Η κυρία Μαρία Δεναξά

Την κυρία Μαρία Δεναξά δεν την γνωρίζω προσωπικώς.
Ούτε εκείνη εμένα.
Είναι δημοσιογράφος, εγκατεστημένη μάλλον στην Γαλλία και δημοσιεύει τακτικά κείμενα και σχόλια στο twitter.
Απ' τα γραπτά της διαπιστώνει κανείς ότι εμφορείται από αριστερή, κομμουνιστική μάλλον ιδεολογία.

Δέν συμφωνώ με τις ιδέες της αλλά διαβάζω τα κείμενά της από ενδιαφέρον για τα επιχειρήματά της, άν και τέτοια σπανίως αναφέρονται.

Πριν λίγες μέρες είχε σχολιάσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στα συστήματα πληροφορικής της Μικροσόφτ λέγοντας κατ' ουσίαν ότι επρόκειτο για μία πλεκτάνη του Μπίλ Γκέϊτς μαζί με τον Μπάϊντεν, τους Ρώσσους, τους Εβραίους και δεν ξέρω ποιους άλλους.

Άν και σχεδόν ποτέ δεν σχολιάζω κείμενα δημοσιογράφων ή άλλων δημοσιολογούντων, στην προκειμένη περίπτωση δεν μπόρεσα να αποφύγω ένα σχόλιο του τύπου «Δηλαδή, να υπάρξει ένα τεχνικό πρόβλημα στον υπερ-πολύπλοκο κόσμο της πληροφορικής, το αποκλείουμε, άν κατάλαβα καλά;;;»

Αυτό έγραψα.

Ούτε πρόσβαλα κανέναν ούτε έβρισα κανέναν.

Κι όμως: Η κυρία Δεναξά μου απαγόρευσε να διαβάζω τα κείμενά της στο twitter. Κατά την ορολογία του διαδικτύου με μπλόκαρε.

Μικρό το κακό θα μου πείτε.

Ναί, σίγουρα. Εξ' άλλου χρειάζεται αρκετό απόθεμα ψυχικής ηρεμίας για να διαβάζει κανείς τα κείμενα της κυρίας Δεναξά.

Όμως αξίζει να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα από την ενέργεια αυτή.

Κατ αρχήν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό γιατί όπως είπα ούτε έχω βρίσει ποτέ κανέναν ούτε έχω προσβάλει ποτέ κανέναν, αλλά αντιθέτως είμαι διακριτικός και φέρομαι ευγενικά σε όλους.
Εν συνεχεία θα προσπαθήσω να μπώ στο μυαλό της κυρίας Δεναξά για να ερμηνεύσω την ενέργειά της.
Λογικά, όταν κάποιος δημοσιεύει κείμενα και απόψεις στόχο έχει μεταξύ άλλων να επικοινωνήσει και με ανθρώπους που δεν ασπάζονται τις ίδιες ιδέες προσπαθώντας να τους πείσει κι αυτούς για την ορθότητα των απόψεών του.
Όμως εδώ συνέβη το περίεργο η κυρία Δεναξά να μήν θέλει να διαβάζουν τα κείμενά της οι διαφωνούντες. Ακόμη κι’ άν η διαφωνία, όπως εν προκειμένω, έχει διατυπωθεί με πλάγιο και ήπιο τρόπο.
Άρα λοιπόν τί επιδιώκει με τον τρόπο αυτό η κυρία Δεναξά;;
Το μόνο συμπέρασμα από την ενέργειά της αυτή είναι ότι θέλει τα κείμενά της να διαβάζονται μόνο από τους «οπαδούς» της οι οποίοι με ουρανομήκη «Ουράάά...» να σηκώνουν σκόνη στην κερκίδα...

Κάτι σάν Κιμ-Γιόνγκ-Ούν δηλαδή.

Ο ορισμός της προπαγάνδας. Το οξυγόνο των κομμουνιστών.

Άν ο Νίκος Ζαχαριάδης και οι σύντροφοί του μπορούσαν να ακούν την κυρία Δεναξά θα χαιρόταν η ψυχούλα τους βλέποντας τα έργα των άξιων πολιτικών απογόνων τους...

Le Paradox

Παρακολουθώντας, έστω τυχαία, αποσπάσματα από συνεντεύξεις διαφόρων εκπροσώπων του μετώπου της Λεπέν στα γαλλικά ΜΕ διαπιστώνουμε αβίαστα ότι στο μοναδικό θέμα που δέν βρίσκουν αντίλογο (είναι χαρακτηριστική η αμηχανία των δημοσιογράφων ή των αντιπάλων τους), είναι το μεταναστευτικό ζήτημα.
Ούτε στην οικονομία ούτε στην εξωτερική πολιτική ούτε στα κοινωνικά θέματα έχουν ο,τιδήποτε σοβαρό να πούν. 
Εκ τούτου, επίσης αβίαστα συνάγεται ότι ο μόνος λόγος της μεγάλης αύξησης της εκλογικής δύναμής τους είναι όλα τα σχετικά με το μεταναστευτικό.
Και ερχόμαστε τώρα στο παράδοξο:
Λέγεται επισήμως ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει επειγόντως ανάγκη εργατικών χεριών που υπολογίζεται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες.
Ιστορικά γνωρίζουμε ότι όλες οι μεγάλες οικονομίες αναζήτησαν μετανάστες από άλλες χώρες προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Θα μπορούσε κάλλιστα με τις ίδιες γνωστές διαδικασίες οι χώρες της Ευρώπης που χρειάζονται εργατικά χέρια να τα αναζητήσουν όπως γινόταν και στο παρελθόν.
Αυτό το εργατικό δυναμικό, προερχόμενο δηλαδή από νόμιμη και προγραμματισμένη μετανάστευση θα είχε προφανώς τα ίδια δικαιώματα στην εργασία με το εγχώριο δυναμικό μιάς και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι στην Ε.Ε. τα εργατικά δικαιώματα -γενικώς- πληρούνται.
Τί γίνεται όμως όταν το εργατικό δυναμικό αποτελείται από λαθρομετανάστες που έχουν έρθει κακήν κακώς στο ευρωπαϊκό έδαφος;;
Δέν χρειάζονται γνώσεις πυρηνικής φυσικής για να δούμε την διαφορά: Εργατικό δυναμικό "χωρίς χαρτιά", ευάλωτο στα γούστα του κάθε εργοδότη (να μήν ξεχνάμε ούτε το "ελληνικό θαύμα" των ολυμπιακών έργων με τους κατατρεγμένους Αλβανούς μετανάστες, ούτε τους Πακιστανούς φραουλοσυλλέκτες της Ηλείας) είναι απλά φθηνό και αναλώσιμο.
Η Αριστερά "εξ ορισμού" θα λέγαμε, υπερασπίζεται τα δίκαια των πιο αδύναμων εργατικών ομάδων, και καλά κάνει.
Εδώ όμως έχουμε το εξής παράδοξο:
Αντί η Αριστερά να πρωτοστατεί στην εξάλειψη της παράνομης μετανάστευσης που είναι ταυτόσημη με την άγρια εκμετάλλευση των εργατών, και στην υπεράσπιση της νόμιμης και οργανωμένης, βρίσκεται στα κάγκελα για "ανοιχτά σύνορα".
Η αλήθεια είναι ότι από το 1990 και μετά οι σύντροφοι βρίσκονται σε βέρτιγκο.
Πρέπει όμως να συνέλθουν γρήγορα, να αφήσουν τίς ονειρώξεις του κόκκινου Οκτώβρη (Οχτώβρη κατά το κόμ-ίλ-φώ λανγκάζ) και να δούν τα προβλήματα της εποχής που ζούμε πρίν να είναι πολύ αργά.