Το Κτηματολόγιο (Φταίνε οι πολίτες;;)

Η κατάρτιση Κτηματολογίου είναι το θέμα των ημερών για τους λάθος λόγους.

Άλλοι γκρινιάζουν για τις μικρές προθεσμίες, άλλοι γιατί αισθάνονται ότι βάζουν άλλον ένα μπελά στο κεφάλι τους και άλλοι γιατί φοβούνται ότι θα τους πάρουν (ποιοί άραγε;;) τα κτήματα.

Πρίν πάμε παρακάτω, θα παραθέσω εδώ τον τρόπο με τον οποίο γίνεται μια αγοραπωλησία σε χώρα που λειτουργεί Κτηματολόγιο, κάτι που αφορά τον καθένα μας. (Για να μήν μπερδευόμαστε: Να λειτουργεί το Κτηματολόγιο δέν έχει καμία σχέση μ' αυτό που βλέπουμε στίς σχετικές ιστοσελίδες του Ελληνικού Κτηματολογίου ώς "Λειτουργούν Κτηματολόγιο". Να λειτουργεί το Κτηματολόγιο σημαίνει να έχουν τελειώσει οι εγγραφές και οι έλεγχοι και τα ακίνητα των πολιτών να τελούν πλέον υπό την εγγύηση του κράτους.)
Σε ένα τέτοιο λοιπόν, λειτουργούν Κτηματολόγιο -υπάρχει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνον- για να κάμει ο πολίτης μια αγορά χρειάζεται λιγότερο από ένα πρωϊνό που θα πάει με τον πωλητή και τους δικηγόρους τους στο Κτηματολογικό Γραφείο να υπογράψουν ένα έγγραφο μεγέθους Α4.
Δέν χρειάζεται να έχει δεί άν το ακίνητο υπάρχει, άν έχει τίς διαστάσεις και το εμβαδόν που του είπανε. Υπάρχει σίγουρα. Δέν χρειάζεται να ψάχνει παλαιούς τίτλους για να δεί μήπως το διεκδικούν άλλοι. Δέν χρειάζεται να πάει να το φράξει ή να το επιτηρεί μήπως κάποιος του το καταπατήσει. Δέν χρειάζεται να πληρώνει τοπογράφους, δικηγόρους, και συμβολαιογράφους για έρευνες και μελέτες σχετικά.
Έχει δηλαδή εξασφαλίσει την περιουσία του χωρίς έξοδα.

Περιττό να πώ εδώ την αποτελεσματικότητα του εργαλείου "Κτηματολόγιο" για τη χάραξη της εθνικής χωροταξικής και πολεοδομικής πολιτικής.

Και εδώ έχουμε το πρώτο ζήτημα:
Τί έχει κάμει το κράτος ώστε να μάθουν οι πολίτες και να πεισθούν για τα χαρακτηριστικά του Κτηματολογίου;;
Ουσιαστικά τίποτα!
Το 1996...97 άρχισαν τα πιλοτικά προγράμματα σε μερικές περιοχές της Ελλάδος ακριβώς για το σκοπό που λέει ο χαρακτηρισμός τους: Πιλοτικά.
Στο πλαίσιο εκείνο ταξίδεψαν κάποιες ομάδες εννοείται "ειδικών" στα πέρατα της γής όπου υπήρχαν έστω και λίγοι έλληνες για να τους εξηγήσουν τί είναι το Κτηματολόγιο, τί σπουδαία μεταρρύθμιση είναι και να τους πείσουν να κάνουν τις απαιτούμενες ενέργειες. 

Είναι περισσότερο από προφανές ότι τα ταξίδια αυτά έγιναν αποκλειστικά για ψώνια και δωρεάν τουρισμό, ώς συνήθως. Απόδειξη ότι εντός της χώρας κανένα αντίστοιχο ενδιαφέρον ενημέρωσης του κόσμου δέν υπήρξε.

Πάμε τώρα στα τεχνικά θέματα. Την εποχή των πιλοτικών προγραμμάτων υπήρχε ήδη η διαθεσιμότητα δορυφορικών εικόνων χαμηλοτάτου κόστους που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ώς υπόβαθρα για την Κτηματογράφηση.
Όμως όχι!
Εμείς θα φτιάξουμε υπόβαθρα από νέα αεροφωτογράφιση της χώρας. 

Πολλαπλάσιο κόστος. 

Αλλά έτσι είμαστε εμείς. Απλοχέρηδες.

Θυμάμαι σε διάφορες συγκεντρώσεις μηχανικών που γινόντουσαν εκείνη την εποχή, το μένος που υπήρχε έναντι προτάσεων μερικών μεμονομένων μηχανικών σχετικά με την θέσπιση διαδικασίας κατά την οποία το τοπογραφικό διάγραμμα θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό σε κάθε δικαιοπραξία (τότε δέν ήταν), να είναι εξαρτημένο σε κοινό προβολικό σύστημα (ΕΓΣΑ87) και να κατατίθεται ηλεκτρονικά το πολύγωνο των οριογραμμών του σε μια κοινή πλατφόρμα του Κτηματολογίου (τότε ΟΚΧΕ) ώστε να χρησιμοποιηθεί στο μέλλον ώς βοηθητική βάση για να κλείσει σιγά σιγά το πάζλ των γεωτεμαχίων πάνω στον κτηματογραφικό χάρτη.
Πόλεμος κανονικός!
Τόσο στραβά ξεκινήσαμε.

Έλεγε ο αρμόδιος υπουργός (Σουφλιάς) στη Βουλή στίς 12-7-2006:

«....Το χειρότερο ίσως είναι ότι το κτηματολόγιο σχεδιάσθηκε και εκτελέσθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση κατά τρόπον προβληματικό, με αποτέλεσμα να απαξιωθεί στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας και να τεθεί υπό αμφισβήτηση η αξιοπιστία των ελληνικών αρχών από τη συγχρηματοδοτούσα το έργο Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η κτηματογράφηση, που ξεκίνησε πριν από μία δεκαετία (1995), σχεδιαζόταν να καλύψει περίπου 19 εκ. δικαιώματα με αρχικό προϋπολογισμό 138 εκ. ευρώ με χρόνο ολοκλήρωσης μέχρι το 2000.

 Δυστυχώς, το τελικό αποτέλεσμα ήταν να προχωρήσει η κτηματογράφηση για 5,8 εκ. δικαιώματα με αρχικό προϋπολογισμό 93 εκ. ευρώ και εκτιμώμενο τελικό κόστος 500 εκ. ευρώ και προβλεπόμενο χρόνο ολοκλήρωσης το 2006. Δηλαδή σε διπλάσιο χρόνο με πενταπλάσιο κόστος πραγματοποιήθηκε μικρό τμήμα (περίπου το 1/3) των αρχικών προγραμμάτων.

Είναι γνωστό επίσης στην ελληνική κοινή γνώμη το τεράστιο πρόβλημα που δημιουργήθηκε όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, διαπιστώνοντας κακοδιαχείριση, καθυστερήσεις και παράτυπες απευθείας αναθέσεις κατά το παρελθόν, επέβαλε με απόφασή της το 2001 πρόστιμο στη χώρα ύψους 100.000.000 Ευρώ, δηλαδή το συνολικό ποσό που είχε δώσει για το κτηματολόγιο. Συνεπεία δε αυτού του προηγουμένου αρνήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση να χρηματοδοτήσει, στο πλαίσιο του Γ΄ ΚΠΣ, ολοκληρωμένα έργα κτηματογράφησης...»

Το "πιλοτικό" πρόγραμμα έγινε εννοείται, για να μελετήσουμε το θέμα, για να διδαχθούμε, να διορθώσουμε τα λάθη μας και να μπορέσουμε τα επόμενα προγράμματα να γίνουν σωστότερα.

Μάθαμε τίποτα;; Άμ δέ...

Το "πιλοτικό πρόγραμμα" εξαντλήθηκε σε ψώνια, δωρεάν τουρισμό που λέγαμε, αλλά και στη γιγάντωση μέσα σε μια νύχτα εταιρειών που ανέλαβαν κτηματογραφικό έργο. Δέν είναι ο ΟΠΕΚΕΠΕ πρωτοπόρος...
Και φθάνουμε αισίως στο σήμερα.
Όπου κλείνει η κτηματογράφηση σχεδόν όλης της χώρας. Με τα ίδια, ίσως και περισσότερα προβλήματα απ' αυτά των πιλοτικών προγραμμάτων.
Ο κόσμος όμως δέν φταίει σε τίποτα!
Δέν του δόθηκε καμιά, μα καμιά ουσιαστική ενημέρωση.
Ο χρόνος ήταν άφθονος. Αυτοί που μιλάνε για ασφυκτικούς χρόνους είναι αυτοί που και δέκα χρόνια προθεσμία να τους δώσεις για κάτι, θα πάνε να το κάνουνε την τελευταία μέρα.
Το κυριότερο όμως καθήκον των υπευθύνων για το Κτηματολόγιο, που έπρεπε να είναι η συνεχής, αδιάκοπη και εμπεριστατωμένη ενημέρωση των πολιτών για όλα τα θέματα που σχετίζονται μ' αυτό, για τα πλεονεκτήματά του, για την σημαντική οικονομική ελάφρυνση των πολιτών λόγω της απαλλαγής τους απ' όλα τα έξοδα τα σχετικά με τη διασφάλιση της περιουσίας τους δέν υπηρετήθηκε  με συνέπεια οι άνθρωποι δικαιολογημένα να συνεχίζουν να πιστεύουν πως το Κτηματολόγιο είναι ένας ακόμα πολύπλοκος γραφειοκρατικός μπελάς. 

Ο πολίτης λοιπόν δε φταίει σε τίποτα.

Εκτός όμως από το κράτος υπάρχουν και άλλοι θεσμοί συγγενείς με το Κτηματολόγιο. Αυτοί είναι κυρίως οι επαγγελματικοί φορείς των μηχανικών, των δικηγόρων και των συμβολαιογράφων.
Άκρα του τάφου σιωπή απ' όλους.
Κάπου - κάπου γκρινιάζουν μόνο για ασφυκτικές προθεσμίες.
Για το επίδικο, μούγκα στη στρούγκα.
Δύο λόγους μπορώ να σκεφθώ:
Ο ένας είναι η απόλυτη αναλγησία, αδιαφορία πλήρης για τη δουλειά τους, έλλειψη επαγγελματισμού.
Ο άλλος είναι η σκέψη ότι με στραβό Κτηματολόγιο δέν θα αλλάξει τίποτα (αυτή είναι εξ' άλλου η νέα "επαναστατική" τάση: να μήν αλλάξει τίποτα!), κι' έτσι να μπορέσουν τα ζήσουν αυτοί, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους αναμασώντας "κτηματολόγιο".

ΥΓ: Το Κτηματολόγιο προχωράει εκτός από αργά, πολύ στραβά.

Να είσαστε βέβαιοι ότι κάποια στιγμή θα ξεσπάσει σκάνδαλο τέτοιο που ο ΟΠΕΚΕΠΕ θα είναι μπροστά του παιδικό παιχνίδι. Όταν κάποια στιγμή θα εμφανισθούν ιδιοκτήτες χιλιάδων στεμμάτων γής από το πουθενά, να δώ που θα ψάχνουν να κρυφτούν μερικοί μερικοί...

ΟΠΕΚΕΠΕ και Μεταρρυθμίσεις.

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αποκαλύπτει την απουσία πραγματικών μεταρρυθμίσεων, κάτι που είχε κάμει σημαία του ο Μητσοτάκης.

- Άν υπήρχε Κτηματολόγιο, θα ήταν δυνατόν να γίνουν οι ρεμούλες με τα βοσκοτόπια;;

Προφανώς όχι.
(Υπ’ όψιν ότι αυτό που αποκαλείται «κτηματολόγιο» είναι ένα υβρίδιο υποθηκοφυλακίων και ηλεκτρονικών «πλατφορμών» με αποκλειστικό σκοπό τη συντήρηση συντεχνιών).

- Άν υπήρχε Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο, θα ήταν η Αθήνα αβίωτη, με τα ενοίκια στο θεό, με τους δρόμους μποτιλιαρισμένους συνεχώς και περιστοιχισμένη από εργοστάσια ενώ η ελληνική ύπαιθρος νεκρώνει;;

Προφανώς όχι.
(Άκουσα σήμερα εξαγγελίες για δήθεν «τοπικά χωροταξικά». Μα ποιούς κοροϊδεύουν;; Δέν υπάρχει ούτε ένας (1 !!!) σοβαρός πανεπιστημιακός να τους εξηγήσει τα αυτονόητα;;

Για τις συνέπειες της απουσίας Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου θα μπορούσαμε να γράψουμε τόμους ολόκληρους... Είμασταν άτυχοι, ως χώρα, που ο Αντώνης Τρίτσης πέθανε νέος. Ήταν ο μόνος -μαζί και ο Στέφανος Μάνος- που είχε τίς γνώσεις, τα κότσια και την "ελληνική τεχνογνωσία του διοικείν" να φέρει εις πέρας ένα Ε.Χ.Σ.)

- Άν υπήρχε γρήγορη απονομή δικαιοσύνης θα είχαμε την μικρή και μεγάλη εγκληματικότητα να πλησιάζει με ταχείς ρυθμούς την Μπογκοτά;;

Προφανώς όχι.
( Ούτε μία προσπάθεια δέν έχει γίνει προς την κατεύθυνση αυτή, αντιθέτως όπως και στα πολεοδομικά ζητήματα έτσι και στα νομικά προστέθηκε «ηλεκτρονική γραφειοκρατία» στην ήδη υπάρχουσα.)

Τα «μαχαίρια στο κόκκαλο» και το «τέλος ανοχής» είναι ιστορίες για ιθαγενείς.
Οι μεταρρυθμίσεις είναι αυτό που κάνει τίς αλλαγές.
Δέν ξέρω τί ακριβώς εννοεί ο Μητσοτάκης λέγοντας ότι απέτυχε, αλλά άν εννοεί ότι έκανε μεταρρυθμίσεις που απέτυχαν κάνει λάθος.

Καμία μεταρρύθμιση δέν έκανε.

Γιατί δέν θέλησε να τα βάλει με καμία συντεχνία.

Ο ίδιος θα πληρώσει αυτή του την ατολμία. Εμείς, τί φταίμε;;
Το σκάνδαλο με τον ΟΠΕΚΕΠΕ αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας την ρήση του Πάγκαλου, «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Μόνο που άν και είναι απολύτως σωστή φωτίζει τη μισή αλήθεια.
Γιατί η άλλη μισή είναι ότι το μαχαίρι και το πεπόνι το είχε ο (κάθε) Πάγκαλος, όχι οι νεο-έλληνες «πελάτες».
Άν και ο νεοέλληνας δέν θέλει λιγότερη διαφθορά αλλά περισσότερες ευκαιρίες να συμμετέχει σ’ αυτήν, απλά ακολουθούσε.
Υπάρχει βέβαια η θεωρία ότι δέν θα υπήρχαν πουτάνες άν δέν υπήρχαν πελάτες.
Όμως η θεωρία αυτή ποτέ δέν επιβεβαιώθηκε γιατί βασίζεται σε λάθος υπόθεση.

Τα Τέμπη

Υπάρχει ένα πολύ καλό, πλήρες από κάθε άποψη, άρθρο του Φώτη Γεωργελέ στην AthensVoice για τα Τέμπη και όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα.

https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/898593/den-uparhei-tipota-pio-sustimiko-apo-ton-elliniko-adisustimiko-laikismo/?fbclid=IwY2xjawJlC4NleHRuA2FlbQIxMQABHuoa-TvWmQK9WGxhx9pKDYYQRWXiLtiI-9XVD2lQZ1-V2yta6Zd1XX-n1KZy_aem_IkhXRUuGH5TucxDeqwPsRg

Νομίζω ότι αξίζει ειλικρινά τον κόπο να το διαβάσετε.

Θα προσθέσω και μερικές δικές μου σκέψεις:

Όλος αυτός ο κουρνιαχτός που έχει σηκωθεί με παντιέρα την απόκρυψη ύποπτων υλών (δέν ξέρουμε τί μας κρύβουνε, αλλά πάντως κάτι μας κρύβουνε) έχει εκουσίως ή ακουσίως ώς συνέπεια την προστασία των πραγματικών υπευθύνων του δυστυχήματος.

Ας πούμε οτι γίνεται η δίκη υπό τις παρούσες συνθήκες. Ποιό πιστεύετε πως θα είναι το επίδικο; Οι ευθύνες του σταθμάρχη, αυτών που τον διόρισαν και αυτών που τον επόπτευαν ή η ύπαρξη του άφαντου, άγνωστου και κρυμμένου υλικού; Προφανώς το δεύτερο.

Κι' άν δέν εντοπισθεί το υλικό; Κι' άν δέν βρεθεί ο λαθρέμπορος που το μετέφερε; Εεε, τί να κάνουμε, το έγκλημα θα μπεί στο αρχείο αφού ούτε ο δολοφόνος ούτε το όπλο του φόνου θα έχουν βρεθεί.

Αλλά βλέπετε, πώς είναι δυνατόν να επιτρέψει η αριστερά την τιμωρία ενός "δικού" της παιδιού;; Ενός "φουκαρά" εργαζομένου και των πέριξ αυτού συντηρητών του;;  Όχι! Πρέπει να βρούμε άλλον ένοχο ώστε να ικανοποιηθεί το "κοινό περί δικαίου αίσθημα". Κι' άν δέν βρούμε; Εεε, τί να κάνουμε, το "παιδί του λαού" πάντως δέν μπορεί να φταίει.

Κι' όμως: Το "παιδί του λαού" και τα πρόσωπα που τον περιέβαλαν με διαφόρους τρόπους με την εμπιστοσύνη τους, φταίνε αποκλειστικά.

Ας αναρωτηθούμε για το εξής: Ας υποθέσουμε ότι οδηγούμε σ' έναν δρόμο που έχει κατασκευασθεί για ταχύτητες 130 km/h αλλά παρουσιάζει φθορές, ή είναι σκοτεινός και βρεγμένος. Τί πρέπει να κάνουμε; Θα τρέχουμε με 130 km/h και όταν κάνουμε το ατύχημα θα πούμε ότι φταίει ο δρόμος;; Αλλοίμονο!!!

Αφού βλέπουμε ότι ο δρόμος έχει πρόβλημα προσαρμόζουμε την ταχύτητά μας αναλόγως.

Δέν πάμε να σκοτωθούμε.

Άλλο κεφάλαιο είναι να εντοπίσουμε ποιός ευθύνεται για τον χαλασμένο και σκοτεινό δρόμο. Όμως πρωτεύει η ασφάλειά μας, να μή σκοτωθούμε.

(Ειρήσθω εν παρόδω ότι αυτό αποτελεί ένα από τα πολλά μαθήματα που πήραμε από τον Κώστα Καββαθά που μας άφησε χθές για το αιώνιο ταξίδι του...)

Βεβαίως λοιπόν, να δούμε ποιοί ευθύνονται όχι μόνο για την μή υλοποίηση του έργου εκσυγχρονισμού της συγκεκριμένης γραμμής αλλά και για την διαχρονική υποβάθμιση των σιδηροδρομικών μεταφορών που είναι πολλοί και υψηλά ιστάμενοι.

Αυτοί όμως δέν προκάλεσαν το δυστύχημα των Τεμπών. Είναι υπεύθυνοι για άλλα πολλά, όχι όμως για την σύγκρουση των τραίνων. Γι' αυτήν φταίει ο σταθμάρχης  και οι προϊστάμενοί του αποκλειστικά.

Η θεωρία ότι άν υπήρχαν τα σύγχρονα ηλεκτρονικά συστήματα δέν θα γινόταν η σύγκρουση έχει δύο λάθη: πρώτον, και τα πιο σύγχρονα συστήματα ελέγχονται από ειδικούς χειριστές οι οποίοι άν κάνουν λάθη πάλι θα συμβεί δυστύχημα ασχέτως του άν οι πιθανότητες είναι μικρότερες και δεύτερον οι ευθύνες δέν μπορεί να εξαρτώνται από το υποθετικό "άν". Αλλοίμονο!

Άν στο Βατερλώ δέν έβρεχε την παραμονή της 18ης Ιουνίου 1815 πιθανότατα ο Ναπολέων θα είχε νικήσει και πιθανότατα η Ευρώπη σήμερα θα ήταν διαφορετική...

Άν..., Άν...

Θα μπορούσαν να ειπωθούν και άλλα πολλά και χειρότερα, όπως για τον καιροσκοπισμό πολλών και διαφόρων που εκμεταλλεύονται χυδαία την δικαιολογημένη θλίψη και οργή των συγγενών των θυμάτων.

Αλλά ας το αφήσουμε αυτό γι' αργότερα.

Η κυρία Μαρία Δεναξά

Την κυρία Μαρία Δεναξά δεν την γνωρίζω προσωπικώς.
Ούτε εκείνη εμένα.
Είναι δημοσιογράφος, εγκατεστημένη μάλλον στην Γαλλία και δημοσιεύει τακτικά κείμενα και σχόλια στο twitter.
Απ' τα γραπτά της διαπιστώνει κανείς ότι εμφορείται από αριστερή, κομμουνιστική μάλλον ιδεολογία.

Δέν συμφωνώ με τις ιδέες της αλλά διαβάζω τα κείμενά της από ενδιαφέρον για τα επιχειρήματά της, άν και τέτοια σπανίως αναφέρονται.

Πριν λίγες μέρες είχε σχολιάσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στα συστήματα πληροφορικής της Μικροσόφτ λέγοντας κατ' ουσίαν ότι επρόκειτο για μία πλεκτάνη του Μπίλ Γκέϊτς μαζί με τον Μπάϊντεν, τους Ρώσσους, τους Εβραίους και δεν ξέρω ποιους άλλους.

Άν και σχεδόν ποτέ δεν σχολιάζω κείμενα δημοσιογράφων ή άλλων δημοσιολογούντων, στην προκειμένη περίπτωση δεν μπόρεσα να αποφύγω ένα σχόλιο του τύπου «Δηλαδή, να υπάρξει ένα τεχνικό πρόβλημα στον υπερ-πολύπλοκο κόσμο της πληροφορικής, το αποκλείουμε, άν κατάλαβα καλά;;;»

Αυτό έγραψα.

Ούτε πρόσβαλα κανέναν ούτε έβρισα κανέναν.

Κι όμως: Η κυρία Δεναξά μου απαγόρευσε να διαβάζω τα κείμενά της στο twitter. Κατά την ορολογία του διαδικτύου με μπλόκαρε.

Μικρό το κακό θα μου πείτε.

Ναί, σίγουρα. Εξ' άλλου χρειάζεται αρκετό απόθεμα ψυχικής ηρεμίας για να διαβάζει κανείς τα κείμενα της κυρίας Δεναξά.

Όμως αξίζει να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα από την ενέργεια αυτή.

Κατ αρχήν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό γιατί όπως είπα ούτε έχω βρίσει ποτέ κανέναν ούτε έχω προσβάλει ποτέ κανέναν, αλλά αντιθέτως είμαι διακριτικός και φέρομαι ευγενικά σε όλους.
Εν συνεχεία θα προσπαθήσω να μπώ στο μυαλό της κυρίας Δεναξά για να ερμηνεύσω την ενέργειά της.
Λογικά, όταν κάποιος δημοσιεύει κείμενα και απόψεις στόχο έχει μεταξύ άλλων να επικοινωνήσει και με ανθρώπους που δεν ασπάζονται τις ίδιες ιδέες προσπαθώντας να τους πείσει κι αυτούς για την ορθότητα των απόψεών του.
Όμως εδώ συνέβη το περίεργο η κυρία Δεναξά να μήν θέλει να διαβάζουν τα κείμενά της οι διαφωνούντες. Ακόμη κι’ άν η διαφωνία, όπως εν προκειμένω, έχει διατυπωθεί με πλάγιο και ήπιο τρόπο.
Άρα λοιπόν τί επιδιώκει με τον τρόπο αυτό η κυρία Δεναξά;;
Το μόνο συμπέρασμα από την ενέργειά της αυτή είναι ότι θέλει τα κείμενά της να διαβάζονται μόνο από τους «οπαδούς» της οι οποίοι με ουρανομήκη «Ουράάά...» να σηκώνουν σκόνη στην κερκίδα...

Κάτι σάν Κιμ-Γιόνγκ-Ούν δηλαδή.

Ο ορισμός της προπαγάνδας. Το οξυγόνο των κομμουνιστών.

Άν ο Νίκος Ζαχαριάδης και οι σύντροφοί του μπορούσαν να ακούν την κυρία Δεναξά θα χαιρόταν η ψυχούλα τους βλέποντας τα έργα των άξιων πολιτικών απογόνων τους...

Le Paradox

Παρακολουθώντας, έστω τυχαία, αποσπάσματα από συνεντεύξεις διαφόρων εκπροσώπων του μετώπου της Λεπέν στα γαλλικά ΜΕ διαπιστώνουμε αβίαστα ότι στο μοναδικό θέμα που δέν βρίσκουν αντίλογο (είναι χαρακτηριστική η αμηχανία των δημοσιογράφων ή των αντιπάλων τους), είναι το μεταναστευτικό ζήτημα.
Ούτε στην οικονομία ούτε στην εξωτερική πολιτική ούτε στα κοινωνικά θέματα έχουν ο,τιδήποτε σοβαρό να πούν. 
Εκ τούτου, επίσης αβίαστα συνάγεται ότι ο μόνος λόγος της μεγάλης αύξησης της εκλογικής δύναμής τους είναι όλα τα σχετικά με το μεταναστευτικό.
Και ερχόμαστε τώρα στο παράδοξο:
Λέγεται επισήμως ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει επειγόντως ανάγκη εργατικών χεριών που υπολογίζεται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες.
Ιστορικά γνωρίζουμε ότι όλες οι μεγάλες οικονομίες αναζήτησαν μετανάστες από άλλες χώρες προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Θα μπορούσε κάλλιστα με τις ίδιες γνωστές διαδικασίες οι χώρες της Ευρώπης που χρειάζονται εργατικά χέρια να τα αναζητήσουν όπως γινόταν και στο παρελθόν.
Αυτό το εργατικό δυναμικό, προερχόμενο δηλαδή από νόμιμη και προγραμματισμένη μετανάστευση θα είχε προφανώς τα ίδια δικαιώματα στην εργασία με το εγχώριο δυναμικό μιάς και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι στην Ε.Ε. τα εργατικά δικαιώματα -γενικώς- πληρούνται.
Τί γίνεται όμως όταν το εργατικό δυναμικό αποτελείται από λαθρομετανάστες που έχουν έρθει κακήν κακώς στο ευρωπαϊκό έδαφος;;
Δέν χρειάζονται γνώσεις πυρηνικής φυσικής για να δούμε την διαφορά: Εργατικό δυναμικό "χωρίς χαρτιά", ευάλωτο στα γούστα του κάθε εργοδότη (να μήν ξεχνάμε ούτε το "ελληνικό θαύμα" των ολυμπιακών έργων με τους κατατρεγμένους Αλβανούς μετανάστες, ούτε τους Πακιστανούς φραουλοσυλλέκτες της Ηλείας) είναι απλά φθηνό και αναλώσιμο.
Η Αριστερά "εξ ορισμού" θα λέγαμε, υπερασπίζεται τα δίκαια των πιο αδύναμων εργατικών ομάδων, και καλά κάνει.
Εδώ όμως έχουμε το εξής παράδοξο:
Αντί η Αριστερά να πρωτοστατεί στην εξάλειψη της παράνομης μετανάστευσης που είναι ταυτόσημη με την άγρια εκμετάλλευση των εργατών, και στην υπεράσπιση της νόμιμης και οργανωμένης, βρίσκεται στα κάγκελα για "ανοιχτά σύνορα".
Η αλήθεια είναι ότι από το 1990 και μετά οι σύντροφοι βρίσκονται σε βέρτιγκο.
Πρέπει όμως να συνέλθουν γρήγορα, να αφήσουν τίς ονειρώξεις του κόκκινου Οκτώβρη (Οχτώβρη κατά το κόμ-ίλ-φώ λανγκάζ) και να δούν τα προβλήματα της εποχής που ζούμε πρίν να είναι πολύ αργά.

Κατασκευές πρό του 1960 και ΕΝΦΙΑ

Όπως έχει δημοσιευθεί στον Τύπο («Κ» 19-07-23 & «Κ» 21-07-23 -σίγουρα και αλλού), το Υπουργείο Οικονομικών έχει αποφασίσει μειώσεις στον ΕΝΦΙΑ για ακίνητα που είναι ασφαλισμένα μεταξύ άλλων κινδύνων και γι’ αυτόν του σεισμού.

Όπως είναι όμως γνωστό οι ασφαλιστικές εταιρείες δέν ασφαλίζουν  για κίνδυνο σεισμού ακίνητα που έχουν κατασκευασθεί πρίν το 1960 με την δικαιολογία ότι ώς τότε δέν υπήρχε εγκεκριμένος αντισεισμικός κανονισμός.

Στην Κεφαλονιά, υποθέτω και σε όλα τα άλλα Ιόνια νησιά, μετά τους σεισμούς του 1953 και πρίν από το 1960 κατασκευάσθηκε πλήθος οικοδομών στο πλαίσιο της ανοικοδόμησης του τότε Υφυπουργείου Αποκαταστάσεως βάσει κρατικών σχεδίων και υπό την επίβλεψη μηχανικών των κρατικών Υπηρεσιών που σαφέστατα πληρούσαν τους κανόνες αντισεισμικής προστασίας, αφού παρά την μή ύπαρξη εγκεκριμένου «κανονισμού», η επιστημονική γνώση υπήρχε και χρησιμοποιήθηκε στον σχεδιασμό.

Απόδειξη τούτου, είναι ότι οι οικοδομές αυτές χαρακτηριζόμενες ώς «αρωγές» υφίστανται έως σήμερα, έχουν δοκιμασθεί εν τοις πράγμασι από πολλούς ισχυρούς σεισμούς όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να παρουσιάσουν το παραμικρό πρόβλημα, σε αντίθεση με άλλες οικοδομές που κατασκευάσθηκαν αργότερα, ισχύοντος του αντισεισμικού κανονισμού, οι οποίες υπέστησαν σοβαρότατες βλάβες, έχοντας όμως την δυνατότητα ασφάλισης (!!!).

Είναι άδικη λοιπόν η οριζόντια ρύθμιση της εξαίρεσης από την ασφάλιση των οικοδομών της «αρωγής» για τους εξής λόγους:

Οι οικοδομές αυτές κατασκευάσθηκαν με εγκεκριμένες μελέτες του Υπουργείου στίς οποίες είχε ληφθεί ώς πρώτιστο κριτήριο η αντισεισμική θωράκιση και η επίβλεψη της κατασκευής έγινε από τις κρατικές υπηρεσίες.

Ο φόβος των σεισμών λόγω της ολικής καταστροφής που είχε πλήξει τότε το νησί, ήταν την περίοδο εκείνη διάχυτος τόσο στους ιδιοκτήτες όσο και στους κατασκευαστές, με συνέπεια στο θέμα της τήρησης των οδηγιών των μηχανικών του Υπουργείου να συμπεριφέρονται όλοι ώς «βασιλικότεροι του βασιλέως».

Η άριστη συμπεριφορά των κτιρίων αυτών για 70+ χρόνια έχει αποδειχθεί αναντίρρητα με την δοκιμασία σε πολλούς ισχυρούς σεισμούς που έχουν πλήξει το νησί.

Είναι λοιπόν άδικο, αλλά και ακατανόητο, να εξαιρούνται της ασφάλισης τα ακίνητα αυτά τη στιγμή που ασφαλίζονται «αυθαίρετα» που έχουν «νομιμοποιηθεί».

Δηλαδή, κατασκευάζει ο άλλος ένα κτίριο μόνος του, χωρίς μελέτη και επίβλεψη και εν συνεχεία «νομιμοποιείται» με τίς ευχές του κράτους (και των μηχανικών βεβαίως βεβαίως) χωρίς να έχει γίνει κανείς επί της ουσίας έλεγχος της αντισεισμικής ικανότητας του κτιρίου.

Άλλος ένας ορισμός της υποκρισίας  κράτους – μηχανικών – πολιτών.

Τί πρέπει να γίνει:

Επειδή οι οικοδομές αυτές (οι «αρωγές») κατασκευάσθηκαν με εγκεκριμένες μελέτες του κράτους που είχαν λάβει υπ' όψιν τους την αντισεισμική θωράκιση (υπήρχαν πέντε - έξι τυπικά σχέδια που εφαρμόζονταν αναλόγως) και επιβλέφθηκαν από επίσης κρατικές υπηρεσίες, θα πρέπει κατ’ εξαίρεση του γενικού κανόνα, να ασφαλίζονται.

Περιπτώσεις κατά τίς οποίες οι οικοδομές αυτές τροποποιήθηκαν είτε κατ’ επέκταση είτε κατ’ όροφον εμπίπτουν αυτομάτως στην κατηγορία «μετά το 1960» όπου ο μελετητής μηχανικός έχει λάβει προφανώς υπ’ όψιν τον αντισεισμικό κανονισμό για το σύνολο της οικοδομής.

Το τοπικό ΤΕΕ και η πολιτική ηγεσία του τόπου πρέπει να κινηθούν άμεσα πρός την κατεύθυνση της επίλυσης αυτού του ζητήματος, τώρα, στο πλαίσιο των προβλεπομένων ρυθμίσεων του ΕΝΦΙΑ.

Ακόμη κι’ άν οι ασφαλιστικές εταιρείες αρνηθούν να συναινέσουν στο λογικό αυτό αίτημα παρά το ότι ουδόλως θα τίς επιβαρύνει -το αντίθετο μάλιστα αφού στατιστικώς είναι βέβαιο ότι οι οικοδομές αυτές δέν παρουσιάζουν ζημίες λόγω σεισμών- το κράτος οφείλει  να εγγυηθεί τίς κατασκευές αυτές που το ίδιο μελέτησε και επέβλεψε έχοντας συμπεριλάβει ώς κριτήριο την αντισεισμική ασφάλεια.

Αξιοκρατία = Αξιολόγηση

Πέρασαν οι εκλογές και κατακάθεται σιγά - σιγά ο αχός.
Ακούσαμε και τίς προκαταρκτικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης.
Ακούσαμε για αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους, προσλήψεις στην Υγεία, φορολογικές ελαφρύνσεις, pass και πολλά άλλα.

Καλά όλα αυτά αλλά δέν ακούσαμε τίποτα για το ζήτημα «αξιολόγηση».

Η αξιολόγηση παντού (Παιδεία, Δικαιοσύνη, Δημόσια Διοίκηση) είναι το κλειδί για την πορεία της χώρας.

Μόνο αυτή αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για όλα τα άλλα.

Διότι πέρα από την αποτελεσματικότητα του κάθε τομέα θα υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στίς κατάλληλες θέσεις να αποφασίζουν και για αυξήσεις και για προσλήψεις και για pass και για ό,τι άλλο.

Σκεφθείτε έναν οργανισμό που από την κορυφή μέχρι τη βάση δουλεύει αξιοκρατικά. Δέν χρειάζονται γνώσεις πυρηνικής φυσικής για να προβλέψει κανείς την αποτελεσματικότητα.

Θα μου πείτε, θα γίνουν λάθη, δέν υπάρχουν εγγυήσεις, δέν θα είναι όλα τέλεια από την αρχή. Όχι, δέν θα είναι. Αλλά αυτός δέν μπορεί να είναι ο λόγος για να μήν ξεκινήσει τίποτα.

Είναι απογοητευτικό, γιατί η νέα κυβέρνηση βρίσκεται στην ιδανική συγκυρία  γι' αυτό, το μόνο που χρειάζεται η χώρα για την Μεγάλη Μεταρρύθμιση.
Έχει αρκετή πλειοψηφία, η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη, η συνδικαλαρία δέν έχει προλάβει ακόμα να κάμει τα κονέ με τους υπουργούς, ακόμη και οι μπαχαλάκηδες απολαμβάνουν τα μπάνια τους στην Ικαρία.
Άλλη τέτοια ευκαιρία δέν θα υπάρξει.

Είναι δύσκολο θέμα. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας δέν θέλει να ακούει για αξιοκρατία. Δέν θέλει αξιολόγηση. Έχει γαλουχηθεί από το κομματικό-πελατειακό κράτος 200+ ετών ευελπιστώντας ο καθένας ξεχωριστά κάποια στιγμή να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Εδώ όμως, ξεχωρίζουν οι Ηγέτες από τους απλούς αρχηγούς - διαχειριστές.

Δέν ξέρω άν ο Μητσοτάκης έχει εντάξει την αξιολόγηση σ' αυτά που "γίνονται και δέν λέγονται", κατά την ρύση του Κ. Καραμανλή (του κανονικού).
Το εύχομαι, αλλά δέν το πολυ-πιστεύω.
Απ' αυτό όμως θα κριθεί όχι μόνο ο ίδιος αλλά και το μέλλον της χώρας γιατί είναι περισσότερο από βέβαιο ότι άλλη ευκαιρία δέν πρόκειται να υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα.
Θα μπορούσαν να δοθούν εκατοντάδες παραδείγματα της αποτελεσματικότητας οργανισμών που κατά τύχη, για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, διαθέτουν κατάλληλη ηγεσία.
Θα ήταν περιττό. Όλοι τα ξέρουμε. Όμως, καιροσκοπικά σκεπτόμενοι τα απαξιώνουμε με ό,τι μας έρθει στο μυαλό...
Κρίμα...