Γιουχαϊσματα...

Πολύς λόγος γίνεται φέτος για τη συμπεριφορά των θεατών στο φεστιβάλ Επιδαύρου.
Πρέπει ή δεν πρέπει να γιουχάρουν μια παράσταση που δεν τους αρέσει;
Εκφράζονται πολλές απόψεις που θίγουν πολλές πτυχές του ζητήματος, όλες ενδιαφέρουσες.
Δεν είδα όμως μέχρι τώρα κάποια προσπάθεια να δοθεί απάντηση στο ερώτημα τί είδους, τέλος πάντων, θέατρο είναι η Επίδαυρος;
Ποιά κατηγορία θεατών κατακλύζει κάθε ΠαρασκευοΣάββατο τον χώρο;
Κατ' αρχήν μιά παράσταση μπορεί ν' αρέσει ή να μην αρέσει σε λίγους ή περισσότερους θεατές.
Οι δυσαρεστημένεοι θεατές οφείλουν να αποδοκιμάσουν τους συντελεστές της παράστασης στο τέλος. Δηλαδή σιωπώντας και μή χειροκροτώντας ακόμη ίσως και γιουχάροντας.
Όχι όμως μεσούσης της παράστασης διότι δεν έχουν ακόμη γνώση του συνόλου του έργου ώστε να μπορούν να διαμορφώσουν κρίση, διότι δεν έχουν δικαίωμα να εμποδίζουν τούς άλλους θεατές που πιθανόν παρακολουθούν με ενδιαφέρον, και διότι με την πράξη αυτή προσβάλουν τους ηθοποιούς που προσπαθούν στο μέτρο των ικανοτήτων τους να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη.

Λέγεται συχνά οτι αν δεν υπήρχε ο Κούν θα βλέπαμε αρχαίο δράμα αποκλειστικά με χλαμύδες.
Σωστό.
Όμως ο Κούν κατείχε το "κλειδί" εκείνο που χρειάζεται για να μπορέσει το νέο και το επαναστατικό να το μεταδώσει στον θεατή του.
Η Επίδαυρος δεν είναι πειραματική σκηνή με μερικές δεκάδες "ψαγμένους" θεατές.
Είναι ένα μεγάλο λαϊκό θέατρο 10000+ θεατών κάθε κατηγορίας.
Αυτό το κοινό πρέπει ο σκηνοθέτης να μπορέσει να συγκινήσει μεταδίδοντας το μήνυμα του αρχαίου δράματος "μπολιασμένο", πιθανόν, με το το νέο με την άποψή του τέλος πάντων, χωρίς όμως να χάνεται το διαχρονικό και οικουμενικό στοιχείο που καθιστά το αρχαίο ελληνικό δράμα μοναδικό στον κόσμο.
Δεν είναι εύκολο έργο.
Από πολλούς που δοκιμάζουν, λίγοι επιτυγχάνουν.

Δυό λόγια για τους κατά Γκότσεφ "Πέρσες":
Έξυπνη σκηνοθεσία, ευρηματικό και τέλειο το σκηνικό για το χώρο της Επιδαύρου, άψογη ερμηνεία, εκπληκτική η "προσθήκη" της Λένας Κιτσοπούλου.
Ενώ η αρχή του έργου ήταν άκρως συγκινησιακή και για αρκετή ώρα οι θεατές είχαν απορροφηθεί ( ήταν φανερό ) - πράγματι υπήρχε "δίαυλος" επικοινωνίας κοίλου - σκηνής, αργότερα αυτό ανετράπη.
Το έργο έκαμε μια τεράστια "κοιλιά" που είναι ανεπίτρεπτη για ένα μεγάλο λαϊκό θέατρο.
Το οικουμενικό μήνυμα της Αισχύλιας τραγωδίας έπρεπε να βρεί τρόπο να το μεταδώσει ο σκηνοθέτης στο συγκεκριμένο κοινό και όχι στο κοινό μιάς πειραματικής σκηνής.
( a propos που αναφερόμαστε σε μή έλληνες σκηνοθέτες, ο Πήτερ Στάϊν είχε βρεί αυτόν τον τρόπο. )