Όταν οι ψεκασμοί γίνονται με ληγμένα φάρμακα...

Κάτω από την είδηση ότι ο Σκουρλέτης σκέφτεται δημοψήφισμα ή εκλογές άν δεν επέλθει συμφωνία, υπήρχαν πολλά σχόλια στην μεγάλη πλειοψηφία τους εθνικολαϊκού περιεχομένου ( "να φύγουμε τώρα αμέσως",  "έξω οι τοκογλύφοι",  "δραχμή τώρα"  και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Έγραψα το σχόλιο που παραθέτω στο απόσπασμα και πήρα την απάντηση που φαίνεται πιο κάτω.
Αυτό που βάσιμα με απασχολεί είναι το εξής:  Θέλω να αποκτήσω πρόσβαση σε μια σοβαρή έρευνα από την οποία να προκύπτει το ποσοστό των Ελλήνων που σκέπτεται και δρά όπως ο κύριος που μου απάντησε. Για να μπορέσουμε να πάρουμε τίς αποφάσεις μας. Όλοι.

Ως πότε ;

Ίσως είναι ιστορική αναγκαιότητα καμιά γενιά να μην περνά από τούτο τον κόσμο χωρίς να γνωρίσει τουλάχιστον μια βαθιά κρίση.
Οι υποψιασμένοι φιλίστορες, ιδιαίτερα όσοι αγαπούν να μελετούν την εποχή της Κατοχής και του Εμφυλίου, γνωρίζουν πως η διατύπωση «οι Έλληνες έκαναν βλακεία» ανήκει στον Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος τον Ιανουάριο του 1945 σε επικοινωνία που είχε με τον Βούλγαρο ηγέτη Δημητρώφ, με αυτά τα λόγια αποδοκίμασε την επιλογή των Ελλήνων συντρόφων του για ρήξη με την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γ. Παπανδρέου μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Ο Στάλιν είχε δίκιο. Το ΚΚΕ ξεχύθηκε στην περιπέτεια έχοντας αναγνώσει εντελώς εσφαλμένα το διεθνές περιβάλλον και στο τέλος πήρε το ρίσκο να οδηγήσει τη χώρα σε μια πρωτοφανή, για τα μέχρι τότε δεδομένα, εμφύλια αιματοχυσία, ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα αλλά όχι μόνον εκεί.

Γράφει ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης:

....Όπως φαίνεται, η ηγεσία του ΚΚΕ είχε κάνει μερικά σοβαρά λάθη ανάλυσης της κατάστασης. Σε στρατιωτικό επίπεδο, υποτίμησε τη μαχητική ικανότητα των Ελλήνων αντιπάλων ..... υπερτιμώντας ταυτόχρονα την ικανότητα των μαχητών του ΕΛΑΣ να πολεμήσουν σε κατοικημένες περιοχές ...... Ακόμη πιο σημαντικό, σε πολιτικό επίπεδο, οι ηγέτες του ΚΚΕ υποτίμησαν τον ρόλο των Βρετανών, η εμπλοκή των οποίων υπήρξε αποφασιστική για την έκβαση της μάχης της Αθήνας ...... Επιπλέον, το ΚΚΕ υπερτίμησε την επιθυμία και τη δυνατότητα των βόρειων συντρόφων του, Βούλγαρων και Γιουγκοσλάβων, να παράσχουν τη βοήθεια που είχαν υποσχεθεί πριν ξεσπάσει η ένοπλη σύγκρουση ......  κατά τη διάρκεια της Δεκεμβριανής αναμέτρησης, οι Σοβιετικοί έβαλαν φρένο στις προσδοκίες του ΚΚΕ ..... Τα Δεκεμβριανά, όμως, εκτός από ορόσημο για τη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία, αποτελούν ένα σημαντικό μάθημα για το πώς πρέπει να σκέφτεται και να λειτουργεί μια πολιτική ηγεσία όταν βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα «ρήξη ή συμβιβασμός».

Από μια κρίση, λοιπόν, όπως αυτή των Δεκεμβριανών, προκύπτουν μερικές βασικές διδαχές, που είναι χρήσιμο να λαμβάνουν υπόψη τους όσοι βρίσκονται σε οριακές καταστάσεις. 

Πρώτον: ποτέ μην ξεκινάς να σχεδιάζεις και κυρίως να υλοποιείς μια μεγάλη ρήξη που θα έχει δραματικές συνέπειες στο σύνολο του πληθυσμού, αν δεν είσαι σίγουρος πως μπορείς να φτάσεις στο τέλος νικητής ή έστω αν δεν γνωρίζεις τον τρόπο από τον οποίο θα βγεις από την κρίση «σώος» εάν τα πράγματα δεν εξελιχθούν σύμφωνα με τις επιθυμίες σου.  Γιατί είναι βέβαιο πως αν χάσεις μια τέτοιας σημασίας αναμέτρηση (είτε είναι πολιτική είτε ένοπλη), οι καλύτερες λύσεις που θα έχεις στη συνέχεια θα είναι χειρότερες και από τον δυσμενέστερο προγενέστερο συμβιβασμό.

Δεύτερον, ποτέ μην υπερτιμάς τις δυνάμεις σου και μην υποτιμάς τους αντιπάλους σου.  Όταν δεν είσαι σίγουρος για τον συσχετισμό των δυνάμεων είναι φρονιμότερο να συμπεριφερθείς συντηρητικά και με πνεύμα μετριοπάθειας, γιατί τουλάχιστον έτσι δεν κινδυνεύεις να συντριβείς.

Και τρίτον, να σέβεσαι τη θέση της χώρας σου στη δομή του διεθνούς συστήματος.  Η συμπεριφορά σου να μη βρίσκεσαι σε αναντιστοιχία με αυτήν.  Σε ό,τι αφορά τις μικρές χώρες ιδιαίτερα, οι διεθνείς συσχετισμοί είναι αποφασιστικής σημασίας για την εξέλιξη των πραγμάτων και όταν τα κράτη το ξεχνούν, ο λογαριασμός μπορεί να αποδειχτεί ακριβός.

Βέβαια, γνωρίζουμε πως οι Έλληνες κομμουνιστές δεν πήραν κάποιο χρήσιμο μάθημα από το δράμα των Δεκεμβριανών.  Λίγους μήνες μετά την ήττα τους διακήρυσσαν περήφανα πως οι εξελίξεις «επιβεβαιώνουν περίτρανα το δίκαιο και ουσιαστικό περιεχόμενο του αγώνα του Δεκέμβρη».  Αρχίζω να φοβάμαι, πως αυτή η παράδοση, η ελληνική Αριστερά παραδομένη στον ανορθολογικό βολονταρισμό της, να μην κατανοεί το εξωτερικό περιβάλλον και τις ευρύτερες συνθήκες, συνεχίζει να διαιωνίζεται με την κυβέρνηση Τσίπρα.

Ας μου επιτραπεί να παραθέσω εδώ την ρήση του Ναπολέοντα:
Όταν χάσεις μια μάχη, τον μόνο που δεν μπορείς να κατηγορείς είναι τον αντίπαλό σου.

Οι συνέπειες της Δημοκρατίας του "5"

Έχει γίνει σταθερό επιχείρημα των στελεχών της κυβέρνησης σε κάθε κριτική για τίς διαπραγματεύσεις που κάνουν (;) με τους δανειστές, ή μετά από τίς προειδοποιήσεις από διάφορα κέντρα του εξωτερικού, η φράση: «Δεν θα τολμήσουν...».

Διάβαζα πρόσφατα το παρακάτω, απολύτως σχετικό νομίζω:

...Υπάρχουν κάποιοι ανατριχιαστικοί ιστορικοί παραλληλισμοί της σημερινής κατάστασης με το προοίμιο της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Στη διακοίνωση των συμμάχων το 1920 ότι η επαναφορά του Κωνσταντίνου θα σήμαινε ρήξη στις σχέσεις τους με την Ελλάδα, η εφημερίδα των αντιβενιζελικών "Σκριπ" (23.11.1920) απαντούσε:
«Αι Δυνάμεις με προειδοποιούν ότι αν επαναφέρω τον Βασιλέα μου θα δημιουργηθούν μεταξύ μας σχέσεις όχι φιλικαί. Θα επαναφέρω λοιπόν ΕΓΩ τον βασιλέα μου διότι είμαι βέβαιος ότι αι Δυνάμεις... δεν θα έχουν λόγον να δυσπιστούν και να ανησυχούν, συνεπώς αι σχέσεις μας δεν θα ζημιωθούν.....
Ας υποθέσω προς στιγμήν ότι θα απεφάσιζαν να μετέλθουν μέσα πιεστικά εναντίον μου. Ποιά θα είνε αυτά;  Αποκλεισμός;  Ο πόλεμος έληξε και εις το καταστατικόν της Κοινωνίας των Εθνών υπάρχει διάταξις απαγορευτική.
Εμπορικός αποκλεισμός;  Είμαι πελάτης τους, καταναλωτής δηλαδή.... Βεβαίως θα εζημιούμην εγώ, αλλά θα εζημιούντο άλλο τόσον κι αυτοί.
Οικονομικαί πιέσεις;  Και αυταί θα ήσαν επιζήμιοι και δι’ αυτούς εφόσον είνε δανειστές μου κι εγώ οφειλέτης των.
Αναθεώρησις της Συνθήκης των Σεβρών εις βάρος μου;  Ανεξαρτήτως του ότι κρατώ διά του στρατού μου την Θράκην και την Σμύρνην.... προς ποίον θα έδιδον την Σμύρνην και την Θράκην αν μου τας αφήρουν;
Από την Συνθήκη των Σεβρών ο κερδίσας είναι κυριώτατα η Αγγλία και κατόπιν οι άλλοι σύμμαχοι... Η συνθήκη δεν είναι καθόλου εύκολο να αναθεωρηθεί.
Και πάλι λοιπόν θα επαναφέρω τον Βασιλέα μου...».

Αυτό ήταν το πνεύμα της κυβερνώσας παράταξης που οδήγησε την χώρα στα βράχια της Μικράς Ασίας. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, αυτή που αγνοεί (όπως απέδειξε και ραδιοφωνικώς) ο κ. Αλέκος Φλαμπουράρης, πόσο δε μάλλον οι ιδεολογικοί του επίγονοι...

Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, όταν έπρεπε να μαθαίνουν ιστορία, αμπελοφιλοσοφούσαν στις καταλήψεις. 

Τότε που έπρεπε να διδάσκονται, διέκοπταν τους καθηγητές για να κάνουν συνέλευση. 

Όταν έπρεπε να διαβάζουν, κονταροχτυπιόνταν στα αμφιθέατρα για τις διαδικασίες. 

Η χώρα γίνεται θύμα της βαθύτατης αγραμματοσύνης του νέου πολιτικού της δυναμικού, μιας γενιάς που έμαθε να μηρυκάζει παλιά αριστερά τσιτάτα. 

Τα παιδιά που τώρα μας κυβερνούν είναι προϊόντα ενός εκπαιδευτικού συστήματος που επένδυσε στο «δημοκρατικό πέντε» αλλά όχι στη γνώση.

Μπλά - Μπλά να περνάει ο καιρός...

Μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε, -πότε δουλεύουν άραγε;- και δεν ξέρουν και να μιλάνε κιόλας, καθηγητάδες άνθρωποι οι περισσότεροι.
Η ατελής γλώσσα τους προδίδει τι σκέφτονται και τι πράττουν στην πραγματικότητα.

Λέει λ.χ. ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αναφερόμενος στις αξιώσεις των δανειστών για το συνταξιοδοτικό: «Θα μπορούσαμε ίσως να εξετάσουμε αλλαγές σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις πρόωρης συνταξιοδότησης για τις οποίες συμφωνούμε κι εμείς, αλλά ώς εκεί».
Καλά, ρε φίλε, γιατί «θα μπορούσατε ίσως να εξετάσετε», αφού πρόκειται για «ακραίες περιπτώσεις» «για τις οποίες συμφωνείτε κι εσείς»;
Γιατί «ίσως», ρε φιλάρα, και όχι «θα εξετάσουμε» και μάλιστα «τώρα αμέσως» -έστω, «τώρα άμεσα», που λένε τα ελληνικά σας;
Γιατί «ίσως» ρε αλαλούμηδες;

Η Προπαγάνδα ως όπλο του λαϊκισμού.

Καθόλου δεν με καθησυχάζουν εμένα αυτά τα «υψηλά ποσοστά υπέρ του ευρώ» που διαπιστώνουν διάφορες δημοσκοπήσεις.
Οτι και καλά, αφού ο λαός θέλει ευρώ, οι συριζοκαμένοι δεν θα τολμήσουν να μας γκρεμίσουν στο χάος και στη δραχμή.
Μωρέ ξέρει ο δημαγωγός κόλπα…
Είναι να μην το θελήσει.
Και σου λέω εγώ για πότε τα «υψηλά ποσοστά υπέρ του ευρώ» γίνονται σάψαλα.
Για πότε το ευρώ μετατρέπεται σε «Όπλο του Κατακτητή» και η δραχμή «Σύμβολο Εθνικής Περηφάνιας».
Αντιστάσεως μη ούσης.   Στην ουσία.

( απόσπασμα από το σχόλιο του πάντα εύστοχου Βασίλη Αγγελικόπουλου.
Το πλήρες, εδώ: http://www.kathimerini.gr/811512/article/epikairothta/politikh/ypovoleio )