Το Πολυτεχνείο Ζεί ?

« ΟΔΟΣ ΗΡΩΩΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 2008 »

Όταν ρώτησαν τον Τσού-Εν-Λάϊ την γνώμη του για το πώς επηρέασε τον κόσμο η γαλλική επανάσταση, απήντησε οτι είναι πολύ νωρίς για να μπορούμε να εκτιμήσουμε τις επιπτώσεις.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν είναι βέβαια του βεληνεκούς της γαλλικής επανάστασης, κι’ έτσι μετά από 35 χρόνια μπορούμε να τολμήσουμε κάποιες σκέψεις, χωρίς να στεναχωρήσουμε ιδιαίτερα τον κινέζο ηγέτη.

Τα γεγονότα είναι γνωστά, ίσως περισσότερο κι’ απ’ όσο χρειάζεται.

Πιστεύω πως το μόνο που αξίζει να αναλογισθούμε σήμερα είναι, πώς, τα γεγονότα αυτά
( η περίοδος αυτή γενικότερα ), συνέβαλε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και των συμπεριφορών της «γενιάς του Πολυτεχνείου», όπως ονομάσθηκε.

Οι γενιές που έζησαν πολέμους, πείνες, φτώχειες διαμόρφωσαν χαρακτήρες με πολύ συγκεκριμένες συμπεριφορές.
Οι άνθρωποι αυτοί -οι πατεράδες μας δηλαδή- πίστεψαν στην Ειρήνη και ποτέ δεν πέταξαν στα σκουπίδια μια φέτα ψωμί.

Οι συνθήκες έλλειψης δημοκρατίας, αστυνομικού κράτους, διώξεων που βίωσε η «γενιά του Πολυτεχνείου» θα περίμενε κανείς πως θα ήταν καταλυτικές για τη διαμόρφωση συνειδήσεων με υψηλό βαθμό σεβασμού στη Δημοκρατία ( στα ουσιώδη που αυτή αναφέρεται ), στην ελεύθερη διάδοση των ιδεών, στην αλληλεγγύη, στην αξιοκρατία, στην ανοχή στο διαφορετικό.

Εδώ και αρκετά χρόνια « ο αγώνας δικαιώθηκε » όταν με εφαλτήριο κυρίως το συνδικαλισμό ( συνδικαλιστές – εργατοπατέρες ), η «γενιά του Πολυτεχνείου» ανήλθε στην εξουσία, σε κάθε μορφής εξουσία.

Οι αξίες από τις οποίες εμφορείται είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού:
«δημοκρατία» όπου και όταν μας βολεύει, πανεπιστήμιο με δυναμική επιβολή της μειοψηφίας και ταυτόχρονη απαγόρευση της διάδοσης των ιδεών, η απόλυτη και πλήρης διαπλοκή με κάθε εξουσία για να «βολευτεί», και στην εργασία «ο θάνατός σου – η ζωή μου».
Ας μή μιλήσουμε για αξιοκρατία – οι φελλοί και τα σκατά επιπλέουν.

Το θέαμα του προσκυνήματος κάθε χρόνο στο Πολυτεχνείο είναι από αποκρουστικό μέχρι αηδιαστικό.

Ιδίως όταν παρακολουθείς ποιοί πάνε...

Με αποτροπιασμό βλέπω το πλήθος των οδών και πλατειών «Ηρώων Πολυτεχνείου» που έχουν κατακλύσει τη χώρα.

Η αιδώς πέθανε στη χώρα που γεννήθηκε !

Το μεγαλείο της υποκρισίας.

Ή, η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο !

Είναι σκέψεις πικρές έως βασανιστικές.

Μπορεί, η συμπεριφορά της γενιάς μας να οφείλεται σε άλλους παράγοντες άσχετους με τα γεγονότα του 1973 και πιθανότατα έτσι είναι.

Αλλά τότε, αυτό σημαίνει πως τα γεγονότα εκείνης της εποχής δεν είχαν ούτε το βάθος ούτε την ένταση ώστε να διαμορφώσουν χαρακτήρες.

Τα πάντα έμειναν στην επιφάνεια.

Τα κόματα έκαμαν καλά τη δουλειά τους.

Αλήθεια, πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τα κόματα ;