Φώς στο βάθος του τούνελ...

«Μονάκριβη γιαγιά μου. Πόσο θα ήθελα να είμαι στην αγκαλιά σου, όπως παλιά, να μου τραγουδάς σέρβικα νανουρίσματα. Πρέπει όμως να κάνουμε πρώτα υπομονή και μετά να κάνουμε και οικονομία για να μαζέψουμε γρηγορότερα τα λεφτά για να γυρίσουμε στη Σερβία. Ο κύριος λόγος που θέλω να γυρίσω στο σπίτι είναι η συμπεριφορά των άλλων. Στο σχολείο δεν έχω κάνει ακόμη φίλους. Μου συμπεριφέρονται λες και δεν υπάρχω. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μου μέρα σε αυτό το φριχτό σχολείο. Η δασκάλα με σύστησε στα υπόλοιπα παιδιά, λέγοντας πως είμαι «οικονομικός μετανάστης». Ολα τα παιδιά λύθηκαν στα γέλια. Ξέρω όμως τι φταίει που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο ο ένας στον άλλον. Φταίνε αυτά τα ανόητα σύνορα ανάμεσα στα κράτη. Τα σύνορα θα έπρεπε να ενώνουν χώρες και πολιτισμούς κι όχι να χωρίζουν ανθρώπους».
Το απόσπασμα προέρχεται από γράμμα που υπογράφει η δωδεκάχρονη Σνεζάνα από τη Σερβία, η οποία ζει με την οικογένειά της τη γεμάτη στερήσεις ζωή των οικονομικών μεταναστών στη Θεσσαλονίκη.

Στην πραγματικότητα, η «Σνεζάνα» είναι η Ελληνίδα Ιωάννα Τσάνη, μαθήτρια της Στ΄ τάξης του 11ου Δημοτικού Σχολείου Γιαννιτσών Πέλλας, που με την ιστορία, μπαίνοντας στη θέση μιας συνομήλικής της μετανάστριας, μετείχε σε διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Ρατσισμός και ξενοφοβία» και κέρδισε το πρώτο βραβείο.

Παρά την προσπάθεια των ταγών της εκπαίδευσης, το φώς υπάρχει !