Το παρελθόν που αντέχει

( της Μαρίας Κατσουνάκη )

( είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στον Θεόδωρο Πάγκαλο ( "όλοι μαζί τα φάγαμε" ) και σε πολλούς νεόκοπους τιμητές της Δημοκρατίας ( και του life style )  που κάθε βράδυ στα παραθυρόφυλλα εξορκίζουν την Χρυσή Αυγή... )

Αν η εικόνα του ελληνικού Κοινοβουλίου είναι αυτή που μεταφέρουν νεοεκλεγέντες βουλευτές, τότε λίγο οφείλει να μας απασχολεί η βιωσιμότητα του χρέους. Γιατί, όπως και να έχει, δύσκολα θα επιβιώσει μια χώρα στη νέα οικονομικοκοινωνική συνθήκη εάν εκείνοι που εκπροσωπούν τη δημοκρατία της αρνούνται να προχωρήσουν στην πρώτη και βασική διαρθρωτική αλλαγή: να σταματήσουν το ρουσφέτι. «Τα σημειώματα πάνε κι έρχονται, ενώ οι εκπρόσωποι σωματείων και συνδικάτων ξημεροβραδιάζονται στα γραφεία των βουλευτών», μεταφέρει ο νεοεκλεγείς, απορώντας μάλιστα πότε αυτοί οι άνθρωποι εργάζονται.

Από την άλλη, βέβαια, «οι επαφές» για την προώθηση των αιτημάτων είναι μια πλήρης απασχόληση. Ωράριο κανονικό. Οι αντοχές του πελατειακού συστήματος, δε, είναι τόσο εδραιωμένες και ενισχυμένες, που καμία κρίση όσο βάθος κι αν έχει δεν μπορεί να ξεχερσώσει. Ο βουλευτής θεωρεί βασική υποχρέωσή του να εξυπηρετεί, κατά βάση ψηφοφόρους του, ή να διαμεσολαβεί ανάμεσα σε φορείς και στο κράτος, ώστε να διευκολύνει διαδικασίες.

Δεν μπορεί να καλούνται οι πολίτες της χώρας να αλλάξουν τρόπο ζωής, να αναπροσαρμόσουν τα δεδομένα της καθημερινότητάς τους, να αναθεωρήσουν συνήθειες (δεν σημαίνει πάντα κακές ή επιβλαβείς για την οικονομία) και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί τους να εξακολουθούν να βιώνουν την πραγματικότητα μιας άλλης, προηγούμενης εποχής. Να απολαμβάνουν προνόμια, ειδικά επιδόματα και να ασκούν αλώβητη την εξουσία της συναλλαγής.

Ποιοι έξωθεν μηχανισμοί παρακολούθησης θα μπορέσουν να αποδώσουν όταν το σύστημα πάσχει εσωτερικά, στα σωθικά του; Οταν οι ίδιοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους στα τηλεοπτικά πάνελ υπέρ της ανάγκης να ξεριζωθεί το πελατειακό κράτος, επιστρέφουν στη Βουλή για να το τροφοδοτήσουν, τότε η αγωνία για την εκταμίευση της επόμενης δόσης δεν είναι παρά μια παραπλανητική ταλαιπωρία.

Δεν αρκεί η «θύελλα αντιδράσεων» από τα πολιτικά κόμματα για να αναδιπλωθεί η Χρυσή Αυγή ή να γίνει αντιληπτή η νοσηρότητα της συμπεριφοράς της. Μόνον όταν το κράτος αναλάβει τον ρόλο του και το πολιτικό προσωπικό έρθει αντιμέτωπο με τον εαυτό του, με ό,τι έως σήμερα αποτελούσε πηγή διεφθαρμένης εξουσίας, θα παροπλιστεί η χρυσαυγίτικη βία. Γιατί τα αλλοιωμένα χαρακτηριστικά του Ηλ. Κασιδιάρη μπροστά στον αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ., στα επεισόδια της Κρήτης, την περασμένη Κυριακή, δεν είναι αντιδράσεις κάποιου σαλού που χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης και φροντίδας. Είναι η επίσημη εμφάνιση του εξαμβλωματικού μορφώματος, μέρος ενός συστήματος, που γεννήθηκε στους διάδρομους και στα γραφεία της Βουλής και των υπουργείων. Ανδρώθηκε στην κοινωνία και τώρα διεκδικεί όλο και περισσότερο χώρο.