Η σωστή δημοσκόπηση (Μισελοζαννάκη).

Αντιγράφω από την στήλη του Στέφανου Κασιμάτη:

Αψευτος δείκτης

Φυσικά δίνω την προσοχή που αρμόζει στις δημοσκοπήσεις και καθόλου δεν τις υποτιμώ – χθες μάλιστα είχαμε μία ακόμη, του ΣΚΑΪ, για την οποία θα διαβάσετε σε άλλες στήλες. Ομως, για μένα, ο ασφαλέστερος δείκτης της τάσης που επικρατεί στην κοινωνία είναι ο Μισελοζαννάκης. Τον θυμάστε; Εκείνος ο φωνακλάς που έτρωγε στα κρυφά, ενώ υποτίθεται ότι έκανε απεργία πείνας για τους Σύρους πρόσφυγες. Η προσωπική πορεία του μας δείχνει προς τα πού πάνε τα πράγματα. Πρώτα βαθύ ΠΑΣΟΚ. Επειτα, με φανατισμό, ΠΑΣΟΚ Γιωργάκη. Υστερα, μεταπηδούμε στη ΔΗΜΑΡ (τράνζιτ, ουσιαστικά, γιατί δεν υπήρχε απευθείας πτήση για Κουμουνδούρου) και από εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, μετά τη στροφή του Ιουλίου του 2015, ούτε φωνή ούτε ακρόαση, πλήρης έκλειψη φωνής και παρουσίας. Καλύτερα, διότι ήταν ανυπόφορος; Δεν διαφωνώ· όμως, φοβάμαι αυτή την εξαφάνιση, πρέπει να το παραδεχθώ. Γιατί ίσως να σημαίνει ότι ο Μισελοζαννάκης σκέπτεται να επιστρέψει στην ιατρική, δηλαδή ότι ο κίνδυνος για την ανθρωπότητα είναι μεγαλύτερος...

Ζουράρις vs Πολάκης, ή η κατάρρευση της Παιδείας.

Οι θέσεις και οι εκφράσεις του καθηγητή Ζουράρι για τα τεκταινόμενα στην Κούβα, δεν θα είχαν και μεγάλη σημασία άν ο ίδιος δεν έφερε την ιδιότητα του προϊσταμένου όλων των Ελλήνων εκπαιδευτικών.
Ο Πολάκης, ούτως ή άλλως την Παιδεία την έχει γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Αυτός την ελληνική δεν την ομιλεί, την πέρδεται.
Όμως, και των δύο κοινή είναι η αντίληψη για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο ανελθών στην εξουσία. Καλύτερα θα έλεγα, ο καβαλών την εξουσία.
Παραθέτω εδώ το σχόλιο του Πάσχου Μανδραβέλη από την σημερινή "Καθημερινή":

Το Σύνταγμα του κομαντάντε
Κ​​άποτε η Αριστερά είχε πρόβλημα με το γεγονός ότι το προοίμιο του ελληνικού Συντάγματος αναφέρει αυτό που λένε και οι τουριστικοί οδηγοί: «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού». Δικαιολογημένη αντίρρηση, διότι σε μια Δημοκρατία το Σύνταγμα είναι όλων των πολιτών. Δεν αρκεί να είναι ουδέτερο, πρέπει και να το δείχνει.

Αυτοί οι Αριστεροί, όμως, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το γεγονός ότι η «δημοκρατία» του Κάστρο στο Σύνταγμά της ορίζει ευθύς εξαρχής ότι οι Κουβανοί «οδηγούνται από τις πολιτικοκοινωνικές ιδέες των Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν». Προφανώς, όταν μια χώρα έχει καλό σύστημα υγείας, υποχρεούται να οδηγείται από συγκεκριμένες «πολιτικοκοινωνικές ιδέες». Αυτό, φυσικά, δεν ισχύει για το καλό οδικό δίκτυο, με ή χωρίς autobahn.

Ο κ. Βασίλης Σταματίου συγκέντρωσε σε ένα άρθρο («Ανατομία μιας δικτατορίας», AthensVoice 28.11.2016) τους θεσμούς και τους νόμους του καθεστώτος του Κάστρο. Ετσι στη «μη-δικτατορία» που εγκαθίδρυσε ο κομαντάντε του πρωθυπουργού μας, Φιντέλ, προβλέπεται ότι «το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας είναι η ανώτατη καθοδηγητική αρχή της κοινωνίας και του κράτους»... «Η καλλιτεχνική έκφραση είναι ελεύθερη, εφόσον το περιεχόμενό της δεν είναι αντίθετο στην Επανάσταση»... Το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και η ελευθεροτυπία «πρέπει να συμμορφώνονται με τους σκοπούς της σοσιαλιστικής κοινωνίας»... «Ο Τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και ο κινηματογράφος αποτελούν αποκλειστική ιδιοκτησία του Κράτους»... και «Καμία από τις ελευθερίες που δίνονται στους πολίτες δεν μπορεί να εξασκηθεί εναντίον του Σοσιαλιστικού Κράτους και της απόφασης του κουβανικού λαού να χτίσει τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Οποιαδήποτε παραβίαση αυτής της αρχής τιμωρείται».

Παρ’ όλα αυτά για τον κ. Κώστα Ζουράρι –υφυπουργό, που είναι υπεύθυνος για τη μόρφωση των παιδιών μας– ο Φιντέλ Κάστρο ήταν «μια μεγάλη φυσιογνωμία της ανθρωπότητας των τελευταίων ετών που απεδήμησε εις Κύριον και μας αφήνει πιο φτωχούς και λιγότερο επαναστάτες» (Alpha 989, 29.11.2016). Η χώρα όπου «απαγορεύεται η κατοχή κάθε είδους ραδιοασυρμάτων, δορυφορικών κεραιών και ασυρμάτων μικροφώνων, η πρόσβαση σε δορυφορική τηλεόραση» και η πρόσβαση στο Διαδίκτυο δεν επιτρεπόταν από το σπίτι, για τον υφυπουργό Παιδείας «ήταν ένα σύστημα Αμεσης Δημοκρατίας με άμεσα ελαττώματα που οφείλονται 1.000% από την κτηνώδη συμπεριφορά των ΗΠΑ, αυτά τα καθάρματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που έπνιξαν την Κούβα».

Και αν ισχύει το «με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις», μπορούμε να φανταστούμε τι μαθαίνουν τα νέα παιδιά όταν ακούν τον προϊστάμενο όλων των δασκάλων και –ελέω Πρώτης Φοράς Αριστερά– υφυπουργό Παιδείας να λέει από το ραδιόφωνο «όσοι λένε τον Κάστρο δικτάτορα είναι μαλάκ...». Ετσι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εκτός από δημοκρατικό ήθος διδάσκει στη νέα γενιά και λεκτικό ύφος.

Αλλά είπαμε: αν έχεις καλό ΕΣΥ, οι φυλακίσεις αντιφρονούντων θεωρούνται «κάποια ελαττώματα της Αμεσης Δημοκρατίας» (μάλλον γιατί αφού σάπιζαν στις φυλακές θα είχαν άρτια ιατρική περίθαλψη μετά) και αν έχεις «αξιοπρέπεια» μέχρι και ο κ. Ζουράρις γίνεται υπουργός...

Οι καιροί ού μενετοί...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από την επόμενη Κυριακή η Ευρώπη εισέρχεται σε μια περίοδο εκλογικής περιδίνησης με άγνωστα αποτελέσματα και συνέπειες. Οι τάσεις είναι σαφείς και σηματοδοτούν μια κατάσταση εσωστρέφειας και αντιδράσεων απέναντι στο λεγόμενο ευρωπαϊκό πνεύμα αλληλεγγύης. Υπ’ αυτή την έννοια, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αφήσει τους λεονταρισμούς και τους στρουθοκαμηλισμούς και να σπεύσει να κλείσει όλες τις εκκρεμότητες με τους δανειστές. Η κάθε επόμενη ημέρα θα είναι αντικειμενικά χειρότερη από την προηγούμενη, με τις πιέσεις και τα αδιέξοδα να αυξάνονται δραματικά. Με λίγα λόγια, οι καιροί δεν περιμένουν πλέον και δεν επιτρέπουν καθυστερήσεις!

Το παραπάνω κείμενο είναι το σημερινό κύριο άρθρο της "Καθημερινής".
Αναρωτιέμαι, πόσοι από την κυβέρνηση του τσούρμου έχουν στοιχειώδη αίσθηση των ευθυνών τους. Η ερώτηση είναι ρητορική γιατί στην χώρα του Υπαρκτού (Ελληνισμού) ποτέ δεν έχουν αποδοθεί οι ευθύνες που αναλογούν στους πολιτικούς για τίς πράξεις ή τίς παραλείψεις τους.
'Ετσι, μπορούν αιωνίως να "αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη" χωρίς απολύτως καμία συνέπεια.
Αλλά στους ραγιάδες, τέτοιοι πολιτικοί αξίζουν.

Αστική ευγένεια

Η σύντροφος του πρωθυπουργού, Περιστέρα Μπαζιάνα, δήλωσε ότι δεν της αρέσει να την προσφωνούν "Πρώτη Κυρία" γιατί αυτό είναι "αμερικανιά". Όμως, επέλεξε να αποκαλείται "Μπέτυ" και να στείλει το παιδί της στο αμερικανικό σχολείο Hill.

Ο πρωθυπουργός δεν ξέρει πως όταν υποδέχεσαι έναν επισκέπτη, δεν χασμουριέσαι μπροστά του και δεν κοιτάς το ρολόϊ σου. Όχι επειδή είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά επειδή είναι καλεσμένος σου.
Ο εντοπισμός του "ανθρώπου χωρίς γραβάτα" αποτελεί την ευκολότερη μέθοδο αναγνώρισης του πρωθυπουργού στο εξωτερικό.

Το να λέμε "καλημέρα" όταν μπαίνουμε σ' ένα μαγαζί, ή να ντυνόμαστε με τους κανόνες που ακολουθεί το σύνολο των ανθρώπων που συναναστρεφόμεθα, συνιστά ευγένεια και πολιτισμό.
Αυτοί οι άγραφοι κανόνες της αστικής ευγένειας είναι που μας κρατούν μακρυά από τα ενδότερα της ζούγκλας.

Η Blanche Épiphanie και ο Παύλος Πολλάκης.

"Mon Dieu quelle décadence!", αναφωνεί συχνάκις η προκλητική ηρωΐδα των Jacques Lob και Georges Pichard...
Ο αναγνώστης του γνωστού κόμικ, αμφιταλαντεύεται με τον χαρακτήρα της ηρωΐδας: Την συμπαθεί γιατί είναι συνεχώς το θύμα των πλούσιων και ισχυρών. Αλλά κι' αυτή βρέ παιδί μου, ας βάλει ένα ρούχο πάνω της, τί στο καλό, δεν καταλαβαίνει τι γίνεται... Αλλά όπως και νά 'χει, εμείς την αγαπάμε.
Για το πλήθος των οπαδών του Σύριζα ο Παύλος Πολλάκης είναι ένας ήρωας. Όχι όμως μόνον για τους οπαδούς του Σύριζα. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κρυφά ή φανερά, τον γουστάρει.
Είναι ένας λαϊκός Ρομπέν των Δασών. Ένας Ελληνάρας βρε αδερφέ!
Τί κι' αν καλύπτει τα σκάνδαλα της εξαδέλφης του;
Τί κι' άν κρατούσε διπλά βιβλία ως δήμαρχος Σφακίων;
Τί κι' άν βρίζει χυδαία, άν καπνίζει όπου γουστάρει, άν ξαπλώνει σαν λέτσος στους χώρους της Βουλής, άν σχολιάζει δημόσια με τρόπο που αρμόζει σε ημιμαθείς αλήτες, άν τα αγγλικά του είναι του επιπέδου κόπυ-πάστε.... Αυτός είναι Άντρας. Με Α κεφαλαίο. Αυτόν θέλουμε. Επιτέλους, ένας δικός μας στην εξουσία!
Τα χιλιάδες "like" που ακολουθούν τα οργισμένα και χυδαία σχόλιά του μία εξήγηση έχουν: Είναι ο δικός μας. "Τα παίρνει από τους πλούσιους και τα δίνει στους φτωχούς".  Εκδικείται για πάρτη μας. Σκοτώνει την κατσίκα του γείτονα. Και δεν προσέχει τα λόγια του. Ούτε την ορθογραφία των ελληνικών του. Ούτε το ντύσιμό του. Ούτε κάν την συμπεριφορά του. Τέρμα το comme il fault. Όλα χύμα. Κάτω οι αστοί. Όλα κάτω! Ο ορισμός της απόλυτης ισοπέδωσης, η σημαία του κινήματος κατά της αριστείας. Τυχαίο είναι πως είναι από τους ελάχιστους που δεν πείραξε ο "ανασχηματισμός" των Τσίπρα - Παππά;
Δεν μας νοιάζει άν είναι αγνός και ηθικός. Δέν μας νοιάζουν οι προθέσεις του.  Ούτε οι επιδιώξεις του. Αυτόν θέλουμε. Κρυφά ή φανερά.
Όπως ακριβώς θέλουμε και την Blanche Épiphanie . Κρυφά η φανερά!

Μέχρι την Πορτογαλία...

Ένα ταξίδι στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης δεν συμπεριλαμβάνει εκπλήξεις.

Ακόμη και στα λιγότερο τουριστικά μέρη οι εικόνες είναι λίγο - πολύ γνωστές.

Επιλέξαμε μια διαδρομή που στο μεγαλύτερο τμήμα της περνούσε από μη τουριστικά μέρη. Απλά αγροτικά χωριά δηλαδή.

Η επιλογή αυτή έκανε το ταξίδι αργό. Χρειασθήκαμε συνολικά 33 μέρες για να διανύσουμε τα 11124 km της διαδρομής. Ξεκινήσαμε στίς 23 Οκτωβρίου και επιστρέψαμε στίς 25 Νοεμβρίου.

Το πρώτο μέρος ( Αλβανία – Μαυροβούνιο – Κροατία – Σλοβενία ) ήταν γνώριμο αφού στην ίδια περιοχή είχαμε κινηθεί τρεις φορές στο παρελθόν. ( 2008, 2011 και 2014 ).

Η περιοχή του Bolzano στην Ιταλία αλλά και η δυτική Αυστρία (Tirolo) επίσης γνωστή από παλαιότερα.

Αξίζει να σημειωθεί: Ο δρόμος που διασχίζει την Αλβανία έχει πλέον κατασκευασθεί. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στην διέλευση απ’ εκεί. Από το Dubrovnik και μετά, προς τα βόρεια, υπάρχει πλέον νέος κλειστός αυτοκινητόδρομος εσωτερικά, όχι παραλιακά. Ο παραλιακός δρόμος παραμένει βέβαια μια πανέμορφη διαδρομή.

Από την Ελβετία, απλά «περάσαμε», αυθημερόν! Τα πάντα εκεί είναι απλησίαστα! Σκεφθείτε μόνο πως η βινιέτα λίγων ημερών που υποχρεωτικά παίρνεις στα σύνορα, στοιχίζει 50 €. Και μόνο μετρητά παρακαλώ! Suisse customs do accept cards !!! Για να μη νομίζουμε ότι όλα τα στραβά συμβαίνουν μόνον στην Ελλάδα!

Επειδή το μεγάλο tunnel των Άλπεων από Αυστρία πρός Ελβετία ήταν κλειστό λόγω επισκευών, ακολουθήσαμε τις παρακάμψεις κι’ έτσι φθάσαμε να σκαρφαλώσουμε στις Άλπεις. Άξιζε όμως. Πολύ ωραία τοπία. Αλπικά βέβαια, ως επι το πλείστον.

Διασχίσαμε την Γαλλία από ανατολικά προς δυτικά φθάνοντας στις ακτές του Ατλαντικού, στο La Rochelle.

Εντύπωση μα έκανε η Lyon (αργότερα στον γυρισμό και η Μασσαλία). Αν πέσεις με αλεξίπτωτο και με κλειστά μάτια θα νομίζεις πως έπεσες σε αφρικανική πόλη. Τα αραβικά ακούγονται πολύ περισσότερο από τα γαλλικά!

Διασχίσαμε πολλά μικρά αγροτικά χωριά με λίγα σπίτια. Αυτό που μας εντυπωσίασε είναι ότι δεν βρίσκεις ούτε ένα μικρό μαγαζάκι, ένα café να αγοράσεις ένα νερό! Περνούσαμε βέβαια ώρες εργάσιμες, αλλά κόσμο δεν έβλεπες στα λιγοστά σπίτια. Προφανώς εργάζονταν στην ύπαιθρο. Οι εκτάσεις με τις καλλιέργειες πεδινές και απέραντες.

Η εικόνα μαρτυρούσε ( νομίζω ) κανονική απομόνωση.

La Rochelle προς Bordeaux. Παντού καλλιέργειες στρειδιών και θαλασσινών. Το απόλυτο must για όσους τρελαίνονται με τα θαλασσινά!

Γαλλία – Ισπανία: πέρασμα από το βόρειο τμήμα της οροσειράς των Πυρηναίων προς την χώρα των Βάσκων. Ωραιότατη διαδρομή. Απ’ τα καλύτερα σημεία του ταξιδιού.

Πρώτα στο San Sebastian. Η βραδυνή άμπωτις μας αποκάλυψε την απέραντη παραλία του Ατλαντικού. Συνεχίζουμε νοτιο-δυτικά προς Salamanca και μετά δυτικά για τα Πορτογαλικά σύνορα στο Fuentes de Onoro και μετά κατ’ ευθείαν για το Porto.

Ωραία πόλη το Porto. Οπωσδήποτε πιο γραφική από την Λισσαβόνα.

Μετά από μια μέρα και δυο βράδυα στο Porto ξεκινήσαμε νότια για Λισαβόνα.

Εκεί μείναμε άλλα δυό βράδυα. Πρίν φύγουμε, απαραίτητη επίσκεψη καλής θελήσεως στο Cabo de Rocca, φυσικά, το δυτικότερο σημείο της Ευρώπης. Πέραν της γεωγραφικής του θέσης δεν βρίσκω κάτι αξιόλογο να πώ για την τοποθεσία. Άλλα ακρωτήρια της πορτογαλικής ακτής του Ατλαντικού είναι πολύ εντυπωσιακότερα. ( Faro do Cabo Espichel, Faro do Cabo de Sao Vicente και  Fortaleza de Sagres ).

Βράχος του Γιβραλτάρ. Άγρια ομορφιά!

Μείναμε στο γειτονικό Algeciras. Το Γιβραλτάρ πανάκριβο – τιμές Notting Hill και βάλε!

Η ομορφιά του Γιβραλτάρ όμως καταστρέφεται σιγά-σιγά από την υπέρμετρη τουριστική «ανάπτυξη».

Ημερήσια εκδρομή στην Ταγγέρη. Άλλες εικόνες εκεί. Ωστόσο, στην Tarifa, το ισπανικό λιμάνι απ’ όπου φεύγει το πλοίο για την Ταγγέρη, οι εικόνες θυμίζουν Μαρόκο, χωρίς αμφιβολία…

Συνεχίζουμε στην νότια ισπανική ακτή (Malaga, Valencia, Tarragona) μέσω αυτοκινητόδρομων. 

Η κούραση απ’ τον πολύ κακό καιρό ( συνεχής ήλιος, θερμοκρασίες γύρω στους 23 C, άπνοια και ατμοσφαιρική ρύπανση και όλα αυτά μέσα Νοεμβρίου! Η τέλεια κόλαση! ), μας περιόρισε την διάθεση για εξερεύνηση των μικρών χωριών της περιοχής.
Στην Valencia μας βρήκαν και τα γεγονότα του Παρισιού της 13ης Νοεμβρίου.
Στην Valencia είχαμε κι' άλλες άσχημες ειδήσεις. Δεν μας πάει η Valencia...

Η Ανδόρα πανέμορφη ανάμεσα στα πανύψηλα βουνά που την περιβάλλουν. Η έντονη ανοικοδόμηση υπό την πίεση του τουρισμού την κάνει αποκρουστική ως αστικό περιβάλλον. Κάτι σαν το Monaco ίσως και χειρότερο.

Νότια Γαλλία: Beziers, Montpellier, Marseille, Aix-en-Provence, Briancon. Συνέχεια στην Bergamo της Ιταλίας. Πανέμορφη πόλη. Αναμνήσεις από το πρώτο εκτός Ελλάδος ταξίδι μου, το 1980…

Επιστρέφουμε ακολουθώντας την ακτή της Αδριατικής: Trieste (Τεργέστη), Zadar, Dubrovnik, ( ως εδώ παραλιακά ),  Trebinje, Τίρανα.  Αξιομνημόνευτο στην Trebinje το ξενοδοχείο Nar που μείναμε.

Από Τεργέστη προς Zadar αντιμετωπίσαμε έναν φοβερό αέρα. Με πολύ δυσκολία κρατιόταν το αυτοκίνητο στον δρόμο με ταχύτητα το πολύ 50 km/h. Πρωτοφανής αέρας!

Στην Αυστρία στην Γαλλία στην Ισπανία και στην Πορτογαλία το φαγητό ήταν πολύ ακριβό. Πολύ πιο ακριβό απ’ την Ελλάδα. Και όχι καλής ποιότητας από άποψη γεύσης. Αναφερόμαστε βέβαια στα low budjet εστιατόρια.

Εντύπωση μου έκαναν οι τιμές στην Πορτογαλία. Τις περίμενα το πολύ ίδιες με της Ελλάδας, όμως ήταν αρκετά υψηλότερες.

Σαν συμπέρασμα; Ένα μόνο πράγμα έχουμε να ζηλέψουμε από την «Δυτική» Ευρώπη: Την τάξη. Ή όπως λέμε στην Κεφαλονιά, το σέστο!

...και λίγες φωτογραφίες...

Ο φάρος στο Ile de Re

Απομεινάρια οχυρωματικών έργων
στην Γαλλική ακτή του Ατλαντικού

Βόλτα στην παραλία της La Rochelle

Δοκιμάζοντας στρείδια...

Το παλαιό τραμ του Πόρτο στην Πορτογαλία

Η παλαιά διόροφη γέφυρα του Πόρτο.
Από τον πάνω "όροφο" περνά το τραμ και
από τον κάτω, αυτοκίνητα.

Λίγα μέτρα πρίν την γέφυρα του Πόρτο, έχει αρχίσει
η επέλαση της φύσης στην πρώην κατοικημένη περιοχή.

Στο πανεπιστήμιο της Coibra, στην Πορτογαλία.
( Χωρίς σχόλια... )

Πορτογαλική ακτή του Ατλαντικού, νότια της Lisboa.

Πορτογαλική παραλία. Ατενίζοντας τον Ατλαντικό.

Το παλαιό τραμ της Λισαβόνας.
Απ' τα αξιοθέατα της πόλης, πλέον.

Φθάνοντας στο Cabo da Roca.
Το δυτικότερο σημείο της Ευρώπης...

Αναμνήσεις από το Cabo da Roca...

Δέντρο απ' το οποίο παράγεται ο φελλός.

Στο χωριό Odemira, στο ΝοτιοΔυτικό
άκρο της Πορτογαλίας.

Στην αγορά της Ταγγέρης ( Μαρόκο ).

Στα στενά της Ταγγέρης.

Οι Άγγλοι, δεν μπορούν χωρίς τους κόκκινους
θαλάμους τους, ούτε στο Γιβραλτάρ !

Κατεβαίνοντας τα Πυρηναία...

Μόνο εδώ, για γνήσιο σαπούνι Μασσαλίας !

Ενθύμιο, στο παλαιό
κάστρο της Μασσαλίας.

Στο δρόμο, λίγα χιλιόμετρα πρίν το Briancon.

Η γέφυρα στο Dubrovnik.

Αφήνοντας την Κροατία και μπαίνοντας στο Μαυροβούνιο.

Καθ' οδόν πρός την Trebinje.

Ο χάρτης του ταξιδιού...

Ο Ξηρός στο Εθνικό Θέατρο.

Όταν ένα λάθος προσπαθείς να το διορθώσεις μ’ ένα άλλο λάθος τότε περιμένεις, και πολύ ορθά, ν’ ακούσεις να σου λένε:  « το δίς εξαμαρτείν ούκ ανδρός σοφού ».

Υπήρξε, ενδεχομένως, λάθος η παρουσίαση του έργου της κ. Δημητρακοπούλου στο Εθνικό Θέατρο με κείμενα του Ξηρού, και για την διόρθωση του λάθους  αυτού γίνεται ένα άλλο, ακόμη μεγαλύτερο,  δηλαδή απαγόρευση των παραστάσεων.

Δεν έχω δεί το έργο, αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι η χρήση και η οποιαδήποτε προβολή του «έργου» του Ξηρού, κάθε «Ξηρού».

Τα καλλιτεχνικά έργα ανθρώπων «τύπου Ξηρού» είναι απαραίτητο να μένουν θαμμένα στην αφάνεια ανεξάρτητα της «καλλιτεχνικής» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αξίας τους.

Θα τολμούσε κανείς να οργανώσει έκθεση των «πινάκων» του Χίτλερ;

Σίγουρα όχι για τα επόμενα χίλια χρόνια τουλάχιστον. Γιατί μόνο τότε θα είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα κινδυνεύει η ανθρωπότητα από τις συγκεκριμένες ιδέες.

Προσπαθώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου περιστατικά των περιόδων δράσης της 17Ν και των απογόνων της.

Για όποιον δεν θέλει να υποκρίνεται στον εαυτό του και διαθέτει μνήμη λίγο μεγαλύτερη απ’ αυτήν του χρυσόψαρου, θυμάται ασφαλώς τα σχόλια της «αγοράς», δηλαδή στον δρόμο, γύρω του, στην παρέα του, αμέσως μετά κάθε δολοφονία: «Καλά του ‘κανε του πούστη», όπου «πούστης» ήταν ένας «κακός» πλούσιος, κάποιος αντίπαλος πολιτικός ή τέλος πάντων κάποιος «μη δικός μας».

Ταύτιζε δηλαδή η «αγορά» τους τρομοκράτες με τον Ρομπέν των δασών.

Αυτή ήταν τότε, αλλά ακόμα και τώρα, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Ο αριστερός λαϊκισμός γρήγορα αγκάλιασε αυτήν την στάση προς άγραν ψήφων.

Το αποτέλεσμα είναι οι σημερινές δηλώσεις βουλευτή του Ελληνικού Κοινοβουλίου, του κυρίου Μπαλαούρα, και η αναισθησία των υπολοίπων μελών της Βουλής που δεν απαίτησαν την άμεση παραίτησή του.

Είναι λάθος λοιπόν η εμπλοκή του Ξηρού στο Εθνικό Θέατρο από την κ. Δημητρακοπούλου.

Πολύ μεγαλύτερο όμως λάθος είναι η παύση των παραστάσεων που παραπέμπει σε πολύ σκοτεινές εποχές, ενώ παρέχει άλλοθι για την εκάστοτε κατά το δοκούν «αδειοτότηση» καλλιτεχνικών εκφράσεων.

Η κ. Δημητρακοπούλου, προς τιμήν της, ανέλαβε την πλήρη ευθύνη της πράξης της.

Αυτή είναι λοιπόν που έπρεπε να κριθεί.

Να κληθεί να εξηγήσει -όχι να απολογηθεί, να εξηγήσει- τους λόγους που την οδήγησαν στο ανέβασμα αυτού του έργου.

Τότε θα μπορούσαμε όλοι να σχηματίσουμε σφαιρική άποψη για το θέμα.

Γιατί μέχρι τότε, κ. Δημητρακοπούλου, ναι, υπάρχει κίνδυνος από τους Ξηρούς.

( Αναφέρομαι στις δηλώσεις της ίδιας, όπου μεταξύ άλλων είπε οτι δεν κινδυνεύουμε πλέον από τους Ξηρούς).

 ΥΓ:

Τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί ο Δ/ντής της Πειραματικής Σκηνής Π. Τσιρικόνης, εμπνευστής καθώς φαίνεται της ιδέας του έργου, είναι τουλάχιστον ανεπιτυχή. Και άσχετα. Πρώτον γιατί ουδεμία σχέση έχει ο λαϊκισμός στην Ελβετία ή στην Σουηδία μ’ αυτόν στην Ελλάδα, και δεύτερον γιατί τόσον ο «Αγών μου» όσο και το βιβλίο του Μπρέϊβικ, έχουν «μαύρη» απόχρωση, και όχι «ερυθρά».

Και ως γνωστόν η «μαύρη» απόχρωση είναι καθολικά καταδικαστέα, σε αντίθεση με την «ερυθρά».

Η "Φώ" αριστερά...

Ο λόγος αυτής της ανάρτησης είναι η διευκρίνηση του όρου "φώ" αριστερά που έχω εισάγει τελευταία και έχει δημιουργήσει -εύλογες- απορίες σε αρκετούς μιάς και η γαλλική δεν είναι πολύ διαδεδομένη στην Ελλάδα.
Λοιπόν, ξεκαθαρίζουμε:
Φώ ( γαλλιστί faux ) εννοούμε την ψεύτικη, την πλαστή αριστερά.
Πώς λέμε φώ μπιζού ( faux bijoux ), ένα πράμα...
Άν αποδείξει κάποιος πως ο Τσίπρας και η Αυλή Του έχουν έστω και μιά τοσοδά σχέση με αξίες που, στα λόγια, διακήρυττε η αριστερά για να καταλάβει την εξουσία, εδώ είμαστε να ακούσουμε !

Βιογραφικό Αλέξη Τσίπρα

Το απόλυτο κενό.

Κάτι σάν black box ένα πράμα ...

Πως να δημιουργήσετε ένα φυτώριο ανίκανων.

"....το μόνο που χτίζεται είναι οι βάσεις του καθεστώτος. Προσφάτως, κατατέθηκε από την κυβέρνηση στη Βουλή σχέδιο νόμου με σωρεία ρυθμίσεων αρμοδιότητας του υπουργείου Αμύνης. Δεν πρόκειται ακριβώς για νομοσχέδιο, είναι μάλλον ένας ολόκληρος αχυρώνας που κατασκευάσθηκε για να κρυφτεί μια καρφίτσα. Συγκεκριμένα, με το άρθρο 25 αλλάζει η βαθμολόγηση στις στρατιωτικές σχολές, κατά τρόπο ώστε η βαθμίδα του λίαν καλώς να περιλαμβάνει όσους έχουν βαθμολογηθεί από το 15 ώς και το 18,99. Δηλαδή, κατεβάζουν τον πήχυ, ώστε ο μέτριος να περνάει για καλός και ο καλός για πολύ καλός.

Το κάνουν, επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος προκειμένου να αλώσουν την τάξη των ανωτάτων αξιωματικών. Μέχρι τώρα, ισχύει ότι προάγονται στους βαθμούς των ανωτάτων αξιωματικών μόνον όσοι ανώτεροι έχουν αποφοιτήσει από τη Σχολή Πολέμου με άριστα ή λίαν καλώς. Αν ψηφισθεί το νομοσχέδιο, με τη νέα διευθέτηση θα δικαιούνται προαγωγής και οι μέτριοι. Εφόσον οι μέτριοι αναγνωρίσουν την ευεργεσία, η ευγνωμοσύνη τους προς τους εχθρούς της αριστείας μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Ετσι θα δημιουργηθεί μια ομάδα ανίκανων και, οπωσδήποτε, κομπλεξικών ανωτάτων αξιωματικών, οι οποίοι όμως θα ξέρουν ότι οφείλουν τις κλάρες και τα αστέρια τους στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝΕΛ. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για να δημιουργήσουν την κλίκα των δικών τους, διότι είναι βέβαιο ότι οι ανίκανοι που θα ευνοηθούν θα φροντίσουν να προωθήσουν τους ομοίους τους, ώστε να μην είναι μόνοι και να νιώθουν ασφαλείς.

Το πνεύμα του Μπαλτά περνά, λοιπόν, και στις ένοπλες δυνάμεις· είναι δε πολύ φυσικό να συμβαίνει αυτό, αφού η ισοπέδωση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τον εθνικολαϊκό σοσιαλισμό. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, βέβαια, είναι αν όλο αυτό γίνεται βάσει σχεδίου με σκοπό την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος τσαβικού τύπου ή όχι. Η δική μου απάντηση παραμένει η ίδια: δεν τους έχω ικανούς να εκπονήσουν και να φέρουν εις πέρας οποιοδήποτε σχέδιο είτε προς το καλό είτε προς το κακό· κάνουν απλώς αυτό που βγαίνει από μέσα τους. Αν τώρα αυτό που τους βγαίνει είναι κομμουνιστικό, είναι επειδή δεν έχουν τίποτε άλλο μέσα τους. Αυτά ξέρουν, με αυτά έχουν φάει τη ζωή τους, αυτά κάνουν. Είναι η χειρότερη και πιο επικίνδυνη κυβέρνηση που είχε η χώρα από το 1974. "
------------------------------
Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από σχόλιο του Στέφανου Κασιμάτη.
Οι υπογραμμίσεις, δικές μου.