Το «Τέλος Εποχής» είναι από τίς πολύ αγαπημένες μου ταινίες.
Καί διότι ο σκηνοθέτης, ο Αντώνης Κόκκινος, είναι συνάδελφος και γιός ενός από τους αγαπημένους μου καθηγητές στο Α' Αρρένων Αθηνών, καί διότι η ταινία γυρίστηκε στον χώρο του σχολείου, και διότι ο μύθος της επιστρέφει τόσες και τόσες αναμνήσεις της εποχής, αλλά και πολλά άλλα...
Στη σημερινή πραγματικότητα, η εν εξελίξει ακόμη πανδημία και οι αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων σηματοδοτούν το τέλος μια εποχής επηρεασμένης από κομματικά παραισθησιογόνα.
Δέν μπορούν να υπάρχουν πλέον αμφιβολίες για τις αποφάσεις ώς προς τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να ληφθούν, πρωτίστως στην Παιδεία, στην δημόσια διοίκηση και στη Δικαιοσύνη.
Τα βαρίδια των συντεχνιών και στους τρείς αυτούς τομείς πρέπει να κοπούν από τη ρίζα τους.
Αυτή την μεγάλη πρόκληση έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Όσοι την στηρίζουν, και είναι πολλοί αυτοί, σ' αυτό το έργο ακριβώς προσβλέπουν.
Άν η κυβέρνηση δέν ανταποκριθεί σ' αυτές τους τις προσδοκίες θα είναι ατυχία για τη χώρα διότι άλλη ευκαιρία δέν φαίνεται στον ορίζοντα.
Και κάτι ακόμα, ως ευχή για το νέο έτος:
Έχουν περάσει περισσότερα από 70 χρόνια από τον ελληνικό εμφύλιο. Σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές του δέν είναι πλέον εν ζωή. Είναι καιρός λοιπόν να ανοίξουν όλα τα αρχεία ώστε να υπάρξει μια πλήρης ιστορική έρευνα και να φωτισθούν όλες οι σκοτεινές πτυχές εκείνης της περιόδου.
Οι "κλειδούχοι" το οφείλουν αυτό στη νέα γενιά.