Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Ζουράρις vs Πολάκης, ή η κατάρρευση της Παιδείας.

Οι θέσεις και οι εκφράσεις του καθηγητή Ζουράρι για τα τεκταινόμενα στην Κούβα, δεν θα είχαν και μεγάλη σημασία άν ο ίδιος δεν έφερε την ιδιότητα του προϊσταμένου όλων των Ελλήνων εκπαιδευτικών.
Ο Πολάκης, ούτως ή άλλως την Παιδεία την έχει γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Αυτός την ελληνική δεν την ομιλεί, την πέρδεται.
Όμως, και των δύο κοινή είναι η αντίληψη για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο ανελθών στην εξουσία. Καλύτερα θα έλεγα, ο καβαλών την εξουσία.
Παραθέτω εδώ το σχόλιο του Πάσχου Μανδραβέλη από την σημερινή "Καθημερινή":

Το Σύνταγμα του κομαντάντε
Κ​​άποτε η Αριστερά είχε πρόβλημα με το γεγονός ότι το προοίμιο του ελληνικού Συντάγματος αναφέρει αυτό που λένε και οι τουριστικοί οδηγοί: «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού». Δικαιολογημένη αντίρρηση, διότι σε μια Δημοκρατία το Σύνταγμα είναι όλων των πολιτών. Δεν αρκεί να είναι ουδέτερο, πρέπει και να το δείχνει.

Αυτοί οι Αριστεροί, όμως, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το γεγονός ότι η «δημοκρατία» του Κάστρο στο Σύνταγμά της ορίζει ευθύς εξαρχής ότι οι Κουβανοί «οδηγούνται από τις πολιτικοκοινωνικές ιδέες των Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν». Προφανώς, όταν μια χώρα έχει καλό σύστημα υγείας, υποχρεούται να οδηγείται από συγκεκριμένες «πολιτικοκοινωνικές ιδέες». Αυτό, φυσικά, δεν ισχύει για το καλό οδικό δίκτυο, με ή χωρίς autobahn.

Ο κ. Βασίλης Σταματίου συγκέντρωσε σε ένα άρθρο («Ανατομία μιας δικτατορίας», AthensVoice 28.11.2016) τους θεσμούς και τους νόμους του καθεστώτος του Κάστρο. Ετσι στη «μη-δικτατορία» που εγκαθίδρυσε ο κομαντάντε του πρωθυπουργού μας, Φιντέλ, προβλέπεται ότι «το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας είναι η ανώτατη καθοδηγητική αρχή της κοινωνίας και του κράτους»... «Η καλλιτεχνική έκφραση είναι ελεύθερη, εφόσον το περιεχόμενό της δεν είναι αντίθετο στην Επανάσταση»... Το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και η ελευθεροτυπία «πρέπει να συμμορφώνονται με τους σκοπούς της σοσιαλιστικής κοινωνίας»... «Ο Τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και ο κινηματογράφος αποτελούν αποκλειστική ιδιοκτησία του Κράτους»... και «Καμία από τις ελευθερίες που δίνονται στους πολίτες δεν μπορεί να εξασκηθεί εναντίον του Σοσιαλιστικού Κράτους και της απόφασης του κουβανικού λαού να χτίσει τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Οποιαδήποτε παραβίαση αυτής της αρχής τιμωρείται».

Παρ’ όλα αυτά για τον κ. Κώστα Ζουράρι –υφυπουργό, που είναι υπεύθυνος για τη μόρφωση των παιδιών μας– ο Φιντέλ Κάστρο ήταν «μια μεγάλη φυσιογνωμία της ανθρωπότητας των τελευταίων ετών που απεδήμησε εις Κύριον και μας αφήνει πιο φτωχούς και λιγότερο επαναστάτες» (Alpha 989, 29.11.2016). Η χώρα όπου «απαγορεύεται η κατοχή κάθε είδους ραδιοασυρμάτων, δορυφορικών κεραιών και ασυρμάτων μικροφώνων, η πρόσβαση σε δορυφορική τηλεόραση» και η πρόσβαση στο Διαδίκτυο δεν επιτρεπόταν από το σπίτι, για τον υφυπουργό Παιδείας «ήταν ένα σύστημα Αμεσης Δημοκρατίας με άμεσα ελαττώματα που οφείλονται 1.000% από την κτηνώδη συμπεριφορά των ΗΠΑ, αυτά τα καθάρματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που έπνιξαν την Κούβα».

Και αν ισχύει το «με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις», μπορούμε να φανταστούμε τι μαθαίνουν τα νέα παιδιά όταν ακούν τον προϊστάμενο όλων των δασκάλων και –ελέω Πρώτης Φοράς Αριστερά– υφυπουργό Παιδείας να λέει από το ραδιόφωνο «όσοι λένε τον Κάστρο δικτάτορα είναι μαλάκ...». Ετσι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εκτός από δημοκρατικό ήθος διδάσκει στη νέα γενιά και λεκτικό ύφος.

Αλλά είπαμε: αν έχεις καλό ΕΣΥ, οι φυλακίσεις αντιφρονούντων θεωρούνται «κάποια ελαττώματα της Αμεσης Δημοκρατίας» (μάλλον γιατί αφού σάπιζαν στις φυλακές θα είχαν άρτια ιατρική περίθαλψη μετά) και αν έχεις «αξιοπρέπεια» μέχρι και ο κ. Ζουράρις γίνεται υπουργός...

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Οι καιροί ού μενετοί...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από την επόμενη Κυριακή η Ευρώπη εισέρχεται σε μια περίοδο εκλογικής περιδίνησης με άγνωστα αποτελέσματα και συνέπειες. Οι τάσεις είναι σαφείς και σηματοδοτούν μια κατάσταση εσωστρέφειας και αντιδράσεων απέναντι στο λεγόμενο ευρωπαϊκό πνεύμα αλληλεγγύης. Υπ’ αυτή την έννοια, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αφήσει τους λεονταρισμούς και τους στρουθοκαμηλισμούς και να σπεύσει να κλείσει όλες τις εκκρεμότητες με τους δανειστές. Η κάθε επόμενη ημέρα θα είναι αντικειμενικά χειρότερη από την προηγούμενη, με τις πιέσεις και τα αδιέξοδα να αυξάνονται δραματικά. Με λίγα λόγια, οι καιροί δεν περιμένουν πλέον και δεν επιτρέπουν καθυστερήσεις!

Το παραπάνω κείμενο είναι το σημερινό κύριο άρθρο της "Καθημερινής".
Αναρωτιέμαι, πόσοι από την κυβέρνηση του τσούρμου έχουν στοιχειώδη αίσθηση των ευθυνών τους. Η ερώτηση είναι ρητορική γιατί στην χώρα του Υπαρκτού (Ελληνισμού) ποτέ δεν έχουν αποδοθεί οι ευθύνες που αναλογούν στους πολιτικούς για τίς πράξεις ή τίς παραλείψεις τους.
'Ετσι, μπορούν αιωνίως να "αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη" χωρίς απολύτως καμία συνέπεια.
Αλλά στους ραγιάδες, τέτοιοι πολιτικοί αξίζουν.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Αστική ευγένεια

Η σύντροφος του πρωθυπουργού, Περιστέρα Μπαζιάνα, δήλωσε ότι δεν της αρέσει να την προσφωνούν "Πρώτη Κυρία" γιατί αυτό είναι "αμερικανιά". Όμως, επέλεξε να αποκαλείται "Μπέτυ" και να στείλει το παιδί της στο αμερικανικό σχολείο Hill.

Ο πρωθυπουργός δεν ξέρει πως όταν υποδέχεσαι έναν επισκέπτη, δεν χασμουριέσαι μπροστά του και δεν κοιτάς το ρολόϊ σου. Όχι επειδή είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά επειδή είναι καλεσμένος σου.
Ο εντοπισμός του "ανθρώπου χωρίς γραβάτα" αποτελεί την ευκολότερη μέθοδο αναγνώρισης του πρωθυπουργού στο εξωτερικό.

Το να λέμε "καλημέρα" όταν μπαίνουμε σ' ένα μαγαζί, ή να ντυνόμαστε με τους κανόνες που ακολουθεί το σύνολο των ανθρώπων που συναναστρεφόμεθα, συνιστά ευγένεια και πολιτισμό.
Αυτοί οι άγραφοι κανόνες της αστικής ευγένειας είναι που μας κρατούν μακρυά από τα ενδότερα της ζούγκλας.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

Η Blanche Épiphanie και ο Παύλος Πολλάκης.


"Mon Dieu quelle décadence!", αναφωνεί συχνάκις η προκλητική ηρωΐδα των Jacques Lob και Georges Pichard...
Ο αναγνώστης του γνωστού κόμικ, αμφιταλαντεύεται με τον χαρακτήρα της ηρωΐδας: Την συμπαθεί γιατί είναι συνεχώς το θύμα των πλούσιων και ισχυρών. Αλλά κι' αυτή βρέ παιδί μου, ας βάλει ένα ρούχο πάνω της, τί στο καλό, δεν καταλαβαίνει τι γίνεται... Αλλά όπως και νά 'χει, εμείς την αγαπάμε.
Για το πλήθος των οπαδών του Σύριζα ο Παύλος Πολλάκης είναι ένας ήρωας. Όχι όμως μόνον για τους οπαδούς του Σύριζα. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κρυφά ή φανερά, τον γουστάρει.
Είναι ένας λαϊκός Ρομπέν των Δασών. Ένας Ελληνάρας βρε αδερφέ!
Τί κι' αν καλύπτει τα σκάνδαλα της εξαδέλφης του;
Τί κι' άν κρατούσε διπλά βιβλία ως δήμαρχος Σφακίων;
Τί κι' άν βρίζει χυδαία, άν καπνίζει όπου γουστάρει, άν ξαπλώνει σαν λέτσος στους χώρους της Βουλής, άν σχολιάζει δημόσια με τρόπο που αρμόζει σε ημιμαθείς αλήτες, άν τα αγγλικά του είναι του επιπέδου κόπυ-πάστε.... Αυτός είναι Άντρας. Με Α κεφαλαίο. Αυτόν θέλουμε. Επιτέλους, ένας δικός μας στην εξουσία!
Τα χιλιάδες "like" που ακολουθούν τα οργισμένα και χυδαία σχόλιά του μία εξήγηση έχουν: Είναι ο δικός μας. "Τα παίρνει από τους πλούσιους και τα δίνει στους φτωχούς".  Εκδικείται για πάρτη μας. Σκοτώνει την κατσίκα του γείτονα. Και δεν προσέχει τα λόγια του. Ούτε την ορθογραφία των ελληνικών του. Ούτε το ντύσιμό του. Ούτε κάν την συμπεριφορά του. Τέρμα το comme il fault. Όλα χύμα. Κάτω οι αστοί. Όλα κάτω! Ο ορισμός της απόλυτης ισοπέδωσης, η σημαία του κινήματος κατά της αριστείας. Τυχαίο είναι πως είναι από τους ελάχιστους που δεν πείραξε ο "ανασχηματισμός" των Τσίπρα - Παππά;
Δεν μας νοιάζει άν είναι αγνός και ηθικός. Δέν μας νοιάζουν οι προθέσεις του.  Ούτε οι επιδιώξεις του. Αυτόν θέλουμε. Κρυφά ή φανερά.
Όπως ακριβώς θέλουμε και την Blanche Épiphanie . Κρυφά η φανερά!