Όταν κάποιος έχει γαλουχηθεί με τίς "αρχές" του Λενινισμού - Σταλινισμού, του είναι εξαιρετικά δύσκολο να τίς αποβάλει. Αναλόγως των περιστάσεων αναγκάζεται να υποκριθεί τον φιλελεύθερο δημοκράτη αλλά δέν παύει να μοιάζει σάν τον λύκο ντυμένο κοκκινοσκουφίτσα.

Τέτοιος είναι αναμφίβολα ο σοβαρός κύριος Γαβρόγλου, ο υπουργός Παιδείας!

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ακριβής αντιγραφή άρθρου του Μάνου Βουλαρίνου.

Επειδή το χιούμορ ενίοτε περιγράφει πληρέστερα και συντομότερα πολύπλοκα ζητήματα...

( http://www.athensvoice.gr/politics/410145_i-koy-kloyx-klan-eihe-enan-gavrogloy)

Από τότε που ξεκίνησα να περιγράφω και να κοροϊδεύω την πολιτική ζωή της Ελλάδας δεν νομίζω να έχω συναντήσει κυβέρνηση τόσο αδίστακτων και χυδαίων ανθρώπων όσο η χαρούμενη παρέα του Αλέκση. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ποιες κυβερνήσεις έχουν προηγηθεί, θα καταλάβει ότι το κατόρθωμα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ είναι πραγματικά τεράστιο. Όχι τόσο, όμως, όσο το κατόρθωμα του άγιου-προστάτη των τραμπούκων, Γαβρόγλου, ο οποίος κατάφερε να καταδυθεί σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος χυδαιότητας με την ανακοίνωση που εξέδωσε μετά την τελευταία επίθεση στο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας.

Εκεί, σε άπταιστη γκεμπελική, καλεί τον πρύτανη του ΠΑ.ΜΑΚ. «να κάνει την αυτοκριτική του και να αναρωτηθεί γιατί επί των ημερών του –και για δεύτερη φορά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα - το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας γίνεται στόχος αντιδημοκρατικών και βίαιων επιθέσεων».

Ακόμα και κάποιος με την ευφυία κυβερνητικού στελέχους μπορεί να καταλάβει ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο κανείς μπορεί να γίνεται στόχος αντιδημοκρατικών επιθέσεων είναι η συμπάθειά του στη δημοκρατία, αλλά αυτό δεν έχει και τοση σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το υπερβολικά χυδαίο, ακόμα και για το ήθος της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, κάλεσμα του Γαβρόγλου, αποκαλύπτει έναν άνθρωπο τόσο αδίστακτο, που οι υπηρεσίες του θα ήταν πολύτιμες σε πολλά εγκληματικά καθεστώτα ή και μεμονωμένους εγκληματίες του χθες και του σήμερα.

Προσπάθησα να βρω τις 10 περιπτώσεις που ο Γαβρόγλου θα ταίριαζε καλύτερα.

1. Ο Γαβρόγλου θα ήταν πολύ χρήσιμος στον Αδόλφο τον Χίτλερ. Θα μπορούσε να καλέσει τους Εβραίους να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναρωτηθούν γιατί γίνονται στόχος ναζιστικών επιθέσεων. 

2. Ο Γαβρόγλου θα ήταν πολύ χρήσιμος στην Κου την Κλουξ την Κλαν. Θα μπορούσε να καλέσει τους μαύρους της Αμερικής να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναρωτηθούν γιατί γίνονται στόχος ρατσιστικών επιθέσεων.

3. Ο Γαβρόγλου θα ήταν πολύ χρήσιμος στην Ιερά την Εξέταση. Θα μπρούσε να καλέσει τα θύματά της να κάνουν την αυτοκριτική τους και να  αναρωτηθούν γιατί γίνονται στόχος επιθέσεων θρησκόληπτων πυρομανών.

4. Ο Γαβρόγλου θα ήταν πολύ χρήσιμος στον Κεμάλ τον Ατατούρκ. Θα μπορούσε να καλέσει τους Έλληνες της Σμύρνης να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναρωτηθούν γιατί έγιναν στόχος επιθέσεων του τουρκικού στρατού.

5. Ο Γαβρόγλου θα ήταν πολύ χρήσιμος στο ISIS. Θα μπορούσε να καλέσει τις οικογένειες των θυμάτων του Μπατακλάν να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναρωτηθούν γιατί τα μέλη της οικογένειας τους έγιναν στόχος επιθέσεων φανατικών ισλαμιστών.

6. Ο Γαβρόγλου θα ήταν πολύ χρήσιμος στους σίριαλ κίλερ της 17 της Νοέμβρη. Θα μπορούσε π.χ. να καλέσει την οικογένεια του Παύλου Μπακογιάννη να ασκήσει κριτική στον δολοφονημένο βουλευτή και να αναρωτηθεί γιατί έγινε στόχος τρομοκρατικής επίθεσης.

7. Ο Γαβρόγλου θα ήταν πολύ χρήσιμος στη Χρυσή Αυγή. Θα μπορούσε να καλέσει την οικογένεια του Παύλου Φύσσα να αναρωτηθεί γιατί το παιδί τους έγινε στόχος της επίθεσης ενός ναζί μαχαιροβγάλτη.

8. Ο Γαβρόγλου θα ήταν πολύ χρήσιμος στη χούντα των συνταγματαρχών. Θα μπορούσε να καλέσει τους έγκλειστους στο ΕΑΤ-ΕΣΑ να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναρωτηθούν γιατί έγιναν στόχος του καθεστώτος της 21ης Απριλίου.

9. Ο Γαβρόγλου θα ήταν πολύ χρήσιμος σε βιαστές. Θα μπορούσε να καλέσει τα θύματά τους να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναρωτηθούν γιατί έγιναν στόχος αρρωστημένων μισογύνηδων.

10. Ο Γαβρόγλου θα ήταν πολύ χρήσιμος σε έναν μεθυσμένο οδηγό που παρέσυρε ανθρώπους που περίμεναν στη στάση του λεωφορείου. Θα μπορούσε να τους καλέσει να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναρωτηθούν γιατί έγιναν στόχος ενός ανεύθυνου.

Όπως καταλαβαίνετε η λίστα των ανθρώπων που θα ήθελαν να έχουν έναν Γαβρόγλου στο πλάι τους μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα. Στο κάτω κάτω κάθε εγκληματίας, σε μικρή ή σε μεγάλη κλίμακα, έχει ανάγκη απολογητών. Από την άλλη, ο Γαβρόγλου μάλλον είναι πλήρης με το να είναι χρήσιμος στον Αλέκση και τον Καμμένο συνέταιρό του. Γιατί σήμερα μπορεί να καλεί τα θύματα των τραμπούκων να κάνουν την αυτοκριτική τους, αλλά αύριο μπορεί να καταφέρει να κάνει αυτό που φαίνεται στ' αλήθεια να θέλει: απλώς να εξηγεί γιατί ο τραμπουκισμός και η τρομοκρατία είναι απολύτως θεμιτά στα καθεστώτα που οι Γαβρόγλου αυτού του κόσμου ονειρεύονται να υπηρετήσουν. Και μπράβο του.  

Υ.Γ. Οι πιο επιμελείς αναγνώστες ενεδεχομένως να θυμούνται ότι αποκαλούσα τον Γαβρόγλου μπάρμπα Μυτούση και οι πιο παρατηρητικοί ότι εδώ δεν το κάνω. Είναι επειδή ούτε για πλάκα πια δεν μπορώ να παραλληλίσω μια φιγούρα που με έκανε να γελάω με έναν άνθρωπο που με τρομάζει με το σκοτάδι του.

Στ' άρματα, στ' άρματα! --- (Προσοχή στα καλσόν...)

Η Ευρωπαϊκή η Ένωση είναι μια δικτατορία. 

Πρέπει να είναι η πρώτη δικτατορία στην Ιστορία με εκλεγμένους από τον λαό ηγέτες, η πρώτη που επιτρέπει την αμφισβήτησή της, η πρώτη που επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση των πολιτών και των ιδεών τους και η πρώτη που προστατεύει ανθρώπινα δικαιώματα και μειονότητες, αλλά δεν παύει να είναι δικτατορία. 

Διαφορετικά, η Νάτασσα η Μποφίλιου λέει βλακείες και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβαίνει. 

Κι αφού η Νατάσσα η Μποφίλιου δεν λέει βλακείες, οι άνθρωποι που επιθυμούν η χώρα τους να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή την Ένωση είναι υποστηρικτές μιας δικτατορίας. Και οι άνθρωποι που βασανίζονται και σκυλοπνίγονται για να έρθουν να ζήσουν σ’ αυτήν τη δικτατορία, στην καλύτερη περίπτωση, ανόητοι.

Εκτός, φυσικά, αν η Νατάσσα η Μποφίλιου λέει βλακείες.

Πράγμα που δεν βρίσκω πολύ πιθανό. Γιατί, αν λέει βλακείες η Νατάσσα η Μποφίλιου, τότε λέει βλακείες και ο Νότης ο Σφακιανάκης του οποίου η άποψη για την Ευρωπαϊκή την Ένωση δεν είναι και πολύ διαφορετική. Είναι δυνατόν δυο τόσο πετυχημένοι καλλιτέχνες να λένε βλακείες;

Είναι δυνατόν να λέει βλακείες κάποιος που, αφού δηλώσει την πίστη του στις καλές προθέσεις του Αλέκση, δηλώνει και τροτσικιστής και ψηφοφόρος του σταλινικού ΚΚΕ; 

Κάποιοι ανόητοι, που αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους ως μονοδιάστατες οντότητες, μπορεί να πουν «ναι», αλλά όλοι οι υπόλοιποι ξέρουμε πως οι άνθρωποι έχουν πολλές πλευρές και μπορούν να είναι ταυτόχρονα και Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί. Να είναι και βίγκαν και κρεατοφάγοι. Να είναι και τα πιο γερά γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής που ονομάζεται σταρ σίστεμ και φανατικοί αντικαπιταλιστές.

Ή μήπως κανείς νομίζει ότι υπάρχει κάτι το ανήθικο σ’ όλο αυτό;

Γιατί, αν το νομίζει, τότε δεν έχει καταλάβει τίποτα από τα διδάγματα του σοφού Γιώργου Βουλγαράκη: Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό, είπε, και δεν μπορεί κοτζάμ υπουργός του Καραμανλή να έχει άδικο. Κι αφού είναι νόμιμο να κερδίζεις χρήματα χρησιμοποιώντας όλες τις δυνατότητες που σου παρέχει ο καπιταλισμός και η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ταυτόχρονα να παριστάνεις τον εν αναμονή επαναστάτη, δεν μπορεί παρά να είναι και ηθικό.

Απόσπασμα από σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου στην AthensVoice.

http://www.athensvoice.gr/politics/406494_den-mas-hzeis-re-mpofilioy

Πολάκης και Καρανίκας, το πραγματικό πρόσωπο του Σύριζα.

Ασχολούνται οι περισσότεροι -όχι άδικα-, με τήν οικονομική κρίση, τα αδιέξοδα που δημιούργησε ο σύριζα σε αντίθεση με τίς εξαγγελίες του, την υψηλή φορολογία ή τους πλειστηριασμούς των ακινήτων.
Το φαινόμενο «Πολάκης» και «Καρανίκας», περνά σε τρίτη θέση ή αποτελεί απλά διασκεδαστικό θέμα εύκολης εκτόνωσης από την μιζέρια της καθημερινής ρουτίνας.

Όμως, εδώ είναι ο κίνδυνος.

Ο Καρανίκας στήν πραγματικότητα είναι ο πολυτιμότερος συνεργάτης του σύριζα. Καθόλου τυχαίο δέν είναι οτι κάθε φορά μετά από τίς ύβρεις επιπέδου πεζοδρομίου που εκφέρει, λαμβάνει συγχαρητήρια και αμέριστη στήριξη από τον αρχηγό του.
Όταν ο Μπαλτάς, λέει «η αριστεία είναι ρετσινιά», ο Γαβρόγλου, «η αριστεία καλλιεργεί τον εγωϊσμό», η προβολή του Καρανίκα εκπέμπει το μήνυμα: «Μήν σκάς για αριστεία... δές εμένα...»

Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μία χώρα, είναι η νεολαία της να μένει αμόρφωτη, με την ευρεία έννοια του όρου. Είναι η αρχή της δημιουργίας του κοινωνικού περιθωρίου.

Ο ίδιος ο Τσίπρας είναι ένας εντελώς αμόρφωτος άνθρωπος. Γαλουχημένος αποκλειστικά με τα βιώματα μεσοαστού εργολάβου δημοσίων έργων.  Στήν ζωή του δέν προσπάθησε για τίποτα.  Τα μοναδικά προσόντα του, αυτά της ίντριγκας και της διαπλοκής -βασικό εργολαβικό χαρακτηριστικό- τον ανέδειξαν στην εξουσία του κόμματός του. Προφανώς δέν έχει ίχνος ιδεολογικής καθαρότητας. Με την ίδια ευκολία που δηλώνει κομμουνιστής δηλώνει και φιλελεύθερος, αρκεί αυτό να ωφελεί τον ίδιο. Αδίστακτος αμοραλιστής σε κάθε δευτερόλεπτο της σκέψης του.
Οι "Πολάκηδες" και οι "Καρανίκηδες", δίκην ηρακλειδών, φυλάσσουν τον αυτοκράτορα κηρύττοντας ταυτοχρόνως τις αξίες οι οποίες συντελούν στήν συντήρησή του αλλά παρέχοντάς του την ευχέρεια να τίς αποκηρύξει σε όποια στιγμή κρίνει οτι αυτό τον εξυπηρετεί.

Κάτι τέτοιους είχε στο νού του ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος όταν έλεγε «ευτυχώς που χάσαμε...»

"Ο Ρωμηός", του Γεωργίου Σουρή

Ο Σουρής ανήκει σ' αυτούς που δεν ακούμε γιατί "αφού δεν έχουν νέα ευχάριστα να πούν καλύτερα να μήν μας πούν κανένα"...

Ιδού λοιπόν:

Ὁ Ῥωμηός

Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,
τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,
καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,
κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.

Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω,
τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ
ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο
τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !
ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,
κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,
καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.

Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,
καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,
καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,
τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,
κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.

Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...
Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.

Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.
Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,
τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,
καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ.

Tout va très bien, madame la Marquise

Για τον κ. Πετρόπουλο δεν έτυχε να έχω ακούσει κάτι σχετικό. Καθώς φαίνεται, είναι κι' αυτός μέλος της Πρωτηφοράς αριστερής κυβέρνησης.
Επειδή όμως μ' αυτά που λέει ( "...Μού ζητούν μεγαλύτερες εισφορές για μεγαλύτερες συντάξεις..."  http://www.skai.gr/news/politics/article/338499/petropoulos-merikoi-zitoun-megaluteres-eisfores-gia-megaluteres-sudaxeis/#ixzz4YJgO71kS  ), μας ανεβάζει τη διάθεση, σκέφθηκα να του αφιερώσω ένα παλιό γαλλικό τραγουδάκι. Ότι πρέπει για την περίσταση...
http://www.dailymotion.com/video/xv9u33_ray-ventura-et-ses-collegiens-tout-va-tres-bien-madame-la-marquise-chanson-francaise_music

Για τους γαλλόφωνους, εδώ είναι τα λόγια...
Απολαυστικά Αριστερά!...

Allô, allô, James, quelles nouvelles
Absente depuis quinze jours,
Au bout du fil je vous appelle
Que trouverais-je à mon retour ?

Tout va très bien, madame la Marquise
Tout va très bien, tout va très bien
Pourtant il faut, il faut que l'on vous dise
On déplore un tout petit rien
Un incident, une bêtise,
La mort de votre jument grise
Mais à part ça, Madame la Marquise
Tout va très bien, tout va très bien !

Allô, allô, Martin, quelles nouvelles
Ma jument grise, morte aujourd'hui ?
Expliquez moi, cocher fidèle,
Comment cela s'est-il produit ?

Cela n'est rien, madame la Marquise
Cela n'est rien, tout va très bien,
Pourtant il faut, il faut que l'on vous dise
On déplore un tout petit rien
Elle a péri dans l'incendie
Qui détruisit vos écuries
Mais à part ça, madame la Marquise
Tout va très bien, tout va très bien !

Allô, allô, Pascal, quelles nouvelles
Mes écuries ont donc brûlé ?
Expliquez moi, mon chef modèle
Comment cela s'est- il passé ?

Cela n'est rien, madame la Marquise,
Cela n'est rien, tout va très bien !
Pourtant il faut, il faut que l'on vous dise
On déplore un tout petit rien
Si l'écurie brûla madame,
C'est qu'le château était en flammes,
Mais à part ça, madame la Marquise
Tout va très bien, tout va très bien !

Allô, allô, Lucas, quelles nouvelles
Notre château est donc détruit ?
Expliquez moi, car je chancelle !
Comment cela s'est- il produit ?

Eh! bien voilà, madame la Marquise
Apprenant qu'il était ruiné
A peine fut-il rev'nu de sa surprise
Qu' Monsieur l'Marquis s'est suicidé
Et c'est en ramassant la pelle
Qu'il renversa toutes les chandelles
Mettant le feu à tout l'château
Qui s'consuma de bas en haut
Le vent soufflant sur l'incendie,
Le propageant sur l'écurie
Et c'est ainsi qu'en un moment
On vit périr votre jument.
Mais à part ça, madame la Marquise
Tout va très bien, tout va très bien !

Ναί, υπάρχει πρόβλημα Δημοκρατίας.

Ενώ έχουμε συνηθίσει να αναγνωρίζουμε τίς εκ δεξιών παραβιάσεις των δημοκρατικών θεσμών, δυσκολευόμαστε πολύ όταν οι παραβιάσεις προέρχονται εξ' αριστερών.
Ωστόσο, είναι το ίδιο, άν όχι περισσότερο, επικίνδυνες.
Ο -ενδεχομένως- μεγαλύτερος κίνδυνος των εξ' αριστερών παραβιάσεων έγκειται στο ότι δεν έχουμε συνηθίσει να τον αναγνωρίζουμε εγκαίρως με συνέπεια, όταν πιά επέλθει, να είναι δύσκολη και επώδυνη η αντιμετώπισή του.
Παραθέτω αυτούσιο ένα σχόλιο του Πάσχου Μανδραβέλη από την χθεσινή Καθημερινή.

Η χρεοκοπία της Δημοκρατίας

Το ερώτημα που έθεσε ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης στον υπουργό Δικαιοσύνης είναι σοβαρό και αγγίζει, πλέον, τον πυρήνα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος: «Με ποιον τρόπο ο πρωθυπουργός της χώρας έχει γνώση τού “πόθεν έσχες” οποιουδήποτε δημοσιογράφου;». Τα «πόθεν έσχες» είναι στα χέρια των μελών της επιτροπής και δεν δημοσιοποιούνται. Πώς, λοιπόν, τα γνωρίζει ο πρωθυπουργός; Επιπλέον: Σε τι καθεστώς ζούμε; Κατανοεί κανείς σε τι αντιδημοκρατικό βούρκο σέρνει το πολίτευμα η κυβέρνηση; Καταλαβαίνει ο –κατά τα άλλα, «δημοκρατικά ευαίσθητος»– πρόεδρος της Βουλής τις τεράστιες ευθύνες του όταν ο πρωθυπουργός ανεμίζει απειλές σε δημοσιογράφους με «πόθεν έσχες», που, αν τα έχει, παρανόμως τα κατέχει;

Την εποχή της «θωρακισμένης οικονομίας» τα βράχια ήταν ορατά, αλλά λίγοι τα έβλεπαν. Ακόμη λιγότεροι ανησυχούσαν για τη χρεοκοπία της χώρας. Σήμερα –και πάλι– ουδείς θορυβείται. Οχι για τη χρεοκοπία. Αυτή τη λουστήκαμε ανυποψίαστοι. Δεν ανησυχούμε για κάτι πολυτιμότερο της οικονομίας, για τη Δημοκρατία. Η κυβέρνηση διαβρώνει το κεκτημένο της μεταπολίτευσης ταχύτερα από όσο δημιουργούσε τα ελλείμματα η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή. Τα φασιστικής έμπνευσης χάπενινγκ του ΣΥΡΙΖΑ, με σπίλωση δημοσιογράφων από τις μεγάλες οθόνες των συνεδρίων του, μετεξελίχθηκαν σε απειλές και διώξεις εναντίον τους.

Δεν υπήρξε ποτέ δημοκρατική κυβέρνηση που επιτέθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο στον Τύπο. Ενα μικρό απάνθισμα των αντιδημοκρατικών εκτροπών δημοσίευσε ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου κ. Νίκος Αλιβιζάτος σε αυτήν εδώ την εφημερίδα: «Είναι η δύσκολα αποκρυπτόμενη προσπάθεια των σημερινών κυβερνώντων να ελέγξουν την πληροφόρηση, όχι αποσπασματικά, αλλά με σχέδιο, αποσκοπώντας σε μακροπρόθεσμα οφέλη» («Η ελευθερία της έκφρασης και το κρυφό νήμα», «Καθημερινή», 5.1.2017). Σ’ αυτά να προσθέσουμε ότι δεν υπήρξε ποτέ στη διάρκεια της μεταπολίτευσης απαγόρευση κυκλοφορίας δημοσιογράφων, για να αποκρυφτεί αστυνομική επιχείρηση. Αυτό έγινε με την κράτηση (!) φωτορεπόρτερ στο αστυνομικό τμήμα της Ειδομένης και την απαγόρευση φωτογράφισης στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας.

Στις ΗΠΑ οι δημοκρατικοί πολίτες ελπίζουν ότι οι λογικοί Ρεπουμπλικανοί στα δύο νομοθετικά σώματα θα γίνουν φραγμός στις αντιδημοκρατικές ορέξεις του Ντόναλτ Τραμπ. Κι αυτό το βλέπουμε ήδη να γίνεται. Αρκετοί βουλευτές και γερουσιαστές του αντιτάχθηκαν στις εκτελεστικές αποφάσεις του προέδρου τους. Η υπουργός Δικαιοσύνης του αποφάσισε να μην υπερασπιστεί στα δικαστήρια το αντισυνταγματικό του διάταγμα. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν έχουμε τέτοιες πολυτέλειες. Οι μέχρι χθες υπερευαίσθητοι υπερασπιστές της Δημοκρατίας, αυτοί που έβγαζαν φλογερά κηρύγματα υπέρ της ελευθερία του Τύπου, αν ο κ. Αντώνης Σαμαράς στραβοκοιτούσε δημοσιογράφο, έχουν διοριστεί ή ζεσταίνουν βουλευτικές καρέκλες. Σιωπούν διότι, όπως έλεγε κι ένα τραγούδι της νιότης τους, «κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς, με ιδεώδεις υποτακτικούς, που είναι στο μυαλό νωθροί, μα υπακοή έχουν περισσή...».

Αυτή η κυβέρνηση, δυστυχώς, δεν θα μας οδηγήσει μόνο στην οικονομία της δραχμής. Ήδη καλλιεργεί το έδαφος για να πάμε πολύ πιο πίσω. Σε ακόμη πιο σκοτεινές εποχές. Η χώρα αποκτά πλέον και πρόβλημα Δημοκρατίας...


http://www.kathimerini.gr/894709/opinion/epikairothta/politikh/h-xreokopia-ths-dhmokratias

Άρχισαν τα όργανα.

Άρχισαν τα όργανα.
Το τσούρμο ετοιμάζεται για τον δεύτερο γύρο. Τώρα είναι πιό οργανωμένοι. Έχουν και καλύτερα όπλα.
Ο λυρικός, διανοούμενος της αριστεράς Νίκος Ξυδάκης μας είπε οτι δεν υπάρχουν ταμπού και πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά το ενδεχόμενο να επιστρέψουμε στη δραχμή.
Διάφοροι κυβερνητικοί βουλευτές δίκην "λαγού" διαλαλούν το αδιέξοδο με την παραμονή μας στο Ευρώ.
Ο Πάκης (!) απ' την Λισσαβόνα αμφισβητεί την νομιμοποίηση του Γιουρογκρούπ.
Ο Τσακαλώτος, στο πρόσωπο του οποίου πολλοί αναγνωρίζουν την μετριοπάθεια, είναι το νέο "κλειδί" της υπόθεσης. Να μου το θυμηθείτε, ο κόκορας με τα πουκάμισα έξω, θα αποδειχθεί γατάκι μπροστά του.
Την μόνη πολιτική που μπορεί να ακολουθήσει το τσούρμο των Συριζανέλ με συνέπεια είναι αυτή του εκβιασμού με το Grexit για δανεικά κι' αγύριστα.
Κανένα σχέδιο δεν έχουν. Με στρατηγικό σχεδιαστή τον Καρανίκα δεν είναι ανεξήγητο βέβαια.
Έχουν χάσει όλους τους συμμάχους τους.
Πολλοί αναρωτιούνται: μα δέν βλέπουν το αδιέξοδο;  Όχι δεν το βλέπουν, αλλά και άν το βλέπουν, απλά δεν τους νοιάζει.
Την Ιστορία πρέπει να την γνωρίζουμε, διαφορετικά αυτή επαναλαμβάνεται μέχρι να την μάθουμε. Και η Ιστορία της αριστεράς στην Ελλάδα μόνο συμφορές έχει καταγράψει.

Good Year !

Καλή Χρονιά!  Ή "GoodYear" όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός μας.

Αλήθεια, πόσο κοστίζει η εργατοώρα ενός πρωθυπουργού; Έτσι δηλαδή, για να ξέρουμε πόσο μας κοστίζουν τα μαθήματα των αγγλικών του -μαθήματα που όφειλε να είχε παρακολουθήσει την εποχή που ασχολείτο με καταλήψεις...

Το 2017 όμως, δεν προϊονίζει τίποτα καλό για την Ελλάδα:

- Κυβέρνηση "για τα μπάζα" κυριολεκτικά και δημοκρατικοί θεσμοί αδύνατοι με συνεχή τάση εξασθένισης.
- Ακαδημαϊκή κοινότητα που κοιμάται τον "ύπνο του δικαίου".
- Ο κόσμος, ένα καζάνι που βράζει και η "γειτονιά" μας σπίρτο αναμμένο...

   Όλοι οι πολιτικοί που ανέλαβαν μετά την κρίση να ξελασπώσουν το κάρο, απέτυχαν ολοσχερώς. Χειρότερα απ' όλους το τσούρμο των Συριζανέλ όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται να ξελασπώσει το κάρο, αλλά επιπλέον έζεψε τα άλογα ανάποδα. Αυτό θέλει, αυτό ξέρει και αυτό προσπαθεί να κάνει, ευτυχώς χωρίς μεγάλη επιτυχία λόγω πλήρους ανικανότητας.

   Η Ακαδημαϊκή κοινότητα έχει τεράστια ευθύνη για το σημερινό κατάντημα.
Οι ακαδημαϊκοί, κατά τεκμήριο, δεν αποτελούν όχλο που άγεται και φέρεται από τον κάθε δημαγωγό. Επειδή μετά τον εμφύλιο η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στην Ελλάδα ήταν απόλυτη, η ακαδημαϊκή κοινότητα κατηγορήθηκε -και ορθώς- για την ασθενή, -τουλάχιστον-, αντίδραση στη χούντα των συνταγματαρχών. Αντιθέτως, σήμερα εξαργυρώνει τίς επιταγές πίστης και υπακοής σε μιά δήθεν αριστερά-υβρίδιο, μίγμα σοβιετικών λειψάνων και Ανδρεϊκών υποπροϊόντων.

   Στη "μεγάλη εικόνα", οι ηγεσίες της Δύσης τίς τελευταίες δεκαετίες, δεν διαχειρίσθηκαν τα ζητήματα της οικονομίας σωστά και τώρα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τίς εξελίξεις.
Η παραγωγή προϊόντων που απέφερε τον πλούτο στη Δύση μετακόμισε στην Ανατολή, στα φθηνά εργατικά, χωρίς όμως παράλληλη δασμολογική πολιτική.
Ήταν άραγε "κάζο ατσιντέντε", ή ήτανε "κάζο πενσάτο" ως αποτέλεσμα της διαπλοκής κεφαλαίου και πολιτικής εξουσίας κατά την οποία η δεύτερη εξαργύρωνε μέσω τής εξάλειψης των δασμών την αθρόα δανειοδότησή της από την πρώτη πρός επίτευξη λαϊκής στήριξης;
Ότι απ' τα δύο και να ήταν, το αποτέλεσμα μετράει.

   Στην γειτονιά μας τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα: Δεν έχουμε μόνο την ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική κρίση που κινδυνεύει να διαλύσει τα πάντα. Έχουμε τον εντελώς αστάθμητο παράγοντα της Τουρκίας. Ακόμα δεν ξέρουμε πως θα επιδράσει σ' όλα αυτά ο Ντόναλντ (όχι ο Ντάκ).
Ο διάδοχος του Ομπάμα, ούτως ή άλλως θα κινηθεί εντός των ορίων  των βαθιά ριζωμένων δημοκρατικών θεσμών των ΗΠΑ. Αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο.
Η πορεία του σουλτάνου όμως δεν έχει όρια. Και ως γνωστό το τραυματισμένο ζώο γίνεται πολύ επικίνδυνο.

   Σ' όλα τα παραπάνω προσθέστε το προσφυγικό (συνέπεια ανιστόρητων και επιπόλαιων πολιτικών), την κατακόρυφη αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, την εξάπλωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (ως παράπλευρη συνέπεια της επανάστασης της πληροφορικής), την επανάσταση της ρομποτικής... (...καλά φθάνει...)

Μέσα σ' όλον αυτόν τον πανικό, εμείς ως "Καράβι η Ωραία Ελλάς" έχουμε επιλέξει να έχουμε στη γέφυρα ένα αγράμματο, ανιστόρητο, ματαιόδοξο και κομπλεξικό κωλόπαιδο ως κυβερνήτη, που παίρνει οδηγίες κανείς δεν ξέρει από πού, και ένα τσούρμο, που κρυμμένο στίς καμπίνες του περιμένει την ευκαιρία να κάνει το ρεσάλτο, ενώ η τρικυμία μαίνεται...