Παρακολουθώντας, έστω τυχαία, αποσπάσματα από συνεντεύξεις διαφόρων εκπροσώπων του μετώπου της Λεπέν στα γαλλικά ΜΕ διαπιστώνουμε αβίαστα ότι στο μοναδικό θέμα που δέν βρίσκουν αντίλογο (είναι χαρακτηριστική η αμηχανία των δημοσιογράφων ή των αντιπάλων τους), είναι το μεταναστευτικό ζήτημα.
Ούτε στην οικονομία ούτε στην εξωτερική πολιτική ούτε στα κοινωνικά θέματα έχουν ο,τιδήποτε σοβαρό να πούν.
Εκ τούτου, επίσης αβίαστα συνάγεται ότι ο μόνος λόγος της μεγάλης αύξησης της εκλογικής δύναμής τους είναι όλα τα σχετικά με το μεταναστευτικό.
Και ερχόμαστε τώρα στο παράδοξο:
Λέγεται επισήμως ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει επειγόντως ανάγκη εργατικών χεριών που υπολογίζεται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες.
Ιστορικά γνωρίζουμε ότι όλες οι μεγάλες οικονομίες αναζήτησαν μετανάστες από άλλες χώρες προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Θα μπορούσε κάλλιστα με τις ίδιες γνωστές διαδικασίες οι χώρες της Ευρώπης που χρειάζονται εργατικά χέρια να τα αναζητήσουν όπως γινόταν και στο παρελθόν.
Αυτό το εργατικό δυναμικό, προερχόμενο δηλαδή από νόμιμη και προγραμματισμένη μετανάστευση θα είχε προφανώς τα ίδια δικαιώματα στην εργασία με το εγχώριο δυναμικό μιάς και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι στην Ε.Ε. τα εργατικά δικαιώματα -γενικώς- πληρούνται.
Τί γίνεται όμως όταν το εργατικό δυναμικό αποτελείται από λαθρομετανάστες που έχουν έρθει κακήν κακώς στο ευρωπαϊκό έδαφος;;
Δέν χρειάζονται γνώσεις πυρηνικής φυσικής για να δούμε την διαφορά: Εργατικό δυναμικό "χωρίς χαρτιά", ευάλωτο στα γούστα του κάθε εργοδότη (να μήν ξεχνάμε ούτε το "ελληνικό θαύμα" των ολυμπιακών έργων με τους κατατρεγμένους Αλβανούς μετανάστες, ούτε τους Πακιστανούς φραουλοσυλλέκτες της Ηλείας) είναι απλά φθηνό και αναλώσιμο.
Η Αριστερά "εξ ορισμού" θα λέγαμε, υπερασπίζεται τα δίκαια των πιο αδύναμων εργατικών ομάδων, και καλά κάνει.
Εδώ όμως έχουμε το εξής παράδοξο:
Αντί η Αριστερά να πρωτοστατεί στην εξάλειψη της παράνομης μετανάστευσης που είναι ταυτόσημη με την άγρια εκμετάλλευση των εργατών, και στην υπεράσπιση της νόμιμης και οργανωμένης, βρίσκεται στα κάγκελα για "ανοιχτά σύνορα".
Η αλήθεια είναι ότι από το 1990 και μετά οι σύντροφοι βρίσκονται σε βέρτιγκο.
Πρέπει όμως να συνέλθουν γρήγορα, να αφήσουν τίς ονειρώξεις του κόκκινου Οκτώβρη (Οχτώβρη κατά το κόμ-ίλ-φώ λανγκάζ) και να δούν τα προβλήματα της εποχής που ζούμε πρίν να είναι πολύ αργά.
Ούτε στην οικονομία ούτε στην εξωτερική πολιτική ούτε στα κοινωνικά θέματα έχουν ο,τιδήποτε σοβαρό να πούν.
Εκ τούτου, επίσης αβίαστα συνάγεται ότι ο μόνος λόγος της μεγάλης αύξησης της εκλογικής δύναμής τους είναι όλα τα σχετικά με το μεταναστευτικό.
Και ερχόμαστε τώρα στο παράδοξο:
Λέγεται επισήμως ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει επειγόντως ανάγκη εργατικών χεριών που υπολογίζεται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες.
Ιστορικά γνωρίζουμε ότι όλες οι μεγάλες οικονομίες αναζήτησαν μετανάστες από άλλες χώρες προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Θα μπορούσε κάλλιστα με τις ίδιες γνωστές διαδικασίες οι χώρες της Ευρώπης που χρειάζονται εργατικά χέρια να τα αναζητήσουν όπως γινόταν και στο παρελθόν.
Αυτό το εργατικό δυναμικό, προερχόμενο δηλαδή από νόμιμη και προγραμματισμένη μετανάστευση θα είχε προφανώς τα ίδια δικαιώματα στην εργασία με το εγχώριο δυναμικό μιάς και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι στην Ε.Ε. τα εργατικά δικαιώματα -γενικώς- πληρούνται.
Τί γίνεται όμως όταν το εργατικό δυναμικό αποτελείται από λαθρομετανάστες που έχουν έρθει κακήν κακώς στο ευρωπαϊκό έδαφος;;
Δέν χρειάζονται γνώσεις πυρηνικής φυσικής για να δούμε την διαφορά: Εργατικό δυναμικό "χωρίς χαρτιά", ευάλωτο στα γούστα του κάθε εργοδότη (να μήν ξεχνάμε ούτε το "ελληνικό θαύμα" των ολυμπιακών έργων με τους κατατρεγμένους Αλβανούς μετανάστες, ούτε τους Πακιστανούς φραουλοσυλλέκτες της Ηλείας) είναι απλά φθηνό και αναλώσιμο.
Η Αριστερά "εξ ορισμού" θα λέγαμε, υπερασπίζεται τα δίκαια των πιο αδύναμων εργατικών ομάδων, και καλά κάνει.
Εδώ όμως έχουμε το εξής παράδοξο:
Αντί η Αριστερά να πρωτοστατεί στην εξάλειψη της παράνομης μετανάστευσης που είναι ταυτόσημη με την άγρια εκμετάλλευση των εργατών, και στην υπεράσπιση της νόμιμης και οργανωμένης, βρίσκεται στα κάγκελα για "ανοιχτά σύνορα".
Η αλήθεια είναι ότι από το 1990 και μετά οι σύντροφοι βρίσκονται σε βέρτιγκο.
Πρέπει όμως να συνέλθουν γρήγορα, να αφήσουν τίς ονειρώξεις του κόκκινου Οκτώβρη (Οχτώβρη κατά το κόμ-ίλ-φώ λανγκάζ) και να δούν τα προβλήματα της εποχής που ζούμε πρίν να είναι πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου