Ο Άκης και οι Άλλοι...

( Από άρθρο του Άγγελου Στάγκου )
( Οι υπογραμμίσεις και οι σημειώσεις, δικές μου. )
......
Ο Τσοχατζόπουλος φαίνεται ότι «έφαγε» πολλά εκατομμύρια, αλλά δεν ξέρουμε ακριβώς πόσα, οι πονηροί συμπολίτες υπολογίζεται ότι κόστιζαν στο κράτος 750-850 εκατομμύρια τον χρόνο όλοι μαζί, επί σειρά ετών. ( σημ.: μόνο από τις συντάξεις - μαϊμού ! )
Σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη στη χώρα μας, ο Ακης Τσοχατζόπουλος είναι άξιο τέκνο μιας φαύλης και διεφθαρμένης πολιτικής τάξης που ευθύνεται απόλυτα για τα σημερινά δεινά. Κατά την ίδια αντίληψη όμως, οι 200.000 δεν έκαναν και τίποτα σπουδαίο. Ενα μηνιάτικο «κονομούσαν» για να περνάνε οι άνθρωποι…
.......
Άλλωστε, θα ήταν υπερβολικό και άδικο να τεθεί το ερώτημα αν ο Τσοχατζόπουλος είναι ο εκπρόσωπος της διεφθαρμένης ελληνικής πολιτικής τάξης, μήπως οι λεγάμενοι εκπροσωπούν τη διεφθαρμένη κοινωνία μας; ( σημ.: Σωπάτε καλέ! Οι ελληνάρες, που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους; Οι εθνικά υπερήφανοι; Ο καλύτερος και ωραιότερος λαός της γής; Αυτοί οι ανιδιοτελείς; Άαα πα - πα... )
.......
Κατά μία άποψη πάντως, για το γεγονός ότι 200.000 συνέλληνες έκλεβαν το κράτος -και επομένως τους υπόλοιπους συμπατριώτες τους- χωρίς να φοβούνται την κοινωνική κατακραυγή και ακόμη περισσότερο, χωρίς να φοβούνται την τιμωρία αν τους έπιαναν, οφείλεται σε δύο πράγματα: στο γεγονός ότι δεν υπήρχε κανένας έλεγχος και στο ότι οι ταγοί της κοινωνίας έδιναν το κακό παράδειγμα. Αναμφίβολα, η συγκεκριμένη άποψη εξηγεί σε ένα βαθμό το φαινόμενο, αλλά όχι τελείως. Η συνολική εξήγηση όμως έχει και άλλες παραμέτρους, ιστορικές και κοινωνικές. Κατά την ορθή επισήμανση των Θ. Βερέμη και Γ. Κολιόπουλου στο βιβλίο τους «Ελλάς - Η σύγχρονη συνέχεια» οι τέσσερις κυρίαρχες τάξεις του νεοσύστατου κράτους ήταν ο ανώτερος κλήρος, οι κοτζαμπάσηδες, οι φαναριώτες και οι αρματωλοί, όλοι τους συνηθισμένοι να κερδίζουν τις θέσεις τους δωροδοκώντας τους Οθωμανούς αξιωματούχους και φυσικά αυτές τις συνήθειές τους επέβαλαν και στη συνέχεια, με τη βοήθεια της αθάνατης «κλεφτουριάς» που συνδύαζε την παλικαριά με τη ληστεία και την αδιαφορία για τους νόμους.
Οι συγκεκριμένες καταβολές συνέβαλαν στην εδραίωση της αντίληψης ότι η λεηλασία του κράτους είναι αποδεκτή. Είναι γνωστά τα λόγια και οι πράξεις ηρωικών αγωνιστών που επιβεβαιώνουν τη θεωρία τους περί της χρησιμότητας του κράτους. Οτι δηλαδή βρίσκεται για να μοιράζει λεφτά. Με αυτή ακριβώς την έννοια, αντιμετωπίστηκε το κράτος σε όλη τη διαδρομή από τη σύστασή του μέχρι σήμερα, τόσο από την πολιτική τάξη, όσο και από τους δημόσιους λειτουργούς, τους επιχειρηματίες και τον απλό κόσμο. Σαν ένα απρόσωπο και άυλο σύστημα που έχει τον τρόπο να βρίσκει λεφτά και είναι κοινωνικά επιτρεπτό, να το εκμεταλλεύονται, να το κλέβουν, να το λεηλατούν και ταυτόχρονα να του λένε ψέματα και να το καταγγέλλουν.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_28/04/2012_439759