Αργοστόλι - Οδησσός οδικώς...

Ταξίδι 14 ημερών στην Οδησσό της Ουκρανίας. Μερικές φωτογραφίες πρώτα:

 Βελίκο Τέρνοβο, γενική άποψη με τον ποταμό Γιάντρα και
τίς δύο μεγαλύτερες γέφυρες.

Κεντρικό σημείο στο Βελίκο Τέρνοβο

 Βουκουρέστι.

Πεζόδρομος με "τραπεζάκια έξω" τέλη Οκτωβρίου...

Το κάστρο Peles

Bran Castle.

Το κάστρο του "Κόμη Δράκουλα"

Οι ηλεκτρογεννήτριες που φώτισαν το κάστρο Peles 
τον περασμένο αιώνα, 

λειτουργούν ακόμη...

Οχυρωμένη εκκλησία στο Prejmer

 Οδησσός.

Η πλατεία πάνω από τίς "σκάλες Ποτέμκιν"

Κωστάντζα: Το "Καζίνο"

156 km πρίν την Οδησσό...

Μπραΐλα: Οι Μύλοι Λυκιαρδόπουλου.

Οδησσός: Η Όπερα

Η Όπερα της Οδησσού

Σκάλες Ποτέμκιν

Necebar.

Η Μαύρη Θάλασσα.

Οδησσός: Απογευματινός περίπατος

Οδησσός:
Η Ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Τριάδος

Οδησσός: Οδός Ελλήνων

Πεζοδρόμιο κεντρικού δρόμου στην Οδησσό.

Ο γύρος της Μαύρης Θάλασσας δεν είναι πρακτικά εφικτός λόγω της επικινδυνότητας που έχει η διέλευση μέσω της Αμπχαζίας  (ΒΔ Γεωργία).
Έτσι για να συμπληρώσουμε τον γύρο πού άρχισε το 2010 με το ταξίδι στη Γεωργία, οργανώσαμε, με αντίθετη φορά, ένα ταξίδι ως την Οδησσό της Ουκρανίας.
Το σωστό συμπλήρωμα βέβαια θα έπρεπε να ήταν μέχρι το Novorossiysk  της Ρωσίας, αλλά ο απαιτούμενος χρόνος ήταν δυσανάλογα μεγάλος...
Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Αργοστόλι το Σάββατο, στίς 19 Οκτωβρίου και φθάσαμε αργά το απόγευμα, μέσω Λευκάδας, Πρέβεζας και Εγνατίας Οδού στο Σιδηρόκαστρο.
Το επόμενο πρωΐ περάσαμε τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα του Προμαχώνα και με χαλαρή οδήγηση λίγο μετά το μεσημέρι ήμασταν στο Βελίκο Τέρνοβο ένα μικρό αλλά πολύ γραφικό χωριό στη Βόρεια Βουλγαρία.
Η διαδρομή πρός το Βελίκο Τέρνοβο, μετά τη Σόφια, είναι απολαυστική. Ο δρόμος ελίσσεται σ' ένα καταπράσινο τοπίο δίπλα στον ποταμό Rositsa πρώτα και Γιάντρα κατόπιν.
Το Βελίκο Τέρνοβο αναπτύσσεται στίς πλαγιές των τριών λόφων: Τσάρεβιτς, Τραπέζιτσα και  Σβέτα Γορά. Οι ελιγμοί του ποταμού Γιάντρα ανάμεσα στους τρείς λόφους και γενικότερα στον οικιστικό ιστό του χωριού δημιουργεί ένα θαυμάσιο περιβάλλον.
Το χωριό μαζί με την γύρω περιοχή θα μπορούσε από μόνο του να αποτελεί προορισμό ολιγοήμερων διακοπών.
Συνεχίζοντας την επομένη περάσαμε τα ΒουλγαροΡουμανικά σύνορα ( που ορίζονται από τον μεγαλοπρεπή Δούναβη ) μέσω της ιστορικής γέφυρας, κοντά στο Ruse, και νωρίς-νωρίς φθάσαμε στο Βουκουρέστι.
Αυτό που χαρακτηρίζει την πόλη του Βουκουρεστίου είναι η ρυμοτομία της. Φαρδείς δρόμοι, με  μεγάλα και άνετα πεζοδρόμια, ποδηλατόδρομοι και άφθονο πράσινο. Αρκετά τα ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικώς κτίρια, όσα τουλάχιστον απέμειναν από την "αναγέννηση" του Τσαουσέσκου, ενώ η καθαριότητα στους δημόσιους χώρους είναι μάλλον μέτρια. Η μετακίνηση με τίς αστικές συγκοινωνίες της πόλης ( μετρό, τράμ, λεωφορεία ) είναι εξυπηρετική και φθηνή.
Με αφετηρία το Βουκουρέστι επισκεφθήκαμε το Κάστρο Πέλες  (Peles Castle), ένα πανέμορφο κτίριο κτισμένο σε ένα θαυμάσιο περιβάλλον κοντά στην πόλη Sinaia, ήταν το πρώτο κάστρο στην Ευρώπη που ηλεκτροφωτίσθηκε. Οι αρχικές γεννήτριες υπάρχουν ακόμη και λειτουργούν !
Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος του κάστρου ήταν κλειστό λόγω συντηρήσεων.
Επισκεφθήκαμε ακόμη την οχυρωμένη εκκλησία στο Prejmer που αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO  (υπάρχουν αρκετές αυτού του τύπου στην ευρύτερη περιοχή), και το κάστρο Μπράν ( Bran Castle, 26 km ΝοτιοΔυτικά του Brasov ), γνωστό από τον Κόμη Δράκουλα, άν και καμία σχέση! Ωστόσο ο μύθος βοήθησε να αναπτυχθούν άπειρες δραστηριότητες στα πέριξ σχετικές με τον εν λόγω Κόμη...
Την άλλη μέρα διανυκτερεύσαμε στο Galati μιά ωραία και καθαρή και αρκετά τουριστική πόλη με ενδιαφέροντα ιστορικά κτίρια, κτισμένη στις όχθες του Δούναβη, κοντά στα σύνορα της Μολδαβίας μιας και την επομένη ο δρόμος θα ήταν μακρύς και δύσκολος...
Η διαδρομή Βουκουρέστι - Galati είναι μια ατέλειωτη -μα ατέλειωτη!!!- πεδιάδα που όμοιά της δεν νομίζω να υπάρχει. Στρέφεις το βλέμμα σου κατά 360 μοίρες και το μόνο που βλέπεις στον ορίζοντα είναι το πράσινο που χάνεται...
Το πέρασμα από την Ρουμανία στην Ουκρανία γίνεται μέσω μιάς μικρής διαδρομής 2 km περίπου μέσα από το έδαφος της Μολδαβίας, με καθεστώς "τράνζιτ".
Ο συνοριακός σταθμός Ρουμανίας-Μολδαβίας είναι στο Giourgioulesti ενώ της Ουκρανίας με την Μολδαβία στο Reni.
Στα σύνορα αυτά επικρατούν τριτοκοσμικές συνθήκες. Άν και η κίνηση είναι ελάχιστη το πέρασμά τους μπορεί να διαρκέσει 3 ώρες ( όπως συνέβη σε μας ) ή και περισσότερο... Τέσσερις - πέντε διαφορετικοί υπάλληλοι ελέγχουν τις αποσκευές ξανά και ξανά, το αυτοκίνητο ξανά και ξανά, ( ως και τους αριθμούς της μηχανής να ψάχνουν ώρες να βρούν που είναι ), μετά συμπληρώνεις χαρτιά, πολλά χαρτιά, ακατανόητα τα περισσότερα, και μετά πάλι έλεγχοι και άλλα χαρτιά, η δε συνεννόηση στη νοηματική για όποιον δεν έχει την τύχη να μιλά ρωσικά.
Φυσικά αυτό δεν γίνεται για όλους. Η διαφθορά που κληρονομήθηκε από το σοβιετικό καθεστώς είναι παραπάνω από εμφανής. Μ' άλλα λόγια όσοι είναι εθισμένοι στο "φακελάκι" εκεί θα νιώσουν σα στο σπίτι τους...
Σημειωτέον, για όσους ενδιαφέρονται, την μικρή αυτή «τράνζιτ» διαδρομή δεν μπορεί να την διασχίσει κάποιος πεζός. Μόνο με αυτοκίνητο ή μηχανή. Για τους πεζούς υπάρχουν οι γνωστές Μαρσρούτκες.
Με τούτα και με 'κείνα περασμένο μεσημέρι πλέον πήραμε τον δρόμο για Οδησσό.
Οι δρόμοι της Ουκρανίας, στην περιοχή αυτή τουλάχιστον, είναι πολύ κακοί, γεμάτοι λακκούβες. Σε μερικά τμήματά τους μάλιστα οι λακκούβες είναι τόσο πολλές και τόσο μεγάλες που για την διέλευση των αυτοκινήτων έχουν δημιουργηθεί αυθαίρετοι παράλληλοι παρακαμτήριοι μέσα από τα παρακείμενα χωράφια.
Δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε χάρτη της Ουκρανίας και αυτό μας προξένησε πρόσθετη καθυστέρηση γιατί οι χάρτες του GPS προφανώς ήταν ελλιπώς ενημερωμένοι. ( Αυτό βέβαια το έλεγε η Garmin αλλά εμείς... ).
Έτσι δυό φορές "ξεστρατήσαμε" και χάσαμε περίπου συνολικά μιά ώρα.
Στην Οδησσό φθάσαμε αφού είχε νυχτώσει για τα καλά. Το ξενοδοχείο μας δεν ήταν στην ιστορική πόλη και για την διαδρομή μέχρι εκεί με το tram ή με τη marshrutka χρειαζόταν περίπου μιά ώρα.
Δυό μέρες είναι αρκετές για να εξερευνήσει κανείς την ιστορική πόλη, από τίς σκάλες "Ποτέμκιν" μέχρι το Μουσείο της Φιλικής Εταιρείας.
Μάρτυρας της ακμής του Ελληνισμού στην πόλη, είναι η ονομασία ενός από τους τρείς κεντρικότερους δρόμους της Οδησσού ως «Οδός Ελλήνων».
Τα τελευταία χρόνια κατασκευάσθηκε στην πόλη από ελληνική κατασκευαστική εταιρεία, ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο που φέρει το όνομα «Αθηνά».
Η Οδησσός είναι ωραία πόλη κτισμένη σε θαυμάσια τοποθεσία. Θα μπορούσε να είναι κόσμημα της Ευρώπης άν δεν είχε υποστεί την σοβιετική βαρβαρότητα πρώτα και την καπιταλιστική λαιμαργία ύστερα.
Πανέμορφα ιστορικά κτίρια επισκευάζονται όπως - όπως μ' ένα πασάλειμμα μπογιάς από "επενδυτές" που τοποθετούν εκεί τα μαύρα χρήματα που απέκτησαν ξεπουλώντας τον σοβιετικό στόλο...
Στην Οδησσό όπως και σε όλη την Ουκρανία είναι εμφανές το τεράστιο άνοιγμα της οικονομικής ψαλίδας. Απόλυτη ένδεια και υπέρμετρος πλούτος. Στην Ουκρανία μετά πάσης βεβαιότητος κυκλοφορούν τα περισσότερα Καγιέν από οποιαδήποτε άλλη χώρα την ίδια στιγμή που ο δημόσιος χώρος είναι εντελώς εγκαταλελειμμένος. Δρόμοι με λακκούβες, συγκοινωνίες που αναφέρονται στον προ-περασμένο αιώνα, δημόσιες υπηρεσίες διεφθαρμένες ( τελωνείο συνόρων ) ή ανύπαρκτες. (Η μόνη φορά που συναντήσαμε αστυνομία ήταν λίγο μετά τα σύνορα. Δυό αστυνομικοί κρυμμένοι πίσω απο έναν θάμνο προσπαθούσαν μ' ένα εργαλείο να μετρήσουν την ταχύτητα των αυτοκινήτων στο μοναδικό τμήμα του δρόμου χωρίς λακκούβες).
Η αστική συγκοινωνία γίνεται με μαρσρούτκες και τράμ. Τα τράμ τα οδηγούν σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες ενώ έχουν και εισπράκτορα, πάλι γυναίκα. Ευγενικές και εξυπηρετικές στο βαθμό που μπορείς να συνεννοηθείς.
Επιστρέφοντας αργά το βράδυ στο ξενοδοχείο, -είχαμε μείνει οι μοναδικοί επιβάτες- το "πλήρωμα" του τράμ αποφάσισε να κάνει ειδική διαδρομή ( !!! ) για να μας αφήσει κοντά στο ξενοδοχείο !!!
Μεγάλο πρόβλημα σε όλη την Ουκρανία είναι η γλώσσα. Είναι αδύνατον να βρείς πληροφορίες άν δεν μιλάς ρωσικά. Η αλήθεια είναι οτι στην Οδησσό βλέπει κανείς πολλές σχολές για εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας αλλά προφανώς δεν είναι αρκετές.
Με στόχο να φθάσουμε πρίν νυχτώσει στο Reni ( σύνορα Ουκρανίας - Μολδαβίας ) ξεκινήσαμε νωρίς το πρωΐ από την Οδησσό με ενδιάμεσο σταθμό το Βίλκοβο.
Το Βίλκοβο είναι ένα μικρό χωριό στη βόρεια πλευρά του Δέλτα του Δούναβη το οποίο διαρρέεται από μικρά κανάλια που συνδέονται με το ποτάμι σ' έναν ιδιαίτερο σχηματισμό. Αποκαλείται πολλάκις "Βενετία της Ουκρανίας" άν και ο όρος δεν είναι δημοφιλής στην ουκρανική νεολαία απ' ότι διαπιστώσαμε.
Τα μικρά κανάλια που εισχωρούν στην ξηρά ανάμεσα από τα σπίτια του χωριού δεν συντηρούνται με αποτέλεσμα πολλά να είναι χορταριασμένα ή μπαζωμένα και χωρίς νερό.
Παρ' όλα αυτά επειδή είναι το μοναδικό παρόχθιο χωριό της Ουκρανίας στην ευρύτερη περιοχή αποτελεί αφετηρία εξερεύνησης του Δέλτα του Δούναβη με μισθωμένα πλοιάρια.
Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν φθάσαμε στο Reni στα σύνορα της Μολδαβίας, όπου και επαναλήφθηκε το γνωστό έργο. Τώρα σταθήκαμε κάπως τυχεροί γιατί μας βοήθησε αποτελεσματικά στίς συνεννοήσεις ένας Βούλγαρος μηχανικός που έχοντας πρόσφατα επισκεφθεί την Κεφαλονιά για διακοπές αναγνώρισε τις πινακίδες κυκλοφορίας του αυτοκινήτου και πιάσαμε κουβέντα. Πολύτιμη η βοήθειά του. Η φιλία μας επισφραγίσθηκε με ένα μπουκάλι νερό του Καυκάσου που μας δώρισε. (Εργαζόταν στην ρωσική περιοχή του Καυκάσου και επιστρέφοντας είχε μερικά μπουκάλια νερό μαζί του «...καλύτερο από αυτό του Borjomi της Γεωργίας», όπως μας είπε... ).
Ήταν περασμένες 9 μμ όταν φθάσαμε στο ξενοδοχείο στην Βραΐλα της Ρουμανίας.
Το επόμενο πρωΐ πρίν φύγουμε κάναμε μιά βόλτα στην πόλη της Βραΐλα. Παλαιά πόλη με τα ίχνη του ελληνισμού του περασμένου αιώνα να είναι μάρτυρες της ακμής της περιοχής. Σειρά βιομηχανικών κτισμάτων, μεταξύ των οποίων οι Μύλοι Λικιαρδόπουλου, οι μεγαλύτεροι της Ευρώπης στην εποχή τους, μένουν εγκαταλελειμμένα στην τύχη τους.
Βγαίνοντας από την Βραΐλα διαβήκαμε τον Δούναβη μ’ ένα μικρό πλοιάριο, κάτι σαν σχεδία, περνώντας απέναντι στο Smardan και πήραμε τον δρόμο πρός την Tulcea, μια πολή όμορφη παραδουνάβια πόλη όπου κάναμε μια ολιγόωρη στάση.
Μεταξύ άλλων επισκεφθήκαμε το μοναδικό υπάρχον πολεμικό ποταμόπλοιο το οποίο ο Κάπταιν Gheorghe Avadanei έχει μετατρέψει σε μουσείο, με αξιοζήλευτο μεράκι.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας για τη Κωστάντζα όπου και θα διανυκτερεύαμε. Φθάσαμε νωρίς. Μείναμε σ' ένα ωραίο ξενοδοχείο, πάνω στη θάλασσα στο παλαιό ιστορικό κέντρο της πόλης το οποίο όμως ήταν σκαμμένο απ' άκρου εις άκρον λόγω των έργων αναμόρφωσης.
Κάναμε μια ενδιαφέρουσα βόλτα στην πόλη και επισκεφθήκαμε ένα πολύ αξιόλογο ενυδρείο που βρίσκεται κοντά στο "Καζίνο", στο οποίο βλέπουμε μεταξύ άλλων μερικά σπάνια είδη ψαριών που έχουν πλέον εξαφανισθεί.
Συνεχίζοντας νότια την επομένη περάσαμε τα ρουμανοβουλγαρικά σύνορα και φθάσαμε λίγο μετά το μεσημέρι στο Necebar μια μικρή ιστορική πόλη της Βουλγαρίας στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας. Η παλαιά ιστορική πόλη, όπου διανυκτερεύσαμε, είναι σάν ένα μικρό νησάκι που συνδέεται με τη στεριά με μιά στενή λωρίδα γής, απ’ όπου διέρχεται και ο δρόμος προσπέλασης-σύνδεσης με τη υπόλοιπη νέα πόλη. Πολύ όμορφο, γραφικό και καθαρό χωριό –άκρως τουριστικό φυσικά!
Από το Necebar, την άλλη μέρα, βάλαμε πλώρη κατ' ευθείαν για την Ελλάδα μέσω Βάρνας, Burgas, Stara Zagora, Ορμένιο και καταλήξαμε αργά το απόγευμα στην Κομοτηνή.
Την επομένη μέσω Εγνατίας, Ρίο-Αντίρριο, Πάτρας φθάσαμε στην Κυλλήνη όπου και επιβιβασθήκαμε στο πλοίο της επιστροφής για Κεφαλονιά.