Διαβάζουμε στην «Κ» της 16ης Σεπτεμβρίου για την Ανδρονίκη, παιδί δεύτερης γενιάς μεταναστών που έχει γεννηθεί στην Ελλάδα από αλβανούς γονείς οι οποίοι μένουν εδώ πάνω από 30 χρόνια νομίμως, έχει πάει σχολείο στην Ελλάδα και έχει φοιτήσει στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Έχει καταθέσει τα «χαρτιά» της για απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας σύμφωνα με τους νόμους του κράτους από το 2012.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες αδιαφόρησαν για το αίτημά της.
Η Ανδρονίκη πήγε με υποτροφία στο πανεπιστήμιο
της Μασαχουσέτης χωρίς να πάψει να ενδιαφέρεται για την αίτησή της για απόκτηση
ελληνικής ιθαγένειας. Μάλιστα ξανα-υπέβαλε τα χαρτιά της μετά από τίς πρόσφατες
αλλαγές της νομοθεσίας.
Εν τω μεταξύ η άδεια
παραμονής της στην Ελλάδα έληξε και για να επισκεφθεί τους γονείς της
χρειάζεται τουριστική βίζα!
Η Ανδρονίκη
απευθύνθηκε στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου ζητώντας να βρεθεί λύση στο
πρόβλημά της.
Δέν πήρε καμιά
απάντηση.
Ο δε υπουργός
Μηταράκης επ’ ευκαιρία ανάλογου θέματος, σχολίασε στη Βουλή οτι δέν έχει καιρό
να ασχοληθεί μ’ αυτά τα ζητήματα!!!
Δηλαδή, αντί ο
υπουργός να αρπάξει από το αυτί τα κοπρόσκυλα των οποίων προΐσταται, λέει οτι
για εννέα!!! ( 9 ) ολόκληρα χρόνια δέν είχαν «αρκετό χρόνο» να εξετάσουν το αίτημα.
Η περίπτωση της
Ανδρονίκης έγινε γνωστή επειδή δημοσιεύθηκε σε μεγάλη ελληνική εφημερίδα.
Με τίς Ανδρονίκες που
δέν έχουν αυτή την ευκαιρία, ποιός ασχολείται;;
Η αντιπολίτευση;;
Αστεία πράγματα!
Ποιά αντιπολίτευση;;
Αυτή που βρίσκεται στην εντατική περιμένοντας καιροσκοπικά μιά νέα κρίση –
ευκαιρία – υπέροχη κατάσταση για να καβαλήσει κάνα κύμα αγανακτισμένων
απολιθωμάτων και να ξαναρπάξει την εξουσία;;
Αναρωτιέμαι επίσης τί
γίνεται με τις διάφορες ΜΚΟ. Αφθονούν εκεί που μυρίζονται χρήμα
(λαθρομετανάστευση, -κυκλώματα διακίνησης επί της ουσίας), ενώ απουσιάζουν
ηχηρά από δράσεις που θα βοηθούσαν τις πολλές Ανδρονίκες της χώρας.
Στην ίδια εφημερίδα,
στίς 18 Σεπτεμβρίου η Μαρία Κατσουνάκη σολιάζει μεταξύ άλλων:
Το «θα σπάσουμε αυγά» –προσφιλής έκφραση του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος– είναι ασύμβατο με αντιλήψεις που εκδηλώθηκαν πρόσφατα από βουλευτή [Μπογδάνος] και ευρωβουλευτές [Ασημακοπούλου, Κεφαλογιάννης] της Ν.Δ., γιατί, απλούστατα, αυτές είναι τα «αυγά».
Δεν χρειάζεται να καλπάζει κανείς στις λεωφόρους της προόδου και του μέλλοντος για να αντιληφθεί ότι ο κόσμος αλλάζει. Οι θεσμοί προέχουν για να διαμορφώνεται και να αναπροσαρμόζεται το, κάθε φορά, πλαίσιο, είτε αφορά πολιτικές ενσωμάτωσης είτε διευκολύνει τη συνύπαρξη ή προστατεύει τη διαφορετικότητα.
Το υπόδειγμα
Αντετοκούνμπο είναι εύκολο να προβληθεί. Βοηθούν σε αυτό ο χαρισματικός
Γιάννης, η μυθιστορηματική οικογενειακή ιστορία, η μεγάλη δημοφιλία, που
αναδεικνύει στέρεες αρχές και αξίες, σκληρή εργασία, ταλέντο, δέσμευση σε ένα
σκοπό. Με τους Αντετοκούνμπο και ο πιο σκληρός εθνικολαϊκισμός δύσκολα θα
έβρισκε πατήματα. Τι γίνεται όμως με τα «ανώνυμα» νήπια από οικογένειες
μεταναστών ή με τα ομόφυλα ζευγάρια; Τι γίνεται με όσους δεν είναι οι
Αντετοκούνμπο;
