Τα Τέμπη

Υπάρχει ένα πολύ καλό, πλήρες από κάθε άποψη, άρθρο του Φώτη Γεωργελέ στην AthensVoice για τα Τέμπη και όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα.

https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/898593/den-uparhei-tipota-pio-sustimiko-apo-ton-elliniko-adisustimiko-laikismo/?fbclid=IwY2xjawJlC4NleHRuA2FlbQIxMQABHuoa-TvWmQK9WGxhx9pKDYYQRWXiLtiI-9XVD2lQZ1-V2yta6Zd1XX-n1KZy_aem_IkhXRUuGH5TucxDeqwPsRg

Νομίζω ότι αξίζει ειλικρινά τον κόπο να το διαβάσετε.

Θα προσθέσω και μερικές δικές μου σκέψεις:

Όλος αυτός ο κουρνιαχτός που έχει σηκωθεί με παντιέρα την απόκρυψη ύποπτων υλών (δέν ξέρουμε τί μας κρύβουνε, αλλά πάντως κάτι μας κρύβουνε) έχει εκουσίως ή ακουσίως ώς συνέπεια την προστασία των πραγματικών υπευθύνων του δυστυχήματος.

Ας πούμε οτι γίνεται η δίκη υπό τις παρούσες συνθήκες. Ποιό πιστεύετε πως θα είναι το επίδικο; Οι ευθύνες του σταθμάρχη, αυτών που τον διόρισαν και αυτών που τον επόπτευαν ή η ύπαρξη του άφαντου, άγνωστου και κρυμμένου υλικού; Προφανώς το δεύτερο.

Κι' άν δέν εντοπισθεί το υλικό; Κι' άν δέν βρεθεί ο λαθρέμπορος που το μετέφερε; Εεε, τί να κάνουμε, το έγκλημα θα μπεί στο αρχείο αφού ούτε ο δολοφόνος ούτε το όπλο του φόνου θα έχουν βρεθεί.

Αλλά βλέπετε, πώς είναι δυνατόν να επιτρέψει η αριστερά την τιμωρία ενός "δικού" της παιδιού;; Ενός "φουκαρά" εργαζομένου και των πέριξ αυτού συντηρητών του;;  Όχι! Πρέπει να βρούμε άλλον ένοχο ώστε να ικανοποιηθεί το "κοινό περί δικαίου αίσθημα". Κι' άν δέν βρούμε; Εεε, τί να κάνουμε, το "παιδί του λαού" πάντως δέν μπορεί να φταίει.

Κι' όμως: Το "παιδί του λαού" και τα πρόσωπα που τον περιέβαλαν με διαφόρους τρόπους με την εμπιστοσύνη τους, φταίνε αποκλειστικά.

Ας αναρωτηθούμε για το εξής: Ας υποθέσουμε ότι οδηγούμε σ' έναν δρόμο που έχει κατασκευασθεί για ταχύτητες 130 km/h αλλά παρουσιάζει φθορές, ή είναι σκοτεινός και βρεγμένος. Τί πρέπει να κάνουμε; Θα τρέχουμε με 130 km/h και όταν κάνουμε το ατύχημα θα πούμε ότι φταίει ο δρόμος;; Αλλοίμονο!!!

Αφού βλέπουμε ότι ο δρόμος έχει πρόβλημα προσαρμόζουμε την ταχύτητά μας αναλόγως.

Δέν πάμε να σκοτωθούμε.

Άλλο κεφάλαιο είναι να εντοπίσουμε ποιός ευθύνεται για τον χαλασμένο και σκοτεινό δρόμο. Όμως πρωτεύει η ασφάλειά μας, να μή σκοτωθούμε.

(Ειρήσθω εν παρόδω ότι αυτό αποτελεί ένα από τα πολλά μαθήματα που πήραμε από τον Κώστα Καββαθά που μας άφησε χθές για το αιώνιο ταξίδι του...)

Βεβαίως λοιπόν, να δούμε ποιοί ευθύνονται όχι μόνο για την μή υλοποίηση του έργου εκσυγχρονισμού της συγκεκριμένης γραμμής αλλά και για την διαχρονική υποβάθμιση των σιδηροδρομικών μεταφορών που είναι πολλοί και υψηλά ιστάμενοι.

Αυτοί όμως δέν προκάλεσαν το δυστύχημα των Τεμπών. Είναι υπεύθυνοι για άλλα πολλά, όχι όμως για την σύγκρουση των τραίνων. Γι' αυτήν φταίει ο σταθμάρχης  και οι προϊστάμενοί του αποκλειστικά.

Η θεωρία ότι άν υπήρχαν τα σύγχρονα ηλεκτρονικά συστήματα δέν θα γινόταν η σύγκρουση έχει δύο λάθη: πρώτον, και τα πιο σύγχρονα συστήματα ελέγχονται από ειδικούς χειριστές οι οποίοι άν κάνουν λάθη πάλι θα συμβεί δυστύχημα ασχέτως του άν οι πιθανότητες είναι μικρότερες και δεύτερον οι ευθύνες δέν μπορεί να εξαρτώνται από το υποθετικό "άν". Αλλοίμονο!

Άν στο Βατερλώ δέν έβρεχε την παραμονή της 18ης Ιουνίου 1815 πιθανότατα ο Ναπολέων θα είχε νικήσει και πιθανότατα η Ευρώπη σήμερα θα ήταν διαφορετική...

Άν..., Άν...

Θα μπορούσαν να ειπωθούν και άλλα πολλά και χειρότερα, όπως για τον καιροσκοπισμό πολλών και διαφόρων που εκμεταλλεύονται χυδαία την δικαιολογημένη θλίψη και οργή των συγγενών των θυμάτων.

Αλλά ας το αφήσουμε αυτό γι' αργότερα.

Η κυρία Μαρία Δεναξά

Την κυρία Μαρία Δεναξά δεν την γνωρίζω προσωπικώς.
Ούτε εκείνη εμένα.
Είναι δημοσιογράφος, εγκατεστημένη μάλλον στην Γαλλία και δημοσιεύει τακτικά κείμενα και σχόλια στο twitter.
Απ' τα γραπτά της διαπιστώνει κανείς ότι εμφορείται από αριστερή, κομμουνιστική μάλλον ιδεολογία.

Δέν συμφωνώ με τις ιδέες της αλλά διαβάζω τα κείμενά της από ενδιαφέρον για τα επιχειρήματά της, άν και τέτοια σπανίως αναφέρονται.

Πριν λίγες μέρες είχε σχολιάσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στα συστήματα πληροφορικής της Μικροσόφτ λέγοντας κατ' ουσίαν ότι επρόκειτο για μία πλεκτάνη του Μπίλ Γκέϊτς μαζί με τον Μπάϊντεν, τους Ρώσσους, τους Εβραίους και δεν ξέρω ποιους άλλους.

Άν και σχεδόν ποτέ δεν σχολιάζω κείμενα δημοσιογράφων ή άλλων δημοσιολογούντων, στην προκειμένη περίπτωση δεν μπόρεσα να αποφύγω ένα σχόλιο του τύπου «Δηλαδή, να υπάρξει ένα τεχνικό πρόβλημα στον υπερ-πολύπλοκο κόσμο της πληροφορικής, το αποκλείουμε, άν κατάλαβα καλά;;;»

Αυτό έγραψα.

Ούτε πρόσβαλα κανέναν ούτε έβρισα κανέναν.

Κι όμως: Η κυρία Δεναξά μου απαγόρευσε να διαβάζω τα κείμενά της στο twitter. Κατά την ορολογία του διαδικτύου με μπλόκαρε.

Μικρό το κακό θα μου πείτε.

Ναί, σίγουρα. Εξ' άλλου χρειάζεται αρκετό απόθεμα ψυχικής ηρεμίας για να διαβάζει κανείς τα κείμενα της κυρίας Δεναξά.

Όμως αξίζει να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα από την ενέργεια αυτή.

Κατ αρχήν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό γιατί όπως είπα ούτε έχω βρίσει ποτέ κανέναν ούτε έχω προσβάλει ποτέ κανέναν, αλλά αντιθέτως είμαι διακριτικός και φέρομαι ευγενικά σε όλους.
Εν συνεχεία θα προσπαθήσω να μπώ στο μυαλό της κυρίας Δεναξά για να ερμηνεύσω την ενέργειά της.
Λογικά, όταν κάποιος δημοσιεύει κείμενα και απόψεις στόχο έχει μεταξύ άλλων να επικοινωνήσει και με ανθρώπους που δεν ασπάζονται τις ίδιες ιδέες προσπαθώντας να τους πείσει κι αυτούς για την ορθότητα των απόψεών του.
Όμως εδώ συνέβη το περίεργο η κυρία Δεναξά να μήν θέλει να διαβάζουν τα κείμενά της οι διαφωνούντες. Ακόμη κι’ άν η διαφωνία, όπως εν προκειμένω, έχει διατυπωθεί με πλάγιο και ήπιο τρόπο.
Άρα λοιπόν τί επιδιώκει με τον τρόπο αυτό η κυρία Δεναξά;;
Το μόνο συμπέρασμα από την ενέργειά της αυτή είναι ότι θέλει τα κείμενά της να διαβάζονται μόνο από τους «οπαδούς» της οι οποίοι με ουρανομήκη «Ουράάά...» να σηκώνουν σκόνη στην κερκίδα...

Κάτι σάν Κιμ-Γιόνγκ-Ούν δηλαδή.

Ο ορισμός της προπαγάνδας. Το οξυγόνο των κομμουνιστών.

Άν ο Νίκος Ζαχαριάδης και οι σύντροφοί του μπορούσαν να ακούν την κυρία Δεναξά θα χαιρόταν η ψυχούλα τους βλέποντας τα έργα των άξιων πολιτικών απογόνων τους...

Le Paradox

Παρακολουθώντας, έστω τυχαία, αποσπάσματα από συνεντεύξεις διαφόρων εκπροσώπων του μετώπου της Λεπέν στα γαλλικά ΜΕ διαπιστώνουμε αβίαστα ότι στο μοναδικό θέμα που δέν βρίσκουν αντίλογο (είναι χαρακτηριστική η αμηχανία των δημοσιογράφων ή των αντιπάλων τους), είναι το μεταναστευτικό ζήτημα.
Ούτε στην οικονομία ούτε στην εξωτερική πολιτική ούτε στα κοινωνικά θέματα έχουν ο,τιδήποτε σοβαρό να πούν. 
Εκ τούτου, επίσης αβίαστα συνάγεται ότι ο μόνος λόγος της μεγάλης αύξησης της εκλογικής δύναμής τους είναι όλα τα σχετικά με το μεταναστευτικό.
Και ερχόμαστε τώρα στο παράδοξο:
Λέγεται επισήμως ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει επειγόντως ανάγκη εργατικών χεριών που υπολογίζεται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες.
Ιστορικά γνωρίζουμε ότι όλες οι μεγάλες οικονομίες αναζήτησαν μετανάστες από άλλες χώρες προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Θα μπορούσε κάλλιστα με τις ίδιες γνωστές διαδικασίες οι χώρες της Ευρώπης που χρειάζονται εργατικά χέρια να τα αναζητήσουν όπως γινόταν και στο παρελθόν.
Αυτό το εργατικό δυναμικό, προερχόμενο δηλαδή από νόμιμη και προγραμματισμένη μετανάστευση θα είχε προφανώς τα ίδια δικαιώματα στην εργασία με το εγχώριο δυναμικό μιάς και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι στην Ε.Ε. τα εργατικά δικαιώματα -γενικώς- πληρούνται.
Τί γίνεται όμως όταν το εργατικό δυναμικό αποτελείται από λαθρομετανάστες που έχουν έρθει κακήν κακώς στο ευρωπαϊκό έδαφος;;
Δέν χρειάζονται γνώσεις πυρηνικής φυσικής για να δούμε την διαφορά: Εργατικό δυναμικό "χωρίς χαρτιά", ευάλωτο στα γούστα του κάθε εργοδότη (να μήν ξεχνάμε ούτε το "ελληνικό θαύμα" των ολυμπιακών έργων με τους κατατρεγμένους Αλβανούς μετανάστες, ούτε τους Πακιστανούς φραουλοσυλλέκτες της Ηλείας) είναι απλά φθηνό και αναλώσιμο.
Η Αριστερά "εξ ορισμού" θα λέγαμε, υπερασπίζεται τα δίκαια των πιο αδύναμων εργατικών ομάδων, και καλά κάνει.
Εδώ όμως έχουμε το εξής παράδοξο:
Αντί η Αριστερά να πρωτοστατεί στην εξάλειψη της παράνομης μετανάστευσης που είναι ταυτόσημη με την άγρια εκμετάλλευση των εργατών, και στην υπεράσπιση της νόμιμης και οργανωμένης, βρίσκεται στα κάγκελα για "ανοιχτά σύνορα".
Η αλήθεια είναι ότι από το 1990 και μετά οι σύντροφοι βρίσκονται σε βέρτιγκο.
Πρέπει όμως να συνέλθουν γρήγορα, να αφήσουν τίς ονειρώξεις του κόκκινου Οκτώβρη (Οχτώβρη κατά το κόμ-ίλ-φώ λανγκάζ) και να δούν τα προβλήματα της εποχής που ζούμε πρίν να είναι πολύ αργά.

Κατασκευές πρό του 1960 και ΕΝΦΙΑ

Όπως έχει δημοσιευθεί στον Τύπο («Κ» 19-07-23 & «Κ» 21-07-23 -σίγουρα και αλλού), το Υπουργείο Οικονομικών έχει αποφασίσει μειώσεις στον ΕΝΦΙΑ για ακίνητα που είναι ασφαλισμένα μεταξύ άλλων κινδύνων και γι’ αυτόν του σεισμού.

Όπως είναι όμως γνωστό οι ασφαλιστικές εταιρείες δέν ασφαλίζουν  για κίνδυνο σεισμού ακίνητα που έχουν κατασκευασθεί πρίν το 1960 με την δικαιολογία ότι ώς τότε δέν υπήρχε εγκεκριμένος αντισεισμικός κανονισμός.

Στην Κεφαλονιά, υποθέτω και σε όλα τα άλλα Ιόνια νησιά, μετά τους σεισμούς του 1953 και πρίν από το 1960 κατασκευάσθηκε πλήθος οικοδομών στο πλαίσιο της ανοικοδόμησης του τότε Υφυπουργείου Αποκαταστάσεως βάσει κρατικών σχεδίων και υπό την επίβλεψη μηχανικών των κρατικών Υπηρεσιών που σαφέστατα πληρούσαν τους κανόνες αντισεισμικής προστασίας, αφού παρά την μή ύπαρξη εγκεκριμένου «κανονισμού», η επιστημονική γνώση υπήρχε και χρησιμοποιήθηκε στον σχεδιασμό.

Απόδειξη τούτου, είναι ότι οι οικοδομές αυτές χαρακτηριζόμενες ώς «αρωγές» υφίστανται έως σήμερα, έχουν δοκιμασθεί εν τοις πράγμασι από πολλούς ισχυρούς σεισμούς όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να παρουσιάσουν το παραμικρό πρόβλημα, σε αντίθεση με άλλες οικοδομές που κατασκευάσθηκαν αργότερα, ισχύοντος του αντισεισμικού κανονισμού, οι οποίες υπέστησαν σοβαρότατες βλάβες, έχοντας όμως την δυνατότητα ασφάλισης (!!!).

Είναι άδικη λοιπόν η οριζόντια ρύθμιση της εξαίρεσης από την ασφάλιση των οικοδομών της «αρωγής» για τους εξής λόγους:

Οι οικοδομές αυτές κατασκευάσθηκαν με εγκεκριμένες μελέτες του Υπουργείου στίς οποίες είχε ληφθεί ώς πρώτιστο κριτήριο η αντισεισμική θωράκιση και η επίβλεψη της κατασκευής έγινε από τις κρατικές υπηρεσίες.

Ο φόβος των σεισμών λόγω της ολικής καταστροφής που είχε πλήξει τότε το νησί, ήταν την περίοδο εκείνη διάχυτος τόσο στους ιδιοκτήτες όσο και στους κατασκευαστές, με συνέπεια στο θέμα της τήρησης των οδηγιών των μηχανικών του Υπουργείου να συμπεριφέρονται όλοι ώς «βασιλικότεροι του βασιλέως».

Η άριστη συμπεριφορά των κτιρίων αυτών για 70+ χρόνια έχει αποδειχθεί αναντίρρητα με την δοκιμασία σε πολλούς ισχυρούς σεισμούς που έχουν πλήξει το νησί.

Είναι λοιπόν άδικο, αλλά και ακατανόητο, να εξαιρούνται της ασφάλισης τα ακίνητα αυτά τη στιγμή που ασφαλίζονται «αυθαίρετα» που έχουν «νομιμοποιηθεί».

Δηλαδή, κατασκευάζει ο άλλος ένα κτίριο μόνος του, χωρίς μελέτη και επίβλεψη και εν συνεχεία «νομιμοποιείται» με τίς ευχές του κράτους (και των μηχανικών βεβαίως βεβαίως) χωρίς να έχει γίνει κανείς επί της ουσίας έλεγχος της αντισεισμικής ικανότητας του κτιρίου.

Άλλος ένας ορισμός της υποκρισίας  κράτους – μηχανικών – πολιτών.

Τί πρέπει να γίνει:

Επειδή οι οικοδομές αυτές (οι «αρωγές») κατασκευάσθηκαν με εγκεκριμένες μελέτες του κράτους που είχαν λάβει υπ' όψιν τους την αντισεισμική θωράκιση (υπήρχαν πέντε - έξι τυπικά σχέδια που εφαρμόζονταν αναλόγως) και επιβλέφθηκαν από επίσης κρατικές υπηρεσίες, θα πρέπει κατ’ εξαίρεση του γενικού κανόνα, να ασφαλίζονται.

Περιπτώσεις κατά τίς οποίες οι οικοδομές αυτές τροποποιήθηκαν είτε κατ’ επέκταση είτε κατ’ όροφον εμπίπτουν αυτομάτως στην κατηγορία «μετά το 1960» όπου ο μελετητής μηχανικός έχει λάβει προφανώς υπ’ όψιν τον αντισεισμικό κανονισμό για το σύνολο της οικοδομής.

Το τοπικό ΤΕΕ και η πολιτική ηγεσία του τόπου πρέπει να κινηθούν άμεσα πρός την κατεύθυνση της επίλυσης αυτού του ζητήματος, τώρα, στο πλαίσιο των προβλεπομένων ρυθμίσεων του ΕΝΦΙΑ.

Ακόμη κι’ άν οι ασφαλιστικές εταιρείες αρνηθούν να συναινέσουν στο λογικό αυτό αίτημα παρά το ότι ουδόλως θα τίς επιβαρύνει -το αντίθετο μάλιστα αφού στατιστικώς είναι βέβαιο ότι οι οικοδομές αυτές δέν παρουσιάζουν ζημίες λόγω σεισμών- το κράτος οφείλει  να εγγυηθεί τίς κατασκευές αυτές που το ίδιο μελέτησε και επέβλεψε έχοντας συμπεριλάβει ώς κριτήριο την αντισεισμική ασφάλεια.

Αξιοκρατία = Αξιολόγηση

Πέρασαν οι εκλογές και κατακάθεται σιγά - σιγά ο αχός.
Ακούσαμε και τίς προκαταρκτικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης.
Ακούσαμε για αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους, προσλήψεις στην Υγεία, φορολογικές ελαφρύνσεις, pass και πολλά άλλα.

Καλά όλα αυτά αλλά δέν ακούσαμε τίποτα για το ζήτημα «αξιολόγηση».

Η αξιολόγηση παντού (Παιδεία, Δικαιοσύνη, Δημόσια Διοίκηση) είναι το κλειδί για την πορεία της χώρας.

Μόνο αυτή αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για όλα τα άλλα.

Διότι πέρα από την αποτελεσματικότητα του κάθε τομέα θα υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στίς κατάλληλες θέσεις να αποφασίζουν και για αυξήσεις και για προσλήψεις και για pass και για ό,τι άλλο.

Σκεφθείτε έναν οργανισμό που από την κορυφή μέχρι τη βάση δουλεύει αξιοκρατικά. Δέν χρειάζονται γνώσεις πυρηνικής φυσικής για να προβλέψει κανείς την αποτελεσματικότητα.

Θα μου πείτε, θα γίνουν λάθη, δέν υπάρχουν εγγυήσεις, δέν θα είναι όλα τέλεια από την αρχή. Όχι, δέν θα είναι. Αλλά αυτός δέν μπορεί να είναι ο λόγος για να μήν ξεκινήσει τίποτα.

Είναι απογοητευτικό, γιατί η νέα κυβέρνηση βρίσκεται στην ιδανική συγκυρία  γι' αυτό, το μόνο που χρειάζεται η χώρα για την Μεγάλη Μεταρρύθμιση.
Έχει αρκετή πλειοψηφία, η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη, η συνδικαλαρία δέν έχει προλάβει ακόμα να κάμει τα κονέ με τους υπουργούς, ακόμη και οι μπαχαλάκηδες απολαμβάνουν τα μπάνια τους στην Ικαρία.
Άλλη τέτοια ευκαιρία δέν θα υπάρξει.

Είναι δύσκολο θέμα. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας δέν θέλει να ακούει για αξιοκρατία. Δέν θέλει αξιολόγηση. Έχει γαλουχηθεί από το κομματικό-πελατειακό κράτος 200+ ετών ευελπιστώντας ο καθένας ξεχωριστά κάποια στιγμή να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Εδώ όμως, ξεχωρίζουν οι Ηγέτες από τους απλούς αρχηγούς - διαχειριστές.

Δέν ξέρω άν ο Μητσοτάκης έχει εντάξει την αξιολόγηση σ' αυτά που "γίνονται και δέν λέγονται", κατά την ρύση του Κ. Καραμανλή (του κανονικού).
Το εύχομαι, αλλά δέν το πολυ-πιστεύω.
Απ' αυτό όμως θα κριθεί όχι μόνο ο ίδιος αλλά και το μέλλον της χώρας γιατί είναι περισσότερο από βέβαιο ότι άλλη ευκαιρία δέν πρόκειται να υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα.
Θα μπορούσαν να δοθούν εκατοντάδες παραδείγματα της αποτελεσματικότητας οργανισμών που κατά τύχη, για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, διαθέτουν κατάλληλη ηγεσία.
Θα ήταν περιττό. Όλοι τα ξέρουμε. Όμως, καιροσκοπικά σκεπτόμενοι τα απαξιώνουμε με ό,τι μας έρθει στο μυαλό...
Κρίμα...

Τραίνα, λεωφορεία και άλλες ιστορίες...

Σήμερα μάθαμε σχεδόν τα πάντα για τα τραίνα.

Όπως σε κάθε ανάλογη περίσταση, γίναμε όλοι μηχανικοί, γιατροί, πιλότοι κοκ...

Μάθαμε επίσης τα αυτονόητα, ότι δηλαδή υπήρξε αμέλεια και λάθος του σταθμάρχη (υπ’ όψιν: ενός εντελώς ακατάλληλου ατόμου λόγω ελλιπών προσόντων, σύμφωνα τουλάχιστον με τα όσα στοιχεία του βιογραφικού του κοινοποιήθηκαν), μάθαμε επίσης ότι αίφνης από το 2000 είχαν γίνει προμήθειες (;) ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας που ποτέ δέν λειτούργησαν. Βεβαίως υπάρχει ευθύνη γι’ αυτό όλων των κυβερνήσεων και όλων των εμπλεκομένων φορέων. (που κατά καιρούς διοικήθηκαν από άτομα με όνομα και επώνυμο).

Θα γίνει έρευνα και θα αποδοθούν ευθύνες.

Ας το δεχθούμε, όχι ότι πρόκειται να γίνει, αλλά χάριν της συζητήσεως για να πάμε παραπέρα.

Το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο από την δεκαετία του ’60 και εντεύθεν έχει εγκαταληφθεί στην τύχη του. Κυριολεκτικά! Σε αντίθεση με ό,τι έγινε την αντίστοιχη περίοδο στην Ευρώπη.
Δέν χρειάζονται λεπτομέρειες. Εύκολα μπορεί να δεί κανείς τα σχετικά στο διαδίκτυο.

Ως γνωστόν, οι υπεραστικές χερσαίες συγκοινωνίες διεξάγονται με δύο μέσα: Με τραίνα και με λεωφορεία.

Οι συγκοινωνίες με λεωφορεία, πάλι σε αντίθεση με ό,τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη και αλλού, εδώ διεξάγονται αποκλειστικά με τα ΚΤΕΛ. Οι λίγο νεότεροι από μένα γράφουν την λέξη με μικρά γράμματα (κτέλ). Δέν έχουν γνωρίσει κάτι άλλο και έτσι θεωρούν ότι τα ΚΤΕΛ (κτέλ) είναι κάτι σάν το bro, το what’s up καί άλλες ξενόφερτες λέξεις που χρησιμοποιούμε.

Κι’ όμως: Πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο του μεταπολεμικού κράτους. Ένα ιδιωτικό μονοπώλιο με απίστευτη ισχύ και μαύρο χρήμα αλλά και κρατική προστασία. 

Η ισχύς του λόγω του μαύρου χρήματος είναι τόση που άντεξε ακόμη και στα τελευταία «μνημόνια», εκεί που δέν άντεξαν ούτε οι ταξιτζήδες.

Προφανώς, τα ΚΤΕΛ είναι ανταγωνιστές των σιδηροδρόμων αφού εκτελούν το ίδιο έργο.

Θα ήταν μεγάλη πρόκληση για έναν καλό δημοσιογράφο (και υπάρχουν, όχι πολλοί, αλλά υπάρχουν) να ασχοληθεί διαχρονικά με το ζήτημα αυτό, μελετώντας αφ’ ενός ένα πρός ένα διάφορα σχετικά με το θέμα νομοσχέδια, τους εμπλεκόμενους βουλευτές, τί ψήφισαν (ή καταψήφισαν αναλόγως), το πόθεν έσχες της αντιστοίχου περιόδου και αφ’ ετέρου τους υπεύθυνους άλλων εμπλεκομένων φορέων. Είμαι βέβαιος πως θα εντοπισθούν πάρα πολλές «Εύες Καϋλές» με βίλλες, κότερα, πισίνες και πισινούς.

Δυστυχώς, όσο χάνουμε την «μεγάλη εικόνα», πλατσουρίζουμε σε ρηχά νερά και τίποτα δέν αλλάζει.

Ως χώρα, από καθαρή τύχη υπάρχουμε...

Ιστορίες για τη «Μικρή Μαρία»...

Η ιστορία της «μικρής Μαρίας» έχει γίνει γνωστή πανευρωπαϊκώς.
Συνεπώς, τα λόγια περί αυτής περιττεύουν.
Αναδύεται όμως μια απορία σχετικά με τους «σωτήρες» λαθρομεταναστών που όλοι εντέχνως αποφεύγουν να διατυπώσουν:

Κατηγορούνται πολλοί, κυρίως μέλη ΜΚΟ, μερικοί ενδεχομένως άδικα, ότι εμπλέκονται, παρανομώντας, στη διακίνηση των λαθρομεταναστών, έχοντας τη βάση τους στην Ελλάδα.
Δηλαδή στον τόπο άφιξης. Δηλαδή αφού οι άνθρωποι αυτοί θα έχουν μετέλθει όλων των κινδύνων.

Άν αντί να έχουν βάση στην Ελλάδα, μετακόμιζαν στα τουρκικά παράλια όπου θα μπορούσαν να εντοπίζουν ευκολότερα τους επίδοξους λαθρομετανάστες και να τους αποτρέπουν από την επιβίβαση στις σάπιες βάρκες των σωματεμπόρων, δέν θα πρόσφεραν  αποτελεσματικότερη βοήθεια για την σωτηρία ανθρώπινων ζωών, άν αυτός είναι ο σκοπός τους όπως διακηρύττουν;;
Χωρίς μάλιστα να διαπράττουν καμία παρανομία.

Θα μου πείτε «είναι πολλά τα λεφτά...».
Το ξέρω. Αυτό όπως και πολλά άλλα ακόμη.
Είναι όμως καιρός να το μάθουν και όλοι όσοι ζουν στον ρόζ κόσμο τους, στον κόσμο της "πολιτικής ορθότητας".
Η άγνοια επιφέρει δυστυχίες...😞