Απάντηση στον Καθηγητή Νίκο Μαραντζίδη

https://www.kathimerini.gr/opinion/561255751/ethismenoi-ston-laikismo-kai-stin-agnoia/

Αντιπαρέρχομαι τον επίλογο του άρθρου του κ. Ν. Μαραντζίδη στην "Κ" της Κυριακής, 7/2/2021, οτι δηλαδή "...το εκκρεμές έχει κινηθεί δεξιά... ...αλλά δέν είναι ανάγκη να γίνουμε και Πολωνία", διότι διάλογος υπό την επήρεια ιδεοληψιών δέν υφίσταται και άν επιχειρηθεί δέν οδηγεί πουθενά.

Για το πρώτο επιχείρημα του κ. Ν.Μ. οτι δηλαδή οι σημερινοί φοιτητές δέν είναι ταραξίες και καταληψίες αλλά είναι ευγενείς, σοβαροί υπερβολικά υπάκουοι, άν και δέν διαθέτω προσωπική εμπειρία για την σημερινή εικόνα, αναρωτιέμαι πώς γίνεται με τόσο ευγενείς φοιτητές οι πανεπιστημιακοί χώροι να παρουσιάζουν το γνωστό χάλι. Άν η απάντηση είναι οτι αυτό παράγεται από μιά μικρή μειοψηφία φοιτητών ή και εξωπανεπιστημιακών, τότε νά ένας καλός λόγος για την ανάγκη αστυνόμευσης. Οι ευγενείς, σοβαροί και υπερβολικά υπάκουοι φοιτητές δέν θα έχουν τίποτα να φοβηθούν. Αντιθέτως.

Λέει ο κ. Μαραντζίδης οτι αυτό που χρειάζεται το πανεπιστήμιο είναι πόροι και ελευθερία. Ως πρός την ελευθερία που χρειάζεται δέν αναφέρει κάτι συγκεκριμένο, κάτι περισσότερο προσδιοριστικό. Αναφέρεται άραγε στην ελευθερία του λόγου όπως αυτή νοείται από (μικρή) μερίδα φοιτητών που λογοκρίνει ομιλητές και καθηγητές κατά το δοκούν και δια της βίας; Κάτι σάν "αστυνομία γνώμης" δηλαδή; Ελπίζω οτι δέν αναφέρεται σ' αυτήν.

Καθ' ό,τι τώρα αφορά τους ζητούμενους πόρους, που καθώς φαίνεται εκεί εντοπίζεται και ο κορμός του άρθρου, αναφέρει οτι έχουμε υπερβολικό αριθμό φοιτητών και μικρό αριθμό διδακτικού προσωπικού.  Καθώς όμως δέν κάνει καμιά αναφορά στα άλλα σκέλη του νομοσχεδίου (βάση εισαγωγής, αιώνιοι φοιτητές) που σκοπούν στη μείωση των φοιτητών, αφήνει να εννοηθεί οτι καλώς εισέρχονται στα πανεπιστήμια σχεδόν με λευκή κόλα και καλώς μπορούν να συνεχίζουν τις σπουδές τους ανενόχλητοι ως την σύνταξη.

Αναρωτιέμαι μετά απ' αυτό άν έχει σταθμίσει το μακροπρόθεσμο εθνικό κόστος αυτής της πρακτικής, δηλαδή της παραγωγής ειδικών επιστημόνων  υπερπολλαπλάσιων των όσων χρειάζεται η χώρα.

Το βιώνουμε αυτό σήμερα.

Είμαστε πρώτοι και με διαφορά σε αναλογία, πχ μηχανικών ή δικηγόρων ανά χίλιους κατοίκους σε ολόκληρη της ΕΕ και τις ΗΠΑ, ίσως και παγκοσμίως.

Η ανεργία αυτών των κλάδων έχει συνέπεια την νομοθέτηση αχρείαστων διαδικασιών εμπλοκής των ειδικοτήτων αυτών σε αδειοδοτήσεις, μεταβιβάσεις κλπ με μοναδικό ουσιαστικό λόγο την μερική έστω απασχόληση του υπερβάλλοντος αυτού πλήθους πανεπιστημιακών αποφοίτων που καθιστά όμως τις διαδικασίες χρονοβόρες, αβέβαιες, δαπανηρές και πολλάκις επισφαλείς. Το αποτέλεσμα είναι καίριες μεταρρυθμίσεις όπως αυτή στην απονομή δικαιοσύνης και στίς μεταβιβάσεις ακινήτων που θα μπορούσαν να προωθήσουν επενδύσεις, να αδυνατούν να γίνουν.

Εδώ πρέπει να προσθέσουμε το εθνικό κόστος της υπερπαραγωγής των ειδικών αυτών που προέρχεται τόσο από το κόστος των σπουδών όσο και από το κόστος της αποχής από την αγορά εργασίας πρίν το 25ο ενίοτε και το 30ο έτος της ηλικίας. Βάλτε εδώ και το κόστος που προκύπτει από το λεγόμενο brain drain, μιά επένδυση δηλαδή που ενώ πληρώνει η χώρα μας, η απόσβεσή της γίνεται σε άλλες χώρες. (Έτσι για να αλαφρύνουμε λίγο, αυτό θυμίζει τον τρόπο που πολλοί έλληνες της Αιγύπτου μπόρεσαν να "βγάλουν" τα χρήματά τους έξω μετά την εθνικοποίηση του Νάσερ. Γύριζαν εκεί κινηματογραφικές ταινίες ελληνικού ενδιαφέροντος πληρώνοντας εκεί τα κόστη, ενώ τα έσοδα εισπράττονταν εδώ από την προβολή των ταινιών...).

Τώρα, άν οι πρυτάνεις είναι "βαρεμένοι" και εργάζονται σκληρά με αυταπάρνηση άνευ αντιστοίχου αμοιβής, δέν το γνωρίζω.

Αυτό που γνωρίζω είναι οτι η απεχθέστατη εικόνα που παρουσιάζει σήμερα ο πανεπιστημιακό χώρος είναι το αποτέλεσμα του έργου τους εδώ και 40 τόσα χρόνια που είχαν την αποκλειστική ευθύνη της φύλαξης.

Όπως έγραψε και ο Πάσχος Μανδραβέλης, εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και εβρέθησαν ελλιπείς.

ΥΓ1: Αυταπάτες διανοουμένων, η Ιστορία έχει πολλές καταγράψει.

ΥΓ2: Οι πρυτάνεις κρίνονται και αυτοί. Δέν βρίσκονται στο απυρόβλητο λόγω της θεσμικής τους θέσεως. Πρυτάνεις, υπήρχαν και επί χούντας.

ΥΓ3: Μερικές, ελάχιστες, στιγμές των ευγενών και υπερβολικά υπάκουων φοιτητών:

• Φοιτητές εμποδίζουν άλλους φοιτητές να δώσουν εξετάσεις (Σεπτ. 2011)
• Φοιτητές εμποδίζουν καθηγητές να ψηφίσουν ((Νοε. 2012)
• Φοιτητές εμποδίζουν καθηγητές να κάνουν μάθημα (Δεκ. 2013)
• Φοιτητές απαγορεύουν στον πρύτανη να μιλήσει (Αύγ. 2014)
• Φοιτητές απαγορεύουν και εμποδίζουν καθηγητή να παραδώσει (Ιούν. 2017)
• Φοιτητές εμποδίζουν την έξοδο καθηγητών από την αίθουσα (Δεκ. 2018)
• Φοιτητές προπηλακίζουν καθηγητή του ΑΠΘ (Μάρτ. 2020)