήν την αφορμή σκέπτομαι πόσο σπουδαίο ζήτημα στην πολιτισμική παγκοσμιοποίηση είναι γνώση της αγγλικής γλώσσας. Να μπορείς να παρακολουθήσεις στα αγγλικά με την ίδια ευκολία όπως στα ελληνικά, κινηματογράφο, θέατρο, τηλεόραση, μιά διάλεξη, να ακούσεις μουσική ή να διαβάσεις ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα.
Το τελευταίο διάστημα αποδείξαμε πόσο μισούμε τους Ευρωπαίους. Ποτέ δεν συμπορευθήκαμε.
Για τα λεφτά τους τους θέλαμε και πάντα τους αντιμετωπίζαμε με την πλαστή και εύθικτη ανωτερότητα του μειονεκτούντος.
Η Ευρώπη που αγαπάμε είναι η Ευρώπη που καταναλώναμε ως προϊόν στα χρόνια της πλαστής ευμάρειας με τα δανεικά
Η Ευρώπη την οποία βλέπαμε στις διήμερες ή τριήμερες «αποδράσεις». Η Ευρώπη που, ακόμη και όταν ταξιδεύαμε σε αυτήν, τη βλέπαμε μέσα από την απόσταση ασφαλείας της μικρής Ελλάδας που μεταφέραμε μέσα μας και γύρω μας.
Ήταν μια Ευρώπη χρήσιμη κυρίως ως ένα ωραίο σκηνικό για τον δικό μας μικρόκοσμο. Χρήσιμη, επίσης, για να ψωνίζουμε ωραία πράγματα, να ψωνίζουμε στυλ και ενίοτε τίποτε ιδέες, εφόσον μας βόλευαν.
Η πραγματική μας στάση για την Ευρώπη βρίσκεται κάπου μεταξύ των γνωστών ανεκδότων ( "...ήταν κάποτε ένας Γερμανός ένας Γάλλος ένας Άγγλος κι' ένας Έλληνας..." ) και των πρόσφατων χυδαιοτήτων κατά του Σόϊμπλε και άλλων.
Πιστεύω πως πρώτη μέριμνα του εκπαιδευτικού μας συστήματος ( όταν έλθει η Άνοιξη βέβαια... ) θα πρέπει να είναι η υποχρεωτική εκμάθηση της αγγλικής, από το νηπιαγωγείο, ώστε έτσι να αποτελέσει δεύτερη μητρική γλώσσα.
Οι Ευρωπαίοι στους οποίους "ονειρεύονται" οι Έλληνες να μοιάσουν, οι Σκανδιναβοί, η γλώσσα των οποίων δεν είναι ευρέως ομιλούμενη, μιλούν άψογα αγγλικά χωρίς να έχουν ξεχάσει την δική τους γλώσσα.
Μην ακούω λοιπόν δικαιολογίες του τύπου "θα χάσουμε τη γλώσσα μας" και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Ως γνωστόν, της στραβής ψ***** της φταίνε οι τρίχες....
Η Ανατολή που έχει μεγαλώσει με μια νεαρή αγγλίδα νταντά, έχει μάθει άψογα αγγλικά, μπορεί να ακούει και να καταλαβαίνει ρόκ μουσική, να διαβάζει Τ.Σ.Έλιοτ στο πρωτότυπο, και να συνδιαλέγεται με αγγλόφωνους το ίδιο εύκολα και σωστά όπως και στα ελληνικά.
Ο πατέρας της, -ίσως όχι άδικα- πιστεύει ότι "... από τη στιγμή που μαθαίνεις αγγλικά αρχίζουν τα προβλήματα", κι' έτσι εξηγεί την επανάσταση της Ανατολής και την απόρριψή του απ' αυτήν.
Σκοπός μου δεν είναι η κριτική στο -πολύ καλό κατά τη γνώμη μου- βιβλίο της Σώτης, αυτό είναι δουλειά άλλων.
Όμως μ' αυτήν την αφορμή σκέπτομαι πόσο σπουδαίο ζήτημα στην πολιτισμική παγκοσμιοποίηση είναι γνώση της αγγλικής γλώσσας. Να μπορείς να παρακολουθήσεις στα αγγλικά με την ίδια ευκολία όπως στα ελληνικά, κινηματογράφο, θέατρο, τηλεόραση, μιά διάλεξη, να ακούσεις μουσική ή να διαβάσεις ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα.
Το τελευταίο διάστημα αποδείξαμε πόσο μισούμε τους Ευρωπαίους. Ποτέ δεν συμπορευθήκαμε.
Για τα λεφτά τους τους θέλαμε και πάντα τους αντιμετωπίζαμε με την πλαστή και εύθικτη ανωτερότητα του μειονεκτούντος.
Η Ευρώπη που αγαπάμε είναι η Ευρώπη που καταναλώναμε ως προϊόν στα χρόνια της πλαστής ευμάρειας με τα δανεικά
Η Ευρώπη την οποία βλέπαμε στις διήμερες ή τριήμερες «αποδράσεις». Η Ευρώπη που, ακόμη και όταν ταξιδεύαμε σε αυτήν, τη βλέπαμε μέσα από την απόσταση ασφαλείας της μικρής Ελλάδας που μεταφέραμε μέσα μας και γύρω μας.
Ήταν μια Ευρώπη χρήσιμη κυρίως ως ένα ωραίο σκηνικό για τον δικό μας μικρόκοσμο. Χρήσιμη, επίσης, για να ψωνίζουμε ωραία πράγματα, να ψωνίζουμε στυλ και ενίοτε τίποτε ιδέες, εφόσον μας βόλευαν.
Η πραγματική μας στάση για την Ευρώπη βρίσκεται κάπου μεταξύ των γνωστών ανεκδότων ( "...ήταν κάποτε ένας Γερμανός ένας Γάλλος ένας Άγγλος κι' ένας Έλληνας..." ) και των πρόσφατων χυδαιοτήτων κατά του Σόϊμπλε και άλλων.
Πιστεύω πως πρώτη μέριμνα του εκπαιδευτικού μας συστήματος ( όταν έλθει η Άνοιξη βέβαια... ) θα πρέπει να είναι η υποχρεωτική εκμάθηση της αγγλικής, από το νηπιαγωγείο, ώστε έτσι να αποτελέσει δεύτερη μητρική γλώσσα.
Οι Ευρωπαίοι στους οποίους "ονειρεύονται" οι Έλληνες να μοιάσουν, οι Σκανδιναβοί, η γλώσσα των οποίων δεν είναι ευρέως ομιλούμενη, μιλούν άψογα αγγλικά χωρίς να έχουν ξεχάσει την δική τους γλώσσα.
Μην ακούω λοιπόν δικαιολογίες του τύπου "θα χάσουμε τη γλώσσα μας" και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Ως γνωστόν, της στραβής ψ***** της φταίνε οι τρίχες....
